به گزارش ایران سپید انتظار دیدن تو, نه دیگر جمعه می شناسد و نه شعبان؛ چه, هر روز و ساعت و هر لحظه, لحظه ی انتظار توست؛ انتظاری به اندازه 12 قرن. 12 قرن در ظاهر یک عدد زمانیست؛ اما برای درک آن, باید تاریخ ها نوشته شود, بلکه چیزی به نام «درک» را بشر بفهمد. «درک» انتظاری با قامتی نزدیک به 1200 سال, در حد و اندازه ی انسان عادی نیست؛ اما برای منتظر واقعی دور از ذهن نیست؛ چه, پشت این قد و قامت, نفس های منتظر که در اعماق تاریخ حفظ شده اند, دم به دم با نفس منتظران امروز, استغاثه و ندبه ی «العجل» را سر می دهند و می پرسند: تا کی باید در انتظار قیامت موعودت بنشینیم؟ آیا وقت آن نیست که باز آیی و برهانی انسان های در بند ظلم و جور دژخیمان و مستکبران عالم را؟ اما بعد از گریه ها و ناله های «العجل» و «الساعه», آنچه منتظران واقعی تو را تسلی می دهد, لذت انتظار است؛ لذتی دائمی که جوان می کند هر پیردل را. اینجاست که منتظران خار طولانی شدن زمان دیدارت را, با بوییدن عطر گل لذتبخش انتظار, نادیده می گیرند و این لذت را به امید پیوند دادن به حظ نامیرای زیارت تو, همچنان عزیز و حقیقی می دارند.