به گزارش ایران سپید کوهنوردی جزو رشته های مورد علاقه نابینایان است. برای نابینایان در کوهستان امکانی فراهم میشود تا بتوانند چند شبانه روز با طبیعت دست و پنجه ای جدی نرم کنند. رفاقتی شکل دهند و در بسیاری مواقع هم به رقابت با آن برخیزند. قصه تلاشهای نابینایان برای صعود به قلل مرتفع دنیا را همگی حتماً پیش از این خوانده و شنیده ایم. یکی از معروفترینهایش هم همان قصه آشنای اریک ویهنمایر است که هم در همین روزنامه و هم در قالب کتابی به قلم خودش با نام «لمس بام دنیا» با آن آشنا شده ایم. «Andy Holzer»، نام قهرمان نابینای دیگری در حوزه کوهنوردی است که مرتفعترین قله های دنیا را لمس کرده است و ما در زمستان ۹۵ در همین روزنامه میزبانش بودیم و گپ و گفت مفصلی هم با او داشتیم که حاصلش را خوانده اید و به خاطر دارید. حال میخواهیم به قصه ای بپردازیم که شاید کمتر در موردش شنیده باشید. صعود گروه کوهنوردی نابینایان به یکی از دشوارترین قلل قاره آفریقا یعنی قله کلیمانجارو. آن هم نه در قرن ۲۱ و با امکانات امروزی. در ۲۰ فوریه سال ۱۹۶۹، هفت کوهنورد نابینا با ۴ همراه سفر دشوار خود را به قله ۵۷۵۰ متری کلیمانجارو در تانزانیا به پایان رساندند. حتی تصورش هم انسان را به شگفتی وا میدارد اما بد نیست بدانید که ۹ ساعت طول کشید تا این گروه توانست پس از مقابله با بادهای شدید و سرمای طاقت فرسا ۹۱۴ متر آخر را طی کند. این یعنی ساعتی فقط ۱۰ متر پیشرفت! هدف از این سفر آن طور که جان ویلسون، موسس سازمان خیریه "سایت سیورز" عنوان کرده کمک به "ایجاد تصویری تازه از نابینایی در آفریقا" و نشان دادن این موضوع بود که "نابینایانی که آموزش دیده اند، دارای توان روحی و فیزیکی برای دستیابی به اهداف سخت هستند". در ابتدا هشت نفر این سفر را آغاز کردند، اما بعداً به دلیل شرایط بد یکی از کوهنوردان مجبور شد که از این سفر صرفنظر کند. جفری سالیزبری، از انجمن سلطنتی کشورهای مشترک المنافع در امور افراد نابینا درباره این سفر گفت: "پاهای کوهنوردان ورم کرده بود و یکی دو نفر از آنها تحت تأثیر ارتفاع زیاد قرار گرفته بودند. تا آن زمان همه ما به دلیل تابش مستقیم خورشید، از ناحیه صورت دچار آفتاب سوختگی شده بودیم." این کوهنوردان از بین صدها داوطلب از کشورهای کنیا، اوگاندا و تانزانیا انتخاب و به مدت دو هفته به آنها آموزش داده شد. این آموزشها شامل بالا رفتن از طناب، کمپ کردن در شب و استفاده از تجهیزات کوهنوردی بود. خبر صعود این کوهنوردان در صفحات اول روزنامه های کشورهای آفریقایی منتشر شد. به هنگام بازگشت از این کوهنوردان همانند یک قهرمان از آنها استقبال شد. سه جفت پوتین پاره شده این کوهنوردان در موزه ملی اوگاندا به نمایش گذاشته شده است.