حکایت «احمد پارسا» داستانی از جنس عشق ا‌ست؛ از عشق به مسیری که تازه درهای آن برایش باز شده و انتهایی برای آن متصور نیست. او دوست داشت و دارد که برای یک بار هم که شده نگاه‌هایی را که حرف‌های بسیاری درون خود دارد با چشم‌هایش بشنود، اما می‌داند که چندان شدنی نیست. برای همین میل به موفقیت در مسیر تازه‌اش به حدی در او زیاد است که میل به دیدن به آن اندازه نیست.