به گزارش ایران سپید هر کس سعی می‌کند از منظر خودش به تحلیل رخداد‌های مرتبط با این انتخابات بنشیند. در این میان، برخی فعالان اجتماعی هم سعی دارند با انگشت گذاشتن بر روی برخی نکات، زمینه احقاق حقوق گروه‌های اقلیت را با دست‌آویز قرار دادن این انتخابات، فراهم کنند. نابینایان، از جمله این گروه‌ها هستند که سعی می‌کنند با ارائه تصویری از چگونگی مشارکتشان در انتخابات بیست بیست، شرایطی را ایجاد کنند که برخی حقوق دیده نشده‌شان در انتخابات‌های بعدی مد نظر قرار گیرد. ما هم در هفته‌های گذشته، دو شماره را به چگونگی رأی دادن نابینایان در آمریکا اختصاص دادیم اما حالا وقت آن رسیده تا ببینیم کدام یک از زیر‌ساخت‌هایی که در دو شماره مذکور به آنها پرداخته بودیم در دست‌رس نابینایان بوده و اساساً نابینایان در انتخاباتی که پریروز آخرین فرصت برای مشارکت در آن به شمار می‌رفت، چطور رأیشان را به صندوق انداخته‌اند و آیا استقلالشان آنطور که پیگیرش بودند، در این انتخابات لحاظ شده بود یا نه.

رأیگیری پستی، آنطور که باید دسترسی‌پذیر نبود. آنچه که به عنوان رأیگیری از راه دور و به صورت اینترنتی در نظر گرفته شده بود هم علیرغم ادعا‌هایی که مبنی بر دسترسی‌پذیر بودنش می‌شد، آنقدر‌ها متناسب نبود. چرا نابینایان همچنان باید مجبور به جنگیدن برای احقاق حقوقشان در خصوص شرکت در انتخابات باشند؟ صادقانه اگر بخواهیم بگوییم، اینکه گروهی مجبور باشند برای حقوقشان در سال ۲۰۲۰ بجنگند، تحقیر‌آمیز  است. این‌ها را Lynn Heitz می‌گوید. رئیس دفتر فدراسیون ملی نابینایان آمریکا در پنسیلوانیا. او در ادامه توضیح می‌دهد که ۱۴ میلیون دلار بودجه از سوی دولت فدرال اختصاص یافته بود که زمینه حضور همگان در انتخابات را با توجه به مشکلات احتمالی شیوع کووید، فراهم آورند. همچنین تاریخ شروع فرایند رأیگیری هم از آوریل به ژوئن منتقل شده بود که در این فرصت، برگزار کنندگان بتوانند موانع احتمالی مشارکت عمومی را از سر راه بردارند و شرکت‌های پستی را برای انتخابات آماده کنند. لین، این مقدمات را برای نابینایان ناکافی می‌داند. او معتقد است نابینایان نتوانسته‌اند به صورت مستقل از شیوه پستی برای مشارکت در انتخابات استفاده کنند؛ چه، در این انتخابات خبری از برگه‌های بریل یا درشت‌خط نبود و رأی دهندگان نابینا اگر می‌خواستند به خاطر شرایط کرونا به شکل پستی رأی بدهند، به ناچار باید رأیشان را به کمک یک فرد بینا تنظیم می‌کردند و تحویل پست می‌دادند. لین می‌گوید آنها حتی این موضوع را با دولت ایالتی هم در میان گذاشته‌اند اما جواب مشخصی دریافت نکرده‌اند و کار را از طریق مراجع قانونی و تنظیم شکواییه دنبال می‌کنند.

اما روش رأیگیری آنلاین هم دیگر امکانی بود که قرار بود نابینایان از آن طریق از حضور در مراکز رأیگیری بی‌نیاز شوند. این روش هم ظاهراً از نظر نابینایان ینگه دنیا خالی از اشکال نبوده است. یکی از ایراداتی که بر سامانه Omniballot وارد می‌دانند این است که در این روش، امکان درج امضای الکترونیکی پای برگه رأی وجود ندارد و به همین علت، نابینایان باید رأیشان را روی کاغذ چاپ و آن را امضا کنند و تحویل پست بدهند. این روش هم در شرایطی که کمتر نابینایی در خانه چاپگر دارد، دشواری‌هایی را به دنبال داشته است. نابینایان همچنین از این مسئله شکایت دارند که دستور‌العمل چگونگی ارسال آرا بر روی پاکت‌ها درج شده بود اما این شیوه‌نامه‌ها برای صفحه‌خوان‌ها قابل خواندن نبود و همین موضوع احتمالاً سبب شده برخی نابینایان نتوانند آرای خود  را مطابق با شیوه‌نامه‌های خواسته شده تنظیم کنند و تحویل دهند و احتمالاً رأیشان جزو آرا باطله حساب خواهد شد. در کل به نظر می‌رسد با وجود تمهیداتی که دولت فدرال در نظر گرفته بود تا مردم بتوانند بدون حضور پای صندوق رأی بدهند، نابینایان از این تمهیدات بهره خاصی نبرده‌اند و همچنان ترجیح داده‌اند آرای خودشان را به صورت حضوری و به کمک ماشین‌های رأیگیری به صندوق‌ها بیندازند. ماشین‌هایی که متناسب بودنشان برای نابینایان در چند انتخابات قبلی به اثبات رسیده و امسال هم از نظر آنها مطمئن‌ترین راه برای مشارکت در این انتخابات پر حاشیه به حساب آمده‌اند.