علی صابری در آرمان نوشت :یکی از مسائل مهمی که باید مدنظر قرار بگیرد، شهر دسترس‌پذیر است. شهر دسترس‌پذیر موضوعی نیست که تنها برای افراد خاص برای مثال معلولان باشد بلکه، در مواردی افراد عادی نیز نیازمند دسترس‌پذیری هستند. شهر دسترس‌پذیر به این معناست که همه افراد و اقشار بتوانند به طور یکسان از امکانات شهری استفاده کنند. بحث دسترس‌پذیری شهر البته در مورد افراد خاص مانند کودکان، سالمندان، زنان باردار، آسیب‌دیدگان موقت و به‌ویژه معلولان از اهمیت دو چندانی برخوردار است. در این میان دسترسی نابینایان به عنوان گروهی از معلولان به امکانات و فضای شهری اهمیت دارد. اگر دسترس‌پذیری به‌گونه‌ای باشد که نابینایان مانند افراد عادی بتوانند از فضاهای عمومی و امکانات استفاده کنند در نتیجه تردد و مشارکت اجتماعی آنها بالا می‌رود. مساله قابل دسترس کردن شهر تجربه بسیاری از کشور‌هاست. اگر قرار است چنین چیزی را محقق کنیم، می‌توانیم از این تجربه استفاده کنیم. در این میان چند ملاحظه وجود دارد که حتما باید به آنها توجه کرد. همانطور که گفته شد در این زمینه کار کارشناسی انجام شده است و در جوامع مختلف طرح‌هایی به اجرا درآمده‌اند که تجربه خود را پس داده‌اند. اگر می‌خواهیم در این راستا فعالیتی بکنیم باید کار کارشناسی انجام شود و وضعیت به‌گونه‌ای نباشد که چیزی را تصویب کنیم که قابل اجرا نیست. برای مثال اگر عنوان کنیم رانندگان موظفند هر جا در خیابان نابینایی را دیدند توقف کنند تا او رد شود، ممکن است طرح قابل اجرا نباشد. پلیس راهنمایی و رانندگی ممکن است نتواند بر چنین چیزی نظارت کند و مسلم است که قانون غیر قابل اجرا، بی‌فایده است. در این مورد می‌توان کارهایی انجام داد که بعضی از آنها به‌رغم اینکه در قانون مورد تاکید قرار گرفته است اما، هنوز اجرایی نمی‌شوند یا حداقل به طور کامل اجرایی نمی‌شوند. برای مثال اعمال قانون برای توقف در نقطه پارک ممنوع معلولان مساله‌ای است که حتما باید مورد توجه قرار بگیرد. در کشور ما بسیاری از رانندگان همچنان چنین چیزی را رعایت نمی‌کنند و در بعضی موارد پلیس نیز نظارت درستی ندارد. باید افرادی که چنین خلافی مرتکب می‌شوند حتما جریمه شوند و در برگ جریمه دلیل آن نیز ذکر شود تا نوعی فرهنگسازی درست اتفاق بیفتد. نباید با این قانون به‌گونه‌ای رفتار شود که انگار هر جا که دلمان بخواهد می‌توانیم آن را رعایت کنیم و هر جا نخواهیم، رعایت نکنیم. در انگلیس کاپیتان تیم ملی فوتبال این کشور در کنار جرایم مختلفی که انجام داده بود، خودرو خود را در پارک ممنوع معلولان پارک کرده بود. پلیس چنین چیزی را در کنار دیگر خلاف‌ها آورده بود و این ثابت می‌کند خلاف، خلاف است و چنین کاری نوعی فرهنگسازی است. به جز مساله پارک ممنوع معلولان، در حوزه راهنمایی و رانندگی حداقل یک موضوع دیگر اهمیت زیادی دارد. چراغ‌های راهنما باید دارای آلارم باشند تا نابینایان قادر به استفاده از آن شوند. البته در این حوزه مثال‌ها و مسائل دیگر هم مطرح است که می‌شود تک تک روی آن حرف زد. به طور کلی، در حوزه معلولان باید دسترس‌پذیری به صورت قانونی باشد و نه اخلاقی. در نظر بگیرید یک نابینا نمی‌تواند آنطور که یک فرد عادی در فروشگاه امکان انتخاب دارد عمل کند. در واقع، روی بسته‌های اجناس اطلاعاتی با خط بریل درج نشده است. استفاده از خط بریل در مواردی می‌تواند باشد اما، در مورد همه چیز چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. بنابراین باید راه‌حلی اندیشید تا نابینایان بتوانند به‌راحتی از فروشگاه‌ها خرید کنند. پیشنهاد ما این بود که کسانی در فروشگاه وظیفه کمک کردن به نابینایان و دیگر افراد و اقشاری را داشته باشند که احیانا نیازمند کمک هستند. این فرد باید وقتی نابینایی وارد فروشگاه می‌شود در همه مراحل خرید به او کمک کند. مساله‌ای که وجود دارد این است که چنین چیزی تنها نباید مساله‌ای اخلاقی تلقی شود بلکه، باید ابعاد حقوقی به خود بگیرد. در حوزه معلولان و به‌ویژه مبحث شهر دسترس‌پذیر کاستی‌های زیادی وجود دارد که من وعده کرده‌ام در شورای شهر به دنبال رفع آنها باشم. برای همین پیشنهاد تشکیل کارگروه معلولان را به شورا داده‌ایم که زیر مجموعه کمیسیون اجتماعی است. این کار گروه در حال تشکیل شدن است و هر چند، کار به کندی پیش می‌رود اما به دنبال آن هستیم. از طرف دیگر، پیگیر فعال کردن سازمان‌های مردم نهاد در حوزه معلولان و در رابطه با شهرداری هستیم. همانطور که در حوزه محیط زیست یا مثلا آسیب‌های اجتماعی سازمان‌های مردم نهاد فعالیت‌هایی انجام می‌دهند، در این حوزه نیز باید چنین سازمان‌هایی فعال شوند. شهر دسترس‌پذیر چیزی است که به عنوان یک هدف باید محقق شود چرا که، چنین چیزی با مساله عدالت و همچنین مشارکت اجتماعی ارتباط مستقیم دارد. نباید گروهی از شهروندان به دلیل ویژگی‌های خاصشان از برخی حقوق محروم شوند.
