به گزارش ایران سپید به نقل ایرنا براساس آمار وزارت آموزش و پرورش حدود ۱۵۰ هزار دانش‌آموز معلول در ۲ بخش استثنایی و تلفیقی مشغول به فعالیت هستند. از این تعداد ۸۰ هزار نفر در مدارس استثنایی و ۷۰ هزار نفر در آموزشگاه‌های تلفیقی حضور دارند.

شمار عظیمی که اگر از ظرفیت‌های آن‌ها در بخش‌های مختلف استفاده شود، بدون شک در بخش ورزش، آینده رشته‌های پارالمپیکی کشور هستند، رشته‌هایی که افتخار آفرینی آن‌ها کمتر از المپیکی‌ها نیست بلکه در برخی دوره‌ها شمار مدال‌های طلای آن‌ها ۲  رقمی می‌شود.

اینکه ۶ دوره از المپیاد ورزشی دانش‌آموزان در حال سپری است و در این دوره‌ها کمتر به دانش‌آموزان معلول توجه می‌شود یک مساله است، مساله‌ای که توجه به آن یک ضرورت به شمار می‌رود.

ضرورتی که ظرفیت بالقوه این قشر را در مسیر پایدار توسعه ورزشی به پشتوانه‌سازی برای آینده تبدیل می‌کند.

البته تنها بعد ورزشی و پشتوانه‌سازی نیست که می‌تواند ضرورت توجه به دانش‌آموزان را چشمگیر کند، بلکه محرومیت‌های تحمیلی به دانش‌آموزان معلول موجب خواهد شد تا آنان از لحاظ اجتماعی دچار خلا  شوند.

برای خروج از محرومیت‌های محدودیت‌زا، لازم است توانایی ورزشی دانش‌آموزان در کنار ظرفیت‌های علمی مورد توجه قرار گیرد. البته دانش‌آموزان معلول بدون شک تشنه این کار هستند. این تمایل به خاطر ۲ دلیل است.

دلیل نخست غلبه بر محدودیت‌ها در ذهن است. اگر یک دانش‌آموز معلول توانایی خود را در میدان ورزشی به اثبات برساند، بدون شک نسبت به پیشرفت در آینده امیدوار خواهد بود.

دلیل دوم غلبه بر ذهن دیگر همکلاسی‌ها است. همکلاسی‌هایی که ناخواسته از کلیشه‌های جامعه تاثیر خواهند پذیرفت. کلیشه‌هایی که حس ترحم و دلسوزی را به سمت و سوی کودک و نوجوان معلول خواهد برد. اما اگر  موفقیت ورزشی توسط یک معلول در مدرسه رخ دهد، بدون شک ذهن کودکان بیش از دیگر قشرها آمادگی را برای پاک کردن برخی از کلیشه‌ها دارند. اگر این کلیشه‌ها برطرف شود، سایه سنگین نگاه همکلاسی از روی دانش‌آموز معلول برداشته خواهد شد. نگاه مثبت به معلولان در سنین پایین در نهایت به رشد ظرفیت‌های آموزشی و پرورشی آنان تبدیل خواهد شد.