مدیرگروه برنامه سلامت گوش و پیشگیری از کم شنوایی و ناشنوایی وزارت بهداشت، افزود: سلامت، بخشی از سرمایه ملی است که دائما در معرض خطرات فراوانی قرار دارد و نفع و ضرر ناشی از وجود یا فقدان آن متوجه دولت‌ها و نیز تمامی افراد جامعه می‌شود؛ بنابراین علاوه بر تلاش فرد فرد انسان‌ها برای حفظ سلامت خود، جامعه نیز باید نسبت به حفظ سلامت تمام اعضای خود و مقابله با خطراتی که آن‌ها را تهدید می‌کند احساس مسئولیت کند.

سلامت فرد و جامعه چنان به هم گره خورده است که نمی‌توان بین آن‌ها حد و مرزی قایل شد. هر عضوی از جامعه در صورت از دست دادن سلامت خود می‌تواند سلامت دیگران را نیز تهدید نماید. عدم حضور او آسیب‌هایی را به نظام اقتصادی کشور وارد می‌نماید و از طرفی هزینه‌های درمانی نیز افزون می‌شود و بدین منظور دولت‌ها نیز باید تدابیری را در جهت حفظ و ارتقای سلامت لحاظ کنند.

وی بیان داشت: سلامت یک حق اساسی برای یکایک افراد جامعه است و تامین این حق جزو تکالیف دولت برشمرده می‌شود و باید به تمام جمعیت کشور تعمیم یابد. تاکید بر پیشگیری به جای اکتفا کردن به درمان روشن‌ترین نمود این سیاست می‌تواند باشد. مشکل سلامت گوش و شنوایی در صورت نبود یک برنامه جامع اغلب تنها به صورت ناشنوایی و یک معلولیت محسوب می‌شود در حالی که بروز و وقوع کم شنوایی و ناشنوایی در جوامع به صورت یک مشکل در سلامت عموم مردم و اجتماع مطرح می‌باشد.

محمودیان گفت: بنابراین اقدامات راهبردی در این خصوص باید در گام نخست در جهت ادغام برنامه سلامت گوش و شنوایی به منظور استقرار مراقبت‌های اولیه سلامت جهت گیری شود و در گام بعدی بایستی همکاری بین بخش‌های مختلف به منظور کاهش و یا حذف عوامل مختلف خطر کم شنوایی و ناشنوایی تقویت و نهادینه شود و همچنین جلب مشارکت و توانمند سازی آحاد مردم جامعه در تمامی گروه‌های سنی در جهت افزایش سطح سواد سلامت در خصوص سلامت گوش و شنوایی مد نظر قرار گیرد.

وی با اشاره به این که معلولان بزرگترین اقلیت جهان هستند، گفت: بیش از ۱۲ درصد از مردم جهان با نوعی معلولیت زندگی می‌کنند که این رقم بنا به اعلام سازمان جهانی بهداشت به شدت در حال افزایش است. جوامع انسانی به صورت مشترک با دو مشکل بنیادی و عمیق یعنی معلولیت و فقر مواجه هستند که هرکدام به خودی خود بسیاری از مکانیزم‌های رشد، توسعه و برنامه ریزی‌های خرد و کلان اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی ملت‌ها و دولت‌ها را متاثر و حتی فلج و ناکام می‌سازند.

مدیرگروه برنامه سلامت گوش و پیشگیری از کم شنوایی و ناشنوایی وزارت بهداشت، اظهار داشت: قانون حمایت جامع از معلولان در کشور در قوانین توسعه کشور به تصویب رسیده است و در حال حاضر موجود است، ولی متاسفانه بسیاری از ارگان‌ها مفاد این قوانین را رعایت نمی‌کنند و هنوز اکثر قریب به اتفاق معلولان به خصوص عزیزان ناشنوا و کم شنوا در استخدام‌های کشوری با مشکلات عدیده و طرد شدن مواجهه هستند که معاش و دسترسی عدالت محور این افراد را با تهدید‌های فراوان مواجه کرده است.

محمودیان گفت: با وجود چنین واقعیت‌هایی در جامعه برسیاستگذاران هر کشوری فرض است که با اولویت دادن به همکاری‌های بین بخشی قدم‌های موثری در جهت ارتقای سطح سواد سلامت و آگاهی مردم درخصوص شیوه‌های رفتاری موثر اعضای خانواده و جامعه با فرد کم شنوا و یا ناشنوا در جهت رشد عاطفی و سازگاری‌های اجتماعی، آمادگی‌های آموزشی و ارتقای مهارت‌های زبانی و تحصیلی افراد ناشنوا بردارند. موانع ارتباط اجتماعی ناشنوایان با جامعه را شناسایی و در جهت حل آن‌ها عمل نمایند و با فرهنگ سازی هر چه موثرتر از رفتار‌های ترحم آمیز نسبت به این عزیزان اجتناب کنند.

وی افزود: براساس آخرین گزارش WHO حدود ۶.۸ درصد بار مربوط به بیماری‌ها در جمعیت جهان (حدود ۴۶۶ میلیون نفر) مربوط به اختلالات شنوایی ناتوان کننده هستند. طبق این گزارش حدود ۱۰ درصد را کودکان تشکیل می‌دهند. سال‌های از دست رفته به واسطه زندگی توأم با ناتوانی (YLD) که ناشی از بار بالای این معلولیت و عوارض آن می‌باشد، نشان دهنده بار بسیار بالای معلولیت شنوایی در جهان است.

مدیرگروه برنامه سلامت گوش و پیشگیری از کم شنوایی و ناشنوایی وزارت بهداشت در ادامه بیان کرد: مداخلات پیشگیرانه خصوصا در سطح دوم مراقبت‌های سلامت می‌تواند در کاهش میزان بروز این معلولیت و بار ناشی از آن تا حد زیادی موثر باشد. در کشور ما نیز هر روز حدود ۲۰ نوزاد و سالیانه بطور متوسط ۳ تا ۵ هزار نوزاد با اختلالات شنوایی متولد می‌شوند و این امر به معنای شیوع این معلولیت در کشور می‌باشد لذا انجام غربالگری شنوایی به منظور تشخیص زودرس بیماری، پیش از بروز علایم یا عوارض بیماری یک ضرورت بهداشتی و سلامتی در کشور است.

وی افزود: کودکان ناشنوا معمولا تاخیر تکامل گفتار و زبانی دارند. گاهی تصور می‌شود که کودکان مبتلا به کاهش شنوایی هوش کمتری از سایرین دارند که این مساله باعث طرد شدن از مدرسه می‌شود. مطالعات نشان داده اند که این پیش فرض کاملا نادرست است. حذف شدن از ارتباطات می‌تواند بر زندگی روزمره تاثیر عمیقی داشته باشد و باعث احساس تنهایی، انزوا و سرخوردگی در افراد شود.

مدیرگروه برنامه سلامت گوش و پیشگیری از کم شنوایی و ناشنوایی وزارت بهداشت در ادامه گفت: در کشور‌های در حال توسعه کودکان مبتلا به ناشنوایی و کاهش شنوایی به ندرت تحصیل می‌کنند و معمولا میزان بیکاری در آن‌ها بسیار بالاست و افراد شاغل نیز معمولا در مشاغل کم اهمیت اشتغال دارند. علاوه بر آثار اقتصادی فردی، کم شنوایی اساسا بر توسعه اقتصادی و اجتماعی جوامع و کشور‌ها تاثیرگذار است. از جمله مشکلات عمده افراد ناشنوا و خانواده آن‌ها آگاهی کم جامعه در مورد مسایل مربوط به کاهش شنوایی است.

استادیار دانشگاه علوم پزشکی ایران گفت: کم شنوایی‌ها سالانه ۷۵۰ میلیارد دلار به کشور‌ها در هزینه‌های مستقیم سلامت آن‌ها ضرر تحمیل می‌کند و باعث از دست دادن بهره وری در کشور‌ها می‌شود. درآمد سالیانه افراد ناشنوایی که از طریق زبان اشاره ارتباط برقرار می‌کنند نسبت به افراد عادی، در حدود ۳۰ درصدکمتر است. هزینه درمانی و یا توانبخشی کودکانی که از بدو تولد ناشنوا شده اند، نسبت به کودکانی که پس از ۳ تا ۶ سال برخورداری از شنوایی طبیعی کم شنوا شده اند، در حدود ۱۰ درصد کمتر است. میزان بیکاری در فارغ التحصیلان دبیرستانی ناشنوا، دو برابر افراد برخوردار از شنوایی طبیعی است.

محمودیان خاطرنشان کرد: در مجموع شاید به توان گفت: ذینفعان در صورت تحقق پوشش کامل برنامه‌های غربالگری شنوایی بخش عظیمی از افراد و دستگاه‌های دولتی و غیر دولتی جامعه باشد، چراکه درصورت اجرای برنامه گروهی از افراد که می‌توانند به سادگی با تشخیص و مداخله به هنگام از رنج معلولیت در حد فردی و خانوادگی دور بمانند و نیز نظام‌های آموزشی از هزینه جهت آموزش استثنایی و پرخرج آن‌ها مصون خواهد بود علاوه بر اینها، این گروه از اقشار جامعه قادر خواهند بود تا بدون هیج محدودیتی جذب بازار کار شوند، لذا عملا افراد و دستگاه‌های مختلف بهره‌مند خواهند بود. به نقل از  ایلنا