کارگردان نمایش «گام‌های نشسته» که با گروهش از شهرستان لاهیجان به تهران آمد می‌گوید: اولین‌بار است که با معلولین تئاتر کار می‌کنم، به هرحال تجربه‌ی متفاوتی است. معلولین روح پاکی دارند و نسبت به انسان‌های دیگر حساس‌تر هستند،‌دیر یاد می‌گیرند و زود فراموش می‌کنند و به راحتی در جامعه،‌حق‌شان خورده می‌شود.

یکی از هنرمندان معلول که در نمایش «از گوشت و خون من» ایفای نقش می‌کند و همراه گروه نمایش‌شان و برای اولین‌بار بدون خانواده خود از شیراز به تهران آمده بود، هم مطرح کرد: من اینجا را دوست دارم. در هتل فردوسی به من خوش می‌گذرد و دوست دارم در تهران بمانم! هیات داوران این جشنواره هم متفاوت هستند و با صبر و حوصله‌ی بسیار نمایش‌ها را می‌بینند و بعد از هر نمایش با هنرمندان معلول صحبت می‌کنند، از بازی‌هایشان قدردانی می‌کنند و با آنها عکس یادگاری می‌اندازند.

یکی دیگر از اعضای گروه نمایش «از گوشت و خون من»  می‌گوید: جشنواره معلولین پتانسیل‌های بسیاری دارد و فعالیت‌های خوبی در آن صورت می‌گیرد اما به عنوان یک جشنواره، نگاریه‌ی بیرونی از آن در رسانه‌ها نمی‌بینیم.

معلولین سهم بسیار کمی از زندگی دارند،‌بهتر است که حداقل برای یکبار در سال و در چنین جشنواره‌هایی بیشتر به آن‌ها توجه شود. همه‌ی گروه‌هایی که در اینجا حضور دارند، یکسال را با معلولینی که مبتلا به سندرم دان، اوتیسم،‌ فوبیا، شیزوفرنی و ... دارند می‌گذرانند و با آنها کار می‌کنند تا بتوانند خودشان را یکبار نشان دهند، زحمت تک‌تک آنها دیده نمی‌شود، اگر اطلاع‌رسانی درستی در این زمینه نشود.

سیدرضا علوی همچنین مطرح کرد: همه افراد سالمی که در این گروه‌ها کار می‌کنند، متخصص هستند و در رشته‌های مربوط به این کار، کارشناس یا دکترا دارند بنابراین انتظار داریم مدیریت‌هایی که پشت جشنواره قرار می‌گیرند نیز کاملا تخصصی باشند، مدیریت یک جشنواره باید کاملا با فضای تئاتری و خبررسانی آن آشنا باشد.

وی ادامه می‌دهد: دوستان ما در جشنواره تئاتر معلولین که از بهزیستی و مراکز کمک‌رسانی معلولین همکاری می‌کنند و در مراوده و تعادل مناسبی با کارشناسان تئاتر نیستند این روند باعث شده پل خوبی بین اداره تئاتر و سازمان بهزیستی برقرار نباشد. تئاتری‌ها کارشان را بلدند و هنگامی که دبیرخانه فراخوان می‌دهد، در هر صورتی با رسانه‌ها ارتباط برقرار می‌کنند، ‌همیشه جشنواره‌ها بهانه‌ای برای به هم رسیدن تئاتری‌هاست تا خودشان را نشان دهند.

این عضو گروه تئاتر از «گوشت و خون من» تاکید می‌کند: بسیاری از معلولین برای اولین بار است که بدون خانواده‌هایشان سفر می‌کنند و این تنها یک اتفاق فرهنگی نیست و بار روانشناسی، اجتماعی و حتی اقتصادی دارد. اگر امسال سازمان یونسکو به این جشنواره کمک کرده است پس توقع داریم اندیشه‌هایمان هم مانند این سازمان بزرگ باشد. آخرین و اولین نیاز این دوستان دیده شدن است،‌قرار است همه ما به عنوان یک اهرم کمک کنیم تا این قشر در اجتماع بیشتر دیده شوند. مدیران بهزیستی و تئاتر، هر کدام کارشان را به خوبی انجام می‌دهند اما باید دید، این دو توانسته‌اند ارتباط خوبی برای برگزاری جشنواره با هم برقرار کنند. قبل از برگزاری جشنواره چقدر با هم مشورت و برنامه‌ریزی داشته‌اند تا این گروه‌ها را در کنار هم قرار بدهند و درباره پتانسیل روانی تیم‌ها فکر کنند.

او در انتهای سخنانش می‌گوید: نهال تئاتر معلولین پنج سال دارد، نگذاریم این نهال خشک شود یا از بین برود.

کارگردان نمایش خیابانی «گام‌های نشسته» نیز اظهار می‌کند: متاسفانه یا متنی مرتبط با معلولین در کارها دیده نمی‌شود یا به جای استفاده از نقش معلول از افراد سالم در نمایش استفاده می‌شود و این در حالی است که طبق قانون جشنواره باید دو سوم بازیگران معلول باشند،‌زیرا جشنواره معلولین به این معناست که حرف دل معلولین زده شود و وظیفه ما هم همین است.

معیری‌نیا می‌گوید: هدف ما این نیست که معلول را بازیگر کنیم، هدف ما این است که فرد معلول در این نمایش‌ها از زندگی واقعی خودش بگوید.

انتهای پیام