آن روز شاید برای ورزش ایران یک روز تاریخی به شمار آید زیرا پیش از برگزاری مسابقات، رسانه‌های کشور میزبان با طرح رکوردشکنی رحمان تماشاگر زیادی را به سالن کشانده بودند تماشاگرانی که با پرچم ایران منتظر یک اتفاق بی‌نظیر بودند.
مسابقه دسته سنگین وزن آغاز شد و مدعیان این دسته خود را به تخته رساندند تا شاید برای کسب عنوان نایب‌قهرمانی با هم رقابت کنند کسی امید به مدال طلا نداشت زیرا سیامند در سالن حاضر بود. لنز دوربین‌ها روی قویترین مرد ایران زوم شده کرده بودند. او در لندن توانسته بود مدال طلا کسب کند اما از مهار وزنه ۳۰۱ کیلوگرم ناکام بود اما چهار سال بعد در برزیل داستان برای رحمان به گونه دیگر نوشته شد زیرا سیامند باتجربه‌تر از پیش بود و می‌توانست کار ناتمام لندن را هزاران کیلومتر دورتر تکمیل کند.
سالن ریو سنتر برزیل مملو از جمعیت بود و تماشاگران نام ایران و سیامند را فریاد می‌زدند؛ حریف مصری سیامند تنها امیدش آن بود که داوران حرکت این عجوبه ایرانی را خطا اعلام کنند اما در لحظه‌ای سیامند ۲۷۰ کیلوگرم را به راحتی مهار کرد و با اختلاف بیش از ۳۰ کیلوگرم به مدال طلا رسید. این پایان کار نبود سیامند ماند و تخته رقابت؛ تخته‌ای که سه بار دیگر شاهد رکورد زنی جوان اشنویه‌ای بود. او بار دوم ۳۰۰ کیلوگرم را مهار و بار سوم پشت وزنه ۳۰۵ قرار گرفت و در برابر تماشاگران دیار قهوه آن را به درستی و بدون خطا مهار کرد.
او می‌توانست یک حرکت دیگر را نیز انتخاب کند حرکتی که برایش رکورد غیر رسمی محسوب می‌شد. تابلو داوران رقم ۳۱۰ را نشان داد و این بار نیز مشکلی برای مهار آن نداشت تا تمام مسوولان برگزاری رقابت به وی تبریک بگویند. سیامند تاریخ‌ساز شد و توانست در یک مسابقه سه بار رکورد جهان را جابجا کند.
در زمان اهدای مدال مقام ارشد نظامی کشور میزبان به پاس این تلاش‌ها به وی سلام نظامی داد و در سال ۲۰۱۷ به خاطر این رکورد به عنوان برترین ورزشکار پارالمپیکی انتخاب شد ورزشکاری که بیش از آنکه یک قهرمان باشد پهلوانی بود که مربیان و هم تیم‌ی‌های او از وی به عنوان الگو یاد کردند.
هر چند که او قرار بود در پارالمپیک توکیو تاریخ‌سازی خود را تکمیل کند و برخی گمانه‌ها از انتخاب وزنه ۳۵۰ کیلوگرمی وی در ژاپن خبر می‌دادند اما او قبل از رسیدن به ایستگاه توکیو از قطار زمان پیاده شد.
