تقویم را که ورق می زنیم روزی را می بینیم که به قشر خاصی از جامعه اختصاص دارد. روز جهانی معلولان، روزی که به اقلیتی بزرگ اختصاص دارد، روز جهانی ما، به همین بهانه برنامه های مختلفی برگزار شد و هر کدام به نوعی سعی در اصلاح نگرش جامعه نسبت به معلولان داشتند یکی از این برنامه ها نمایشگاه «نگاه نو»  بود که فرصتی را برای همه فراهم کرد تا با دیدی نو به قشر معلول اما توانمند نگاه کنند. شاید بسیاری از مردم با شنیدن کلمه معلول ضعف و ناتوانی اولین چیزی باشد که در ذهنشان تجسم می یابد. نگاه نو اما به معنای واقعی کلمه دریچه ای جدید را باز می کند تا با نگاهی دیگر به زندگی معلولان نگاه کنند و این بار آن روی سکه را ببینند تا دریابند معلولان توانایی زیادی در انجام کارهایشان دارند که آن هم نشأت گرفته از تلاش بسیاری است که برای اثبات خودشان می کنند. فرهنگسرای خاوران این بار میزبان افرادی است که می خواهند ثابت کنند کمبودی که به هر شکل در آنها نمود پیدا کرده نمی تواند مانع از رشد افکار، خلاقیت و یا عدم تحرک وجنب و جوششان شود. برای دیدن این توانمندیها به سالن اصلی نمایشگاه  می روم، چشمم به تصاویری معطوف می شود که گویای معلولینی است که خود را با زندگی وفق داده اند، شرایط کنونی را پذیرفته اند و پیشرفت کرده اند تا کمبودشان را نه تنها جبران، بلکه بتوانند خودشان را اثبات کنند. در میان همه تصاویر رنگارنگ چشمم به عکسی می افتد، تصویر پدری معلول که یک پا نداشت اما با  وجود معلولیت فرزند خردسالش را به دوش کشیده و در مزرعه به زراعت و کار مشغول بود. با دیدن این تصویر به یاد تک تک کسانی افتادم که با وجود معلولیت می خواهند نان از عمل خودشان بخورند و دوست ندارند که دستشان جلوی کسی دراز باشد، تصویر برایم گویای استقلال معلولان بود. جلوتر می روم در عکسی دیگر مادر با وجود معلولیت از ناحیه هر دو دستش کودک خردسالش را با پاهایش نوازش می کرد   و آب را به دستان فرزندش می داد. هر چه جلوتر می رفتم تصاویر حرف جدیدی برای گفتن داشتند، تصاویر قهرمانان ورزشی، و عکس ورزشکاران فوتبال نابینایان برایم  نشان از قدرت ایمان به خود داشت. آنان که موفقیت را در نه در دیدگان روشن بلکه درایمان خود یافته بودند. نمایشگاه بخش دیگر هم داشت بخش کاریکاتور، که کاریکاتوریست های معلول با زبان طنز مشکلاتشان را به تصویر کشیده و در معرض دید عموم قرار داده بودند،  کاریکاتورهایی که شاید ساده بودند ولی حرفهای زیادی برای گفتن داشتند و ناخودآگاه لبخند تلخی بر لبانت نقش می بست. کاریکاتورهایی با مضامین شعارهای مسوولان در مورد مناسب سازی و بی توجهی آنها به مسائل معلولان. در واقع کاریکاتورها با زبان طنز می گفتند که از حرف تا عمل یک دنیا فاصله است.  ذهنم مملو از سوال بود و برای یافتن پاسخ هایم به دنبال یکی از مسئولان برپایی نمایشگاه می گشتم در گوشه ای از نمایشگاه، سید اکبر حسینی را می بینم او که مدیر این جشنواره سراسری است مشغول پاسخگویی به سوالات بازدیدکنندگان است، به سراغش می روم و سر صحبت را با او باز می کنم. حسینی میگوید: این نمایشگاه دارای دو بخش عکس و کاریکاتور است که هر کدام نشانگر قدرت ایمان، توانایی و عشق به خانواده است و در واقع ازمیان 91 اثر انتخابی معلولان 6 عکس در دو محور، محرومیتهای اجتماعی و توانمندیهای معلولان به عنوان عکسهای برتر انتخاب شدند. البته انتخاب این 6 عکس کار سختی بود. مدیر جشنواره هدف از برگزاری این جشنواره را تغییر نگرشهای جامعه نسبت به تواناییهای معلولان می داند و با بیان این که  برای نخستین بار چنین نمایشگاهی برگزار می شود، می افزاید:  این نمایشگاه به همت کانون معلولین توانا برگزار شد و بخش کاریکاتور این نمایشگاه را شهرداری تهران با کمک NGO های معلولین برگزار و در اختیار بازدید عموم قرار داد. در این جشنواره عکس فرهاد بابایی از بابل، ابوذر بذری دریاسری از لنگرود و حسین میرکمالی ازقزوین به عنوان عکسهای برترین نمایشگاه در بخش محرومیت های اجتماعی، شناخته شدند. همچنین محمود ابری از تهران، سیده راحله باقری از رشت و میلاد حدادیان به عنوان عکاسان برتردر بخش توانمندی معلولان انتخاب و داوودعامری از بابلسر نیز بعنوان عکاس نمونه مردمی برگزیده شد. صحبت هایم با حسینی را تمام می کنم و باز هم به عکسها نگاه می کنم و با خودم می اندیشم این مراسم نیز مثل همه مراسمهای این روز تمام شد اما انچه که باقی ماند تصاویر ماندگاریست از شکوه اراده و توانمندی افراد معلول که امیدوارم در ذهن همه ماندگار باشد. (جعفری)