«۱۴ ساله که بودم، در ارکستر رادیو اصفهان، ویلن مینواختم. در یکی از شبها که کار ضبط تا پاسی از شب طول کشیده بود و منِ نوجوان را به شدت خسته کرده بود، بالاخره در ساعت ۱.۵ بعد از نیمه شب، اجرایی که مطلوب رهبر ارکستر بود ضبط شد و من آنقدر از خاتمه کار شبانه خوشحال شدم که قبل از اینکه طنینِ ارکستر فرو بنشیند، فریاد بلندی از سر خرسندی کشیدم و کاری که آن همه از پایانش خوشحال شده بودم، خراب شد ضبط دوباره از اول شروع شد»...