خادمی قرآن با چشمانی بیناتر از بیناسیدمرتضی نیکزاد را نه تنها علاقهمندان به قرآن کریم در جمع نابینایان اصفهانی میشناسند، بلکه او فعالیت خود را چنان گسترده کرده که بتواند دیگر نابینایان کشور را نیز از تورق قرآن کریم بهرهمند سازد؛ او با وجود تمامی گلههایی که این چند سال از کملطفیها داشته است، اما دست از تلاش برنمیدارد. |
به گزارش ایران سپیدبه نقل از ایکنا، قدردانی از مقام شامخ معلمان، هنرمندان و مروجان قرآن کریم وظیفه مهم هر فردی است که توسعه فرهنگ قرآنی دغدغه اوست، به ویژه نهادهای فرهنگی که باید حمایت از این پیشگامان را اساس فعالیتشان قرار دهند و بخشهای اثرگذار زندگی این افراد را به سمع و نظر جامعه برسانند. برآنیم تا هر هفته با یکی از خادمان قرآن گفتوگو کنیم و ضمن جویا شدن از احوالات زندگی آنان، درباره اینکه پس از دریافت نشان خادم قرآن، چه مسئولیت اجتماعی را بر دوش خود حس میکنند، سخن بگویند. در ادامه با یکی دیگر از خادمان قرآن آشنا میشویم.
سیدمرتضی نیکزاد، متولد سال ۱۳۳۲ و مسئول موسسه قرآنی ـ فرهنگی روشندلان اصفهان است. مؤسسهای از سال ۱۳۸۲ با هدف ارائه آموزش و خدمترسانی به روشندلانی که علاقهمند به فعالیت در عرصه قرآنی هستند، راهاندازی شده است. نیکزاد در سال ۱۳۹۷ در مراسم تجلیل از خادمان قرآن در حوزه چاپ و نشر به دریافت نشان خادمالقرآن مفتخر شد.
بسیاری از فعالان قرآنی کشور را با نام و چهره میشناسند، چرا که بسیاری از خدمات مربوط به چاپ و نشر قرآن و دیگر کتب مذهبی چون ادعیه و زیارات، کلیات مفاتیح الجنان، صحیفه سجادیه و ... به خط بریل از سوی این مؤسسه ارائه میشود.
وی دارنده مدرک کارشناسی علوم تربیتی با گرایش کودکان استثنایی است و بنابر گفته خودش «دورههای مختلف قرآنی را در مقاطع مختلفی چه در آموزش و پرورش و در مراکز دیگر گذراندهام، مدتها نیز دبیر دینی مدارس در مقطع دبیرستان و پیشدانشگاهی بودهام و سال ۹۴ بازنشسته شدم.»
نیکزاد درباره علت نابیناییاش گفت: من مادرزادی نابینا نبودهام، آنچه برای من اتفاق افتاد این بود که در دوران دو یا سهسالگی، ضربهای به سر من وارد میشود، شبکههای چشمم آسیب میبیند و این شبکهها به تدریج در طول زمان دچار آسیبهای بیشتر ناشی از همان ضربه شده و به تدریج چشمانم ضعیفتر میشود. در دوران مقطع ابتدایی کاملاً بینا بودم، تا اینکه کم کم به حالت نیمهبینایی درآمدم. با خط بریل مدرسه و دانشگاه را گذراندم. طی این مدت، عملهای جراحی متعددی بر روی چشمهایم صورت گرفت، آخرین عملی که پزشکها حدود سال ۷۸ بر روی چشمم انجام دادند، باقیمانده بینایی چشمانم را گرفت.
نیکزاد نابیناییاش را موهبت الهی میداند و افزود: خوشحالم اگر خداوند بینایی ظاهری را چند صباحی گرفت، به اندازهای به من نعمت داد که شاکرش هستم و به اندازهای حلاوت و لذت خدمت به همنوع را به من هدیه داد که شیرینی آن همه جا در زندگی من هست و باعث شد که زندگی ما برکتی پیدا کند. خانواده من هر جا که میروند، نه با خجالت بلکه با سربلندی میگویند پدر ما نابیناست.
نیکزاد در همان اوایل نابینایی برای کسب آرامش بیشتر و کنار آمدن با نابیناییاش به مسجد محلشان میرود. روزی به اتفاق دوستانش تصمیم میگیرد تا بچههایی که در مسجد هستند، در کنار هم جمع کند تا برای آنها جلسه آموزش قرآن برگزار کند تا اینکه کم کم موجب میشود تا کانونی به نام کانون فرهنگی ـ قرآنی مسجد حضرت مهدی(عج) در اصفهان راهاندازی شود. سپس تصمیم میگیرد تا مؤسسهای به نام بنیاد فرهنگی ـ قرآنی روشندلان تشکیل دهد.
وی درباره مسئولیت اجتماعی خادمان پس از دریافت این عنوان بیان کرد: مسئولیت مضاعفی بر روی دوش فردی میآید که عنوان خادم قرآن را همراه دارد. چنین فردی باید مراقب رفتار، کلام، صحبتهایش و افعالش باشد به طوری که همه آنها برگرفته از آموزههای قرآنی باشد، بنابر این چنین فردی باید بیش از گذشته مراقب باشد.
نیکزاد درباره فعالیت بیشتر خودش پس از دریافت عنوان خادم قرآنی، افزود: چون در حوزهای که ما کار میکنیم، جامعه مخاطبان قشر خاص و عموم نابینایان هستند، کار برایشان سختتر است، به طوری که باید امکانات خاص فراهم شود. البته باید گفت مؤسسه قرآنی ویژه نابینایان که فعالیت صرف در حوزه قرآن و عترت داشته باشند، در سطح کشور نداریم و این نیز کار ما را دشوارتر میکند، به طوری که در شرایط فعلی کرونایی کشور نیز کلاسهای غیر حضوری و آنلاین مؤسسه برگزار میشود.
مسئول مؤسسه قرآنی ـ فرهنگی روشندلان اصفهان با اشاره به اینکه با وجود گرانی کاغذ اما به دنبال این هستیم که چراغ قرآن در مؤسسه همچنان روشن باشد و قرآن و ادعیهها با ترجمه و با خط بریل برای روشندلان چاپ شود، اظهار کرد: همچنین به دنبال این هستیم تا با جذب افراد خیّر به ترویج و توسعه قرآن و عترت کمک کنیم، بنابر این این مسئولیت و رسالت نسبت به گذشته بیشتر شده است. با اینکه خیلی تحت فشار هستیم، اما جایی گله نمیکنیم، چرا که معتقدیم هرچه سختتر بر ما بگذرد، احساس میکنیم که لطف و عنایت الهی بوده است و در آزمونی قرار گرفتهایم که روز به روز شرایط سختتر میشود و امیدواریم از این آزمون سربلند بیرون بیاییم.