این دایناسور 80 تن وزن داشته و شبیه سازی رایانه ای نشان می دهد که سرعتی معادل 8 کیلومتر در ساعت داشته است.

تیم دانشگاه منچستر با همکاری دانشمندانی در آرژانتین توانستند اسکلت 40 متری دایناسور Argentinosaurus را متعلق به دوره کرتاسه زمین شناسی به طور لیزری اسکن کنند.

پس از این مرحله آنها از یک تکنیک مدلسازی پیشرفته رایانه ای که معادل کار 30 هزار رایانه شخصی بود استفاده کردند تا حرکات دویدن و راه رفتن این دایناسور را بازسازی کرده و تواناییهای تحرک آن را برای نخستین بار آزمایش کردند.

این تحقیقات برای اولین بار حرکت تصویری دایناسور را بازسازی کرده و باورهای پیشین را که اظهار می داشتند این حیوان به قدری بزرگ بوده که نمی توانسته راه برود را تکذیب کرده است.

دکتر بیل سلرز رئیس این تیم تحقیقاتی از دانشکده علوم زیستی دانشگاه منچستر گفت: اگر می خواهید بدانید که دایناسورها چگونه راه می رفتند بهترین رویکرد شبیه سازی رایانه ای است. این تنها روشی است که می تواند رشته های مختلف از اطلاعاتی که درباره دایناسورها داریم را کنار هم قرار دهد، به همین روش ما توانستیم روش حرکت دایناسورها را بازسازی کنیم.

دکتر لی مارجت که روی این پروژه کار می کند، گفت: ما از تکنیکی معادل استفاده از 30 هزار رایانه شخصی استفاده کردیم تا این امکان را فراهم آوریم که Argentinosaurus اولین گامهای خود را پس از گذشت 94 میلیون سال بردارد. این تحقیقات به صورت واضح نشان می دهد که این دایناسور به خوبی می توانسته در دوره زمین شناسی کرتاسه در منطقه ای که امروز آمریکای جنوبی قرار دارد راه برود.

سلرز از نرم افزار خودش به نام Gaitsym برای تحقیق درباره تحرک حیوانات زنده و منقرض شده استفاده می کند.

وی اظهار داشت: نکته مهم این است که این حیوانات شبیه هیچ کدام از حیوانات امروز نیستند بنابراین نمی توانیم از روی آنها کپی برداریم کنیم. سیستم یادگیری ماشینی ما صرفا براساس اطلاعاتی کار می کند که ما درباره دایناسورها داریم و پس از آن بهترین الگوی حرکت ممکن را پیش بینی می کند.

این محقق اظهار داشت تحقیقات انجام شده برای درک سیستمهای ماهیچه ای استخوانی به منظور ساخت رباتهای پیشرفته تر حائز اهمیت است.

دایناسور Argentinosaurus بزرگترین حیوانی است که تاکنون روی سطح زمین راه رفته است و درک چگونگی راه رفتن آن به ما اطلاعاتی را درباره عملکرد سیستم ماهیچه ای استخوانی مهره داران ارائه می کند.

این تحقیق در مجله PLOS ONE منتشر شده است.