موسیقی، یکی از مهمترین علایق هنری نابینایان محسوب می شود و اساساً این علاقه را می توان در نسل های مختلف جست و جو کرد. به همین اعتبار، آموزش موسیقی از دوران کودکی به افراد دارای آسیب بینایی، یکی از مهمترین دغدغه های والدین، بویژه والدین نسل امروز است.

از آخرین حضور نابینایانِ موزیسین در یک صحنه رقابتی، چند سالی می‌گذرد. پیش‌تر‌ها با توجه به علاقه خاص نابینایان به موسیقی، جسته و گریخته جشنواره‌هایی در سطح کشور به طور ویژه برای نابینایان یا معلولین برگزار می‌شد اما با آمدن کرونا آن چرا غ نیمسوز هم دیگر به خاموشی گرایید و علاقمندان را از حضور در چنین رویداد‌هایی محروم کرد.

معاون امور توانبخشی بهزیستی فارس از برگزاری نخستین جشنواره موسیقی مجازی برای معلولان با عنوان «نوای توانا» خبر داد.

حتماً بار‌ها در برنامه‌های گوناگون تلویزیون و رادیو بی‌شمار با این گزاره مواجه شده‌اید که ایرانیان کم کتاب می‌خوانند و نرخ سرانه مطالعه در ایران روزی N ثانیه است و در بلاد پیشرفته حتی در مترو و اتوبوس هم هیچ کس موبایل به دست مشغول حباب ترکاندن نیست و همه یک کیندل دستشان گرفته‌اند و دارند رساله‌های فلسفی کانت و هگل را ورق می‌زنند.

کنسرت‌های خیریه، اتفاقی است که در همه جای دنیا نمونه‌های گوناگونی از آن دیده می‌شود.

روز جمعه سوم خردادماه ۱۳۹۹ جمعی از برجسته‌ترین نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران در روزهای پر التهاب و دشوار ناشی از بیماری کرونا، به صورت خودجوش دست به ابتکار جالب توجهی زدند و جهت گرامی‌داشت تولد و سپاس‌گزاری از چهارده ماه تلاش‌های افتخار آفرین «علی رهبری» در سال 94 و اوائل 95 ، در استودیوی شهر صدا گرد هم آمدند.

روزگاری نه چندان دور، استفاده از کار‌افزار‌های پیام‌رسان در ایران به دو سه نامِ نه چندان آشنا خلاصه می‌شد؛ وایبر، واتساپ، لاین و ویچت. نام‌هایی که فقط برای گوشی به دست‌های حرفه‌ای معنا داشت و عموم جامعه آنقدر‌ها استقبالی از آنها نمی‌کردند.

حتی اگر طرفدار صدا و آثار محسن چاوشی نباشیم، به سادگی نمی‌توانیم منکر نقش این خواننده پیشتر‌ها زیرزمینی باشیم که حالا ۱۲ سالی است که بر روی زمین ساکن شده است. خواننده ۴۱ ساله‌ای که کار را از سال ۸۲ و با آلبوم پر سر صدای آن روز‌ها موسوم به «نفرین» شروع کرد و بعد از سال‌ها جنگیدن برای دریافت مجوز، سر‌انجام با «یه شاخه نیلوفر» عطای زیرزمین را به لقایش بخشید.

«۱۴ ساله که بودم، در ارکستر رادیو اصفهان، ویلن مینواختم. در یکی از شبها که کار ضبط تا پاسی از شب طول کشیده بود و منِ نوجوان را به شدت خسته کرده بود، بالاخره در ساعت ۱.۵ بعد از نیمه شب، اجرایی که مطلوب رهبر ارکستر بود ضبط شد و من آنقدر از خاتمه کار شبانه خوشحال شدم که قبل از اینکه طنینِ ارکستر فرو بنشیند، فریاد بلندی از سر خرسندی کشیدم و کاری که آن همه از پایانش خوشحال شده بودم، خراب شد ضبط دوباره از اول شروع شد»...

با توجه به اتفاقات تلخی که ایرانیان در سه چهار ماه منتهی به بهمن امسال پشت سر گذاشته اند، طبیعی است که فستیوال موسیقی فجر، در مقایسه با سالهای پیش، آنچنان فروغی نداشته باشد.