به گزارش ایران سپید هر روزی که میگذرد، جهان آبستن فناوریهای تازه ای است که کیفیت و مختصات زندگی را برای ساکنان کره خاکی دچار تغییر میکند. یکی از پروژه هایی که محققان زیادی در حال حاضر در دنیا به دنبال تحققش هستند این است که بتوانند مغزها را به نوعی به هم متصل کنند. درست خواندید! مغزها! دقیقاً منظورمان مغز انسانها است و نه رایانه ها. پروژه ای که با خودش هم بیم به همراه دارد و هم امید. برای ما نابینایان البته سویه امیدش کمی پر رنگتر از بیمش است.

یک تیم تحقیقاتی در دانشگاه Rice در تگزاس آمریکا حالا چهار سالی میشود که مشغول کار بر روی پروژه ای است که به نابینایان امکان میدهد مغزشان را با دیگران شبکه کنند و دنیا را از طریق چشمان آنها ببینند. روش کار به این ترتیب است که ابزاری شبیه به یک هدست یا کلاه در اختیار دو نفر قرار میگیرد و این ابزار تصاویری را که چشمان فرد بینا دیده و به مغز ارسال کرده، از طریق یک ارتباط راه دور که در اینجا با تسامح میتوانیم اسمش را تله پاتی بگذاریم، به مغز فرد نابینا منتقل میکند. این انتقال، چیزی کمتر از یک بیستم ثانیه طول میکشد. تمام این طراحیها توسط گروهی انجام میشود که در واقع تخصصشان مهندسی اعصاب است. این متخصصان به کمک نور و مگنت، شرایطی را فراهم کرده اند که اطلاعات از اعصابی که بر روی آنها برنامه ریزیهای خاصی صورت گرفته، به مغز فرد نابینا منتقل شود.

این پروژه ممکن است بسیار بلند پروازانه به نظر برسد اما اصولاً علنی شدن چنین اتفاقاتی آن هم بعد از چهار سال نشان از آن دارد که متخصصان توانسته اند به دستاوردهای قابل ارائه ای در این زمینه دست پیدا کنند. در این پروژه پانزده متخصص از چندین مرکز تحقیقاتی و دانشگاهی دیگر هم همکاری دارند مسؤولان پروژه که با نام MOANA شناخته میشود عنوان میکنند که با توجه به اینکه هنوز امکان برنامه نویسی بر روی عصبها از طریقی غیر از عمل جراحی فراهم نشده، ممکن است فراگیر شدن چنین ابزاری مستلزم گذر سالهای زیادی باشد. اما به هر حال تحقق این رؤیا زیاد هم دور از دسترس نخواهد بود.

پروژه تحقیقاتی MOANA در واقع پروژه ای کوچک در دل یک عملیات تحقیقاتی گسترده است که دولت آمریکا و به بیان دقیقتر سیستم دفاعی آمریکا حامی آن است و هدفش برقراری امکان اتصال مغز انسان به ماشین است. این پروژه با حمایت آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته در زمینه مسائل دفاعی انجام میشود و بودجه آن هم که رقمی بالغ بر ۱۸ میلیون دلار است، از همین طریق تأمین شده است. تحقیقاتی از این دست اگرچه احتمالاً در افقهای کوتاه مدت جامه تحقق بر تن نخواهند پوشید اما دانستن جزئیات این تحقیقات ممکن است به شناخت ما از جهانی که قرار است در دهه های آینده با آن مواجه شویم، کمک شایانی کند.