به گزارش ایران سپید به نقل از ایسنا، ارکستر ملی ویژه ایران، متشکل از هنرمندان دارای معلولیت ذهنی و جسمی عصر جمعه برای اولین بار به اجرا پرداخت و حاضران در سالن را به وجد آورد.

لوریس چکناواریان، آهنگساز و رهبر ارکستر که به همراه جمعی از هنرمندان عرصه موسیقی و تئاتر در سالن سوره حوزه هنری حضور داشت، اجرای ارکستر ملی ویژه  ایران را چنین توصیف می‌کند: بهترین کنسرتی که در این سال‌ها در آن شرکت کردم.

پیش از شروع مراسم یک ورک‌شاپ از نقاشی یک هنرمند دارای سندروم دان به نام سولماز نورمحمد با نام هنری «ستاره» برگزار شد.

قبل از اجرا مریم گیلاسیان، رهبر ارکستر هم ضمن تشکر از حضار، بیان کرد که اعضای این ارکستر ویژه را از شهرها و استان‌های مختلف ایران همانند گلستان، مشهد، مازندران و... دور هم جمع کرده است.

او خطاب به حاضران ادامه داد: شما به رونمایی عشق دعوت شده‌اید؛ رونمایی از مراسمی که نوازندگان آن با ذره‌ذره وجود خود تلاش کرده‌اند که امروز برای شما اجرا داشته باشند. تفکر شکل‌گیری این ارکستر با کمک سازمان بهزیستی کشور پیش رفته و به اینجا رسیده است.

گیلاسیان با بیان اینکه گروه ارکستر ویژه دو سال پیش به ثبت رسیده، درباره موانع سد راه این گروه موسیقی اظهار کرد: یکی از موانع ما در تشکیل این گروه، دور بودن اعضای آن از یکدیگر بود؛ چرا که مسافت، کار ما را دشوار می‌کرد. من برای ایجاد این ارکستر به مناطق مختلف سفر کرده و با ارزیابی توانایی افراد آنها را انتخاب کرده‌ام. بعضی از آنها از طرف مراکز خاص به صورت فردی آموزش دیدند و بعضی از آنها نیز از طرف خانواده‌شان.

او سپس گفت: شرایط یادگیری، یکی دیگر از مشکلات ما بود. چون حدود ۱۷ نفر از این افراد دارای مشکلات ذهنی هستند. به همین دلیل حدود یک ماه هر روز هشت ساعت به صورت جداگانه برای زدن یک قطعه تمرین کردند. در نهایت نیز به صورت گروهی کار کردند و امروز برای شما ۱۳ قطعه موسیقی را اجرا می‌کنند؛ قطعاتی که زدن آنها نیاز به آی کیوی یک فرد عادی دارد.

رهبر ارکستر ملی ویژه ایران در پایان سخنانش از حاضران خواست تا درصورت دیدن ناهماهنگی و یا نقص در کار آن را نادیده گرفته و ببخشند؛ چرا که این کنسرت اولین اجرای آنها است.
 
گروه ارکستر ملی ویژه ایران متشکل از ۲۰ نوازنده و خواننده با معلولیت ذهنی(اوتیسم)، جسمی و بینایی است که توسط مریم گیلاسیان، مدیر مرکز توانبخشی و حرفه‌آموزی بهکوش گرگان در شهرهای مختلف ایران شناسایی و ارزیابی شده‌اند. همچنین این گروه موسیقی در خرداد ماه سال ۱۳۹۵ با همیاری سازمان بهزیستی کشور و اداره کل بهزیستی استان گلستان در اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی با پیام صلح در جهان به ثبت رسید.

نوازندگان این کنسرت شامل افرادی از جمله بنیامین آتابای گیتار کلاسیک، علی جباری کمانچه، ارمیا مهدی تبار پیانو، علیرضا رحمانی ملودیکا، مهدی صفری راد گیتار باس، فرید زاهدی فلوت ریکوردر، علیرضا مهیمنی و المیرا خلیل‌زاده فلوت ریکوردر، سمیرا شهبازی پیانو-ماراکاس، امیرحسین غلام ویبرافون، هادی علیزاده تنبک، بردیا عسکری دمام و کاخن و سیامک عسکری تنبک هستند.

مهتاب آل عباسیان، شقایق گرامیان، تکتم فرید، ندا فکوریان، اعظم شیخ ویسی و مهرزاد قاسمی خوانندگان این ارکستر را تشکیل می دهند.

شاید پیش از اجرای کنسرتی با قطعات ملی و حتی سخت آن هم با وجود اعضایی دارای مشکلات و نقص‌های ذهنی و جسمانی، مخاطب دارای یک نوع پیش‌داوری باشد و گمان کند اجرای موسیقی برای این افراد کاری سخت و تقریبا غیرممکن است ولی زمانی که پای تماشای اجرای این بچه‌ها می نشینیم با چیزی فرای تصور خود روبه‌رو می‌شویم. در واقع شاهد اجرایی هستیم که نوازندگان و خوانندگان آن با عشق برای ما به ارائه هنر خود می‌پردازند.

زمانی که قطعه اول با همراهی پیانو و تنبک اجرا می‌شود، پسربچه نابینایی را می‌بینیم که با وجود معلولیت به زیبایی به نواختن پیانو می پردازد و در سراسر کنسرت هم مهارت خود را به نمایش می گذارد؛ مهارتی که شاید خیلی‌هامان استعداد فراگرفتن آن را نداشته باشیم اما با دیدن پیانو نوازی این نوازنده به وجد می‌آییم و به جمله خواستن توانستن است، ایمان می‌آوریم.

رهبر ارکستر حین سخنان خود اشاره می کند که ۱۷ نفر از اعضای این گروه دارای ناتوانی ذهنی هستند اما زمانی که کلیه اعضای ارکستر به روی صحنه می آیند و قطعه اول را اجرا می کنند، کاملا فراموش می کنیم که این افراد دارای ناتوانی هستند؛ چرا که تک به تک آنها با نیرویی از عشق و شور به اجرا می پردازند و پس از هر بار تشویق مخاطبان به وجد می‌آیند و گویی نیرویی دوباره برای اجرا پیدا می کنند.

در بین قطعاتی که اجرا می شود قطعه‌هایی را می شنویم که به زبان انگلیسی و یا عربی خوانده می شوند و خوانندگان با صدای قابل قبول خود به خوبی از پس این کار بر می آیند.

زمانی که ارکستر درحال اجراست، با نگاهی به مخاطبان، شور و وجد توصیف‌نشدنی را در آنها می‌توان دید؛ انگار که همه در آن لحظات تنها درحال ستایش اراده اعضای گروه هستند و جز خوشحالی و خرسندی حس دیگری ندارند.

در اواسط اجرا رهبر برای لحظاتی سالن را ترک می کند. ناگهان یکی از نوازندگان تنبک از جای خود بلند می شود و با صدای بلند به دیگر اعضا اعلام می‌کند: بچه‌ها خانم گیلاسیان رفت بیرون، بیایید با هم یک بازی کنیم.

بعد از آن دیگر اعضای گروه به دور او جمع می شوند و شروع به خواندن ترانه یکی از بازی‌های کودکانه می‌کنند. پس از لحظاتی به گفته نوازنده تنبک بر سر جای خود قرار می‌گیرند و نوازنده تنبک در جای رهبر ارکستر قرار می‌گیرد و چوب رهبری را به دست می گیرد و اعضای گروه با اشاره او شروع به نواختن قطعاتی شاد و مفرح می‌کنند.

رهبر موقت ارکستر در بین نوازندگان می‌رود و آنها را همراهی می کند. پس از مدتی گیلاسیان بار دیگر به روی صحنه می‌آید و ارکستر دوباره کار خود را از سر می گیرد.

حین اجرا چندین بار شاهد یاری رساندن رهبر به اعضای گروه جهت به خاطر آوردن قطعه در حال اجرا و یا قرار گرفتن در جایگاه مناسب می‌شویم.

برخورد رهبر را با اعضا می‌بینیم که با خونسردی و مهربانی سعی در ادامه اجرا به بهترین نحو دارد. در همین حین چند نفر از اعضای گروه را نیز می‌بینیم که به هنرمندان نابینا جهت قرار گرفتن در جایگاه مناسب کمک می‌کنند. در واقع در این اجرا شاهد یک کارگروهی قوی همراه با عشق و مهربانی هستیم. خلوص و محبتی که بین اعضای گروه دیده می‌شود، یکی از شاخصه‌های مهم به دل نشستن این اجراست.

در پایان پس از روشن شدن چراغ‌ها، چهره‌های شاد و خندان تماشاچیان به چشم می‌خورد که از اجرای این هنرمندان راضی هستند و به یکدیگر از خوب بودن و راضی بودن از اجرا می گویند.

پیش از اتمام مراسم از اعضای گروه و رهبر ارکستر تجلیل می شود. خانواده‌های اعضای گروه در بین حاضران قابل تشخیص هستند؛ آنها با نگاهی افتخارآمیز به فرزندان خود می‌نگرند و آنها را تشویق می‌کنند.

زمانی که از افراد گروه تجلیل می‌شود، بعضی از آنها خواسته‌ها و آرزوهای خود را بیان می‌کنند. همچنین بعضی از آنها از تاریخ شروع تمرین موسیقی خود می‌گویند که تاریخ کوتاهی است ولی با این حال توانسته‌اند به خوبی از پس کار برآیند.

تکتم یکی از خوانندگان گروه می‌گوید: از همه مردم تشکر می‌کنم. خیلی خوش آمدید و ما را خوشحال کردید. امیدوارم باز هم بتوانیم برای شما اجرا داشته باشیم و کار موسیقی انجام دهیم.

سیامک هم از آرزوی خود برای ادامه موسیقی می‌گوید و ادامه می‌دهد: من برای همیشه تنبک خواهم زد. آرزو دارم که یک روز مردم پیش من بیایند و از من تنبک زدن را یاد بگیرند. یک روز استاد تنبک خواهم شد.

همچنین دیگر اعضا از توانایی و امید خود برای ادامه موسیقی و اجرای آن برای مردم می‌گویند.

در پایان مراسم لوریس چکناواریان بیان کرد: بهترین کنسرتی بود که پس از سال‌ها در آن شرکت کردم و لذت بردم. این افراد واقعا قهرمان هستند.