خانه نمایش اداره تئاتر این روزها میزبان نمایشی است که اجرای آن تحسین عموم تماشاگران به ویژه هنرمندانی را که در این مدت به تماشای آن نشسته‌اند، برانگیخته است. نمایشی با عنوان «پرده‌برداری» نوشته روسودی سان سکندو که با ترجمه پرویز تائیدی و کارگردانی حسین رحیمی و نقش‌آفرینی دو بازیگر کم توان ذهنی اجرا می‌شود. حسین رحیمی کارگردان این نمایش که حدود 12 سال است در عرصه تئاتر درمانی مشغول به فعالیت است و پیش از این نیز نمایش‌هایی مانند «اینجا فقط آرزو»، «صندلی‌ها» و... را با همین گروه در ایران و چند جشنواره خارج روی صحنه برده، درباره هدف اصلی خود از تمرکز بر این شکل کار در تئاتر و همچنین روند کار با افراد کم‌توان ذهنی، به هنرآنلاین، گفت: تبدیل جامعه معلولان به جامعه‌ای نقش‌پذیر مهم‌ترین هدف من از کار با این عزیران است، چراکه معتقدم ممارست و پافشاری من روی این قضیه باعث می‌شود در آینده نه چندان دور جریان تئاتری کشور به این مقوله به شکل جدی‌تری نگاه کند. امیدوارم بتوانم برای کارگردانانی که می‌خواهند در این مسیر گام بردارند راهی باز کنم. رحیمی با ابراز رضایت از اجرای «پرده‌برداری» در خانه نمایش اداره تئاتر و همچنین با اشاره به نگاه «هنرمندانه و متعهدانه» مریم معترف که برای اجرای این نمایش در اداره تئاتر همکاری بسیار خوبی با این گروه انجام داده، ادامه داد: به نظرم نقطه عطف اجرای نمایش «پرده‌برداری» در خانه نمایش واکنش تماشاگران به ویژه هنرمندانی است که از این کار دیدن می‌کنند. از طرفی هم باید قبول کنیم که هنوز برای تماشاگران تئاتر ما این قضیه مقداری پیچیده و مبهم است و زیاد تمایلی برای دیدن این کارها ندارند و وقت هم نمی‌گذارند. تماشاگر تئاتر ما تصور می‌کند که احتمالا قرار است در این نوع نمایش‌ها با احساسات او بازی بشود و بیشتر به شکل یک جشن نیکوکاری به آن نگاه می‌کند و باور ندارد که امکان دارد همین بچه‌ها با تمام محدودیت‌های شان دست به خلق تئاتر به معنای حرفه‌ای آن بزنند و مانند یک بازیگر حرفه‌ای ایفای نقش کنند.
او با اشاره به اینکه تمام بچه‌های این گروه به صورت دقیق و مانند بازیگران حرفه‌ای که باید در طول اجرا خود را آماده نگه دارد تحت نظر خانواده‌های شان و همچنین مشاوران متخصص گروه رژیم غذایی، رژیم خواب و... هستند، افزود: این نمایش به صورت کاملا حرفه‌ای اجرا می‌شود، اما خیلی‌ها فکر می‌کنند ممکن است در شرایطی احساسی قرار بگیرند و به همین خاطر به خودشان این فرصت را نمی‌دهند که برای تماشای این کار وقت بگذارند.