به گزارش ایران سپید وقتی پدر بر رفتار فرزندان بزرگتر خشم بگیرد، این لبخند و شیطنت فرزند کوچک یا به اصطلاح قدیمی ها «ته تغاری»ست که برادر ها یا خواهر های ارشد را از عقوبت سخت می رهاند؛ چون فرزند کوچک جایگاه ویژه ای در قلب پدر دارد.

ماجرای اختلاف علی فروغی، مدیر جوان شبکه ی ۳ با عادل فردوسی پور، ابعاد تازه ای پیدا کرده که حقیقتاً صورت ناخوشی به خود گرفته و باید با چاره اندیشی، این ماجرا فیصله پیدا کند. چرا که فرصت به دست بهره برداران داده تا هر طور که دوست دارند، از این آب گل آلود شده، ماهی بگیرند.

مخصوصاً این اختلاف با جریان گزارش فینال بازی های باشگاه های آسیا شدت گرفت و کار را به انجام رفتار های کودکانه کشاند.

از وقتی خبر گزارش بازی فینال میان تیم های پرس پلیس تهران و اولسان هیوندای کره به وسیله ی عادل فردوسی پور در صفحه ی فارسی «AFC» منتشر شد، میزان دنبال کنندگان این صفحه افزایش یافت؛ تا جایی که روز مسابقه به عددی معادل ۵ برابر میزان دنبال کنندگان قبل از این بازی رسید.

از این سو، پیام هایی ارسال شد تا تلویزیون های اینترنتی بازی را بدون صدای عادل پخش کنند و برخی سایت ها، اقدام به انتشار مطالبی مبنی بر دروغ بودن آمار دنبال کننده های صفحه ی فارسی «AFC» کنند.

با یک نگاهِ دور از جوزدگی های معمول در چنین لحظات که گاه با احساسات گرایی عجیبی همراه می شود و مخصوصاً شبکه های اجتماعی این آتش را شعله ورتر می کنند، یک نکته باید از سوی مسئولان مورد توجه و تأمل قرار بگیرد.

متأسفانه مدیران و مسئولان بلند پایه ی سازمان صدا و سیما که خود را صاحب تجربه می دانند و در صدرشان ریاست سازمان، در جریان اختلاف میان علی فروغی، مدیر شبکه ۳ و عادل فردوسی پور، خود را کنار کشیدند و اجازه دادند این اختلاف دامنه دار شود. چندان که بهره برداران و فرصت طلبان از بیرون، از این آتش اختلاف سود ها بردند که آخرین نمونه اش، همین اتفاق اخیر است. در حالی که می شد با میانجیگری و کدخدا منشی آتش این اختلاف را خاموش کرد و به شکرانه اش گزارش این بازی مهم را به عادل سپرد، آتش همچنان زبانه کشید و صفحه ی فارسی کنفدراسیون فوتبال آسیا از عادل به عنوان گزارشگر بازی استفاده کرد.

جای تأسف است آقای علی عسکری بعنوان رئیس رسانه ی ملی که حکم پدر را علاوه بر رئیس، بر مدیران و نیرو های سازمان دارد، با سکوت خود اجازه داده که سودجویان رسانه ای از بیرون، با انتشار مطالب غیر واقعی بر این آتش بدمند.

آقای علی عسکری از این موضوع غفلت کرده که اختلاف میان فروغی و عادل، از آن دسته اختلاف های میان برادر بزرگ و برادر کوچک است و نقش تأثیر گذار پدر می تواند پیش از اینکه اختلاف اوج بگیرد، میان دو برادر برادری برقرار کند؛ مبادا از این دعوا، بدخواهان سود ها برند.

بار ها عادل بر این نکته تأکید کرده که او فرزند صدا و سیماست، نه بیگانه. قطعاً فرزند حق نمک سفره ی پدر را نگه داشته و به آن خیانت نمی کند. این موضوع مهم را هم آقای علی عسکری فراموش کرد و هم معاونان هم سن و سالش.

اگر عادل اهل خیانت بود، اوج این اختلاف بهترین فرصت برای او بود تا ردای مخالف خوانی بر تن کند و مثل خیلی ها که به آن سوی آب ها کوچ می کنند، یکی از شبکه های فارسی زبان فعال آن طرف را برگزیند و از همانجا بر طبل مخالفت بکوبد. فرصتی که مدیران آن شبکه ها گرگوار به آن چشم دوخته اند تا ببینند عادل کدام را برمی گزیند. حال آنکه او چنین نکرد.

رئیس رسانه ی ملی و همکارانش زود از یاد بردند که وقتی خبر شهادت شهید حججی منتشر شد، عادل با چه بغضی مقابل دوربین ۹۰ ایستاد و در حالی که آن بغض از گلویش جدا نشده بود، درباره ی شهید حججی دقایق طولانی صحبت کرد. باز وقتی خبر شهادت شهید قاسم سلیمانی در سراسر جهان منتشر شد، برغم اینکه عادل فعالیت رسمی نداشت و جایی اجرای برنامه نمی کرد، بار ها در صفحه ی شخصی اش از شهید سلیمانی نوشت.

بعد از بیرون راندنش از سازمان تا امروز، نه آقای علی عسکری و معاونانش و نه هیچ کس دیگر مصاحبه ای از عادل نخوانده که در باب اختلافات خانگی اش حرف بزند؛ چون با هیچ رسانه ی داخلی و خارجی مصاحبه نکرده است.

همه ی این امارات، نشان از وفاداری او به خانه و سفره ای دارد که از آن ارتزاق کرده و رشد یافته و اهل خیانت نیست.

الغرض، آقای علی عسکری! اگر شما به حکم سمت و سن و سال، حق پدری بر گردن فرزندان خود در سازمان متبوعتان دارید، لطفاً این بار مثل پدر ها جانب فرزند ته تغاری را نگیرید و قدم پیش بگذارید تا اختلاف پیش آمده، بیش از این دامنه دار نشود. آقای علی عسکری! عادل فردوسی پور فرزند خوانده نیست؛ فرزند صدا و سیما و کاملاً هم بر مدار است. شما هم خوب بر این نکته واقفید؛ چرا که هیچ رفتاری دال بر خیانت این فرزند به خوانِ پدر نمی بینید. گرچه مهمان همسایه شد، ولی همچنان پسر وفادار خانه است. پس با یک چاره اندیشی فرزندتان را به خانه برگردانید! نگذارید برادر کوچک همچنان بر برادر بزرگ بشورد! اتفاقاً این شما هستید که می توانید به فرزند ته تغاریتان بیاموزید تا در وقت سختی، دست برادر بزرگش را بگیرد.