به گزارش ایران سپید دکتر صادقی در این گفتگوی کوتاه اما صمیمی جشنواره امسال را این گونه ارزیابی کرد: «در هیچ جشنواره ای، سطح اجراها یکسان نیست. قهراً تفاوتهای قابل ملاحظه ای از نظر کیفیت وجود دارد. خوشبختانه تعداد کارهای خوب زیاد است. یکی دو کار واقعاً خوب بود، اما بعضی از اجراها به لحاظ اینکه اصولاً کار با برخی معلولیتها دشوار است، در سطوح بعدی قرار گرفته است. در یک بیان کلی، هرچه جلوتر میرویم، تعداد اجراهای خوب بیشتر میشود.» دکتر صادقی در بخشی از این گفتگو به معیارهای انتخاب گروههای راه یافته به جشنواره امسال اشاره کرد و اظهار کرد: «ارزیابی و بررسی اجراها بر اساس نوع معلولیتها انجام میگیرد. در واقع، اجراها بر اساس نوع معلولیتها، بطور جداگانه بررسی میشوند؛ مثلاً معلولیتهای جسمی-حرکتی جدا از نابینایی بررسی میشود. هدف اصلی ما، نمایش تسلط گروهها بر کیفیت اجراها و همچنین تسلط بر تکنیکهای زیباییشناختیست. به هر حال این جشنواره محلیست برای نشان دادن استعدادها و توانمندیهای این افراد؛ پس، کیفیت اجرا از نظر کارگردانی، بازیگری و طراحی صحنه معیارهای اصلی ما در بررسی آثار محسوب میشوند. البته بحث محتوا جزو اولویتهای ما نیست.»

عضو هیأت داوران پنجمین جشنواره تئاتر معلولان در بخش دیگری از این گفتگو به نقش تئاتر در تقویت روحیه افراد دارای معلولیت اشاره کرد و بیان کرد: «من معتقدم که تئاتر نقش مهمی در توانبخشی روحی و روانی معلولان دارد. تئاتر میتواند در ایجاد روحیه، دوری از انزوا، آشتی این افراد با جامعه بر اثر کار گروهی، روحیه زیستن با جامعه تأثیر اساسی داشته باشد. از همه اینها مهمتر، این افراد میتوانند به لطف این توانمندی، جایگاه خود در جامعه را به دست بیاورند. همه ما در مقاطع مختلف ممکن است کم بیاوریم؛ بنابر این باید بگردیم و نقاط ضعفمان را پیدا کنیم تا بتوانیم جایگاه بالاتری به خود اختصاص دهیم. این بچه ها هم با استفاده از اعتماد به نفس نگاه جامعه را نسبت به خود تغییر میدهند؛ یعنی ترحم جای خود را به احترام میدهد. در واقع داوری جامعه عوض میشود و همه به جای پرداختن به نوع معلولیت افراد، به کیفیت اجرای آنان توجه میکنند. هدف اصلی ما همین تغییر نگاه جامعه است.» قطب الدین صادقی در پایان صحبتهای خود به بحث ایجاد فرصتهای برابر جهت حضور این اجراها در کنار اجراهای حرفه ای پرداخت و اظهار کرد: « در طول سالهای برگزاری جشنواره تئاتر معلولان، من بر دو نکته تأکید کرده ام؛ نخست ایجاد یک تئاتر دائمی در تهران و دوم، آموزش علاقمندان به تئاتر. خوشبختانه این ایده مورد استقبال قرار گرفته است و به من اطلاع دادند که قرار است این ایده را به تمام استانها ابلاغ کنند؛ یعنی قرار است که در هر استان یک تئاتر دائمی ایجاد کنند و به تبع آن همین روند در شهرستانهای آن استان انجام شود. این اقدام باعث میشود که دائماً در استانها و شهرستانها نمایش اجرا شود و افراد جامعه به تماشای این نمایشها بنشینند. همین روند، باعث ایجاد تعامل میان معلولان و جامعه میشود. کار یکی دو روز نیست، این طرح در درازمدت قطعاً پاسخگو خواهد بود. وقتی ما نخستین جشنواره تئاتر معلولان را آغغاز کردیم، حدود 10 سال پیش بود که 24 گروه شرکت کرده بودند؛ امسال 336 گروه متقاضی شرکت در جشنواره بودند. این یعنی پیشرفت و یک اتفاق بزرگ. این نکته را هم اضافه کنم که متأسفانه سالنهای مناسب ویژه اجرای معلولان وجود ندارد؛ اگر سالنهای نمایش متناسب با اجرای معلولان بود، خود من بیتردید 7 اجرا را در جشنواره تئاتر فجر شرکت میدادم.»