به گزارش ایران سپید در واقع پایتخت لواسان کوچک است. ساعت 3.45 دقیقه بامداد جمعه 22 آذر، از ورزشگاه هرندی به راه افتادیم. درست سه هفته بعد از کوهپیمایی آبشار سنگان، این بار عزم صعود به قله پرسون را داشتیم. باید به روستای افجه که در 5 کیلومتری لواسان قرار داشت میرفتیم. 5.45 دقیقه صبح بود که به افجه رسیدیم. سرمای هوا که به سه درجه سانتیگراد زیر صفر میرسید و صدای پارس سگها بیشترین چیزی بود که جلب نظر میکرد. تعدادی از بچه ها در همان هوای سرد، فریضه نماز را به جای آوردند. بعد از معرفی اعضای سی نفره گروه، ساعت 6.15 دقیقه صبح به سمت دشت هویج به راه افتادیم. پیش از حرکت، استاد رفیعی لیدر گروه اعلام کرد در دشت هویج، کوهنوردان را به دو گروه تقسیم میکنیم تا آنهایی که توان قله را دارند، بتوانند به آن صعود کنند. ابتدا از داخل رودخانه کوچکی که سر راهمان بود عبور کردیم. GPS، ارتفاع 2150 متری را نشان میداد. وارد مسیر پاکوبی شدیم که با شیب ملایمی پیش میرفت. روبرویمان قله ریزان و در سمت چپ آن قله آتشکوه نمایان بود. کمی که جلوتر رفتیم، به یک دوراهی رسیدیم که سمت چپ به قله ریزان و سمت راست، به دشت هویج ختم میشد. مسیر سمت راست را در پیش گرفتیم. ساعت 7.5 دقیقه صبح است که GPS ما ارتفاع 2370 متری را نشان میدهد. حالا دیگر زیر پایمان کاملاً پوشیده از برف است. اطرافمان را باغهایی در بر گرفته که درختان آن خشک شده اند. روبرو مه آلود است و پشت سرمان هوای غبار آلود تهران جلب نظر میکند. در آن صبحگاه پاییزی، از آلودگیهای تهران فرار کردیم تا در هوای پاک کوهستان، یک روز زیبا را تجربه کنیم. ساعت 7.35 دقیقه صبح و در ارتفاع 2450 متری قرار گرفته ایم و ارتفاع برف به حدود 20 سانتیمتر رسیده است. برفکوبی میکنیم و پیش میرویم. ساعت 8 صبح است که به ابتدای دشت هویج میرسیم. دشت «هویج» یا «گُرچال»، دشتی است در البرز مرکزی. گُر و یا آگِر در گویش ایرانیان باستان به معنای آتش است و چال نیز به معنای جایگاه. از همین رو، این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان مینامیده اند. گفته میشود در گذشته، در این دشت هویج کشت میشده، هر چند امروزه تنها چیزی که در آن یافت نمیشود همان هویج است. حدود 20 دقیقه در دشت پیش میرویم و ارتفاع برف به سی الی چهل سانتیمتر رسیده است. ساعت 8.20 دقیقه توقف میکنیم و gps ارتفاع 2550 متری را نشان میدهد. 25 دقیقه توقف میکنیم و مشغول خوردن صبحانه میشویم. از گروه سی نفره ما که 12 نفر نابینا و کمبینا هستند، 13 نفر تصمیم به بازگشت میگیرند. ساعت 8.45 دقیقه است که گروه 17 نفره ما که 9 نفر از آنها نابینا و کمبینا هستند، راهی قله میشوند. مسیر پاکوب را که سایر گروه های کوهنوردی پیشتر آن را برفکوبی کرده بودند را در پیش میگیریم. بارش خفیف برف گونه هایمان را نوازش میدهد. بر روی دامنه های منتهی به قله پرسون، در برخی نقاط ارتفاع برف حتی به هفتاد سانتیمتر میرسد. آهسته و پیوسته پیش میرویم و گردنه افجه بش را نیز پشت سر میگذاریم. با صلاحدید استاد رفیعی، در ساعت 11.30 دقیقه و در حالی که حدود یک ساعت به قله مانده در ارتفاع نزدیک 2950 متری، 6 نفر از کوهنوردان از صعود به قله صرف نظر میکنند. اما همچنان 11 نفر از اعضای گروه که هفت نفر از آنها نابینا و کمبینا هستند، با صلابت عزم قله دارند. این اولین باری است که تعداد نابینایان صعود کننده به قله بیشتر از همنوردان بینایشان میشود. ساعت 12.30 دقیقه ظهر است که در یک هوای مساعد که هم آفتاب در آن نمایان است و هم بارش خفیف برف، به قله 3150 متری پرسون میرسیم. بهنام دلیر، کاظم شمس، محمدرضا گودرزی، سعید آذرخوش، حسین روحانی، مریم جعفرزاده، و مرجان فیاض از نابینایان و کمبینایان تیم و محسن رحمانی، سبحان جهانی، آقای رحیمی و علی آتش رزان از همنوردان گروه، موفق به فتح قله شدند. کم کم مه غلیظی منطقه را فرا میگیرد. حدود 15 دقیقه بر روی قله بودیم و پس از گرفتن عکسهای یادگاری، به سمت پایین حرکت کردیم. کمی پایینتر از قله، توقف کردیم و ناهار خوردیم. ساعت حدود 15 به دشت هویج و 16.15 دقیقه ظهر به روستای افجه رسیدیم. سرمست از یک روز خاطره انگیز هستیم، چرا که برای اولین بار است که در یک صعود زمستانه، موفق به فتح قله شدیم. تجربه صعود به قله پرسون نشان داد، انجمن کوهنوردی هیأت تهران در برنامه های آتی خود باید تجدید نظر کند. تیم کوهنوردان حرفه ایتر که خود را برای برنامه های سنگین و صعود به قله آماده میکنند، برنامه جداگانه در نظر گرفته شود و برای طبیعتگردان نیز تورهای جداگانه پیشبینی شود. امیر سرمدی