به گزارش ایران سپید تولید و عرضه آلبوم موسیقی در بازار امروز، عملاً با معضلات بزرگی مواجه شده که حتی بزرگترین موسیقیدان ها و خواننده های ژانرهای مختلف موسیقی، عطای تولید آلبوم را به لقای آن میبخشند. آن دسته هم که جویای نام هستند، به تولید تک آهنگ روی می آورند که شاید از این روش جایی در دل مخاطب پیدا کنند. در چنین شرایطی، اگر یک خواننده جوان اقدام به تولید آلبوم موسیقی بکند، دست به ریسک بزرگی زده؛ چه، چشم انداز روشنی در بحث استقبال از سوی مخاطب و به طریق اولی، فروش قابل قبول پیش رویش نیست، اما چه عاملی این عده از خواننده های جوان را وا می دارد همچنان بر تولید آلبوم تکیه کنند، سؤالیست که باید خود آنها پاسخ دهند. هاتف اسلامی شرار، یکی از این خواننده های جوان است که دومین آلبوم خود با نام «انگار نه انگار» را روز شنبه ۳۰ تیر ماه جاری رونمایی میکند. این خواننده نابینا حدود سه سال پیش نخستین آلبومش به نام «چه میشد» را با فضایی مرکب از آثار بزرگان موسیقی و آهنگهای جدید روانه بازار کرده بود. حال بعد از سه سال و در بازار آشفته تولید آلبوم موسیقی، چه انگیزه ای هاتف را ترغیب به تولید دومین آلبوم موسیقی کرده، سؤالیست که این خواننده ۳۱ ساله در گفتگو با ما به آن پاسخ میدهد. هاتف اسلامی شرار در خانواده ای اهل فرهنگ زاده شد و به علت علاقه شدیدی که به موسیقی ایرانی داشت، از سنین نوجوانی ردیفهای آوازی ایرانی را نزد اکبر گلپایگانی آموخت. او در کنار آموختن آواز، به فراگیری ساز سنتور نزد محمود نیکنژاد و میلاد کیایی هم پرداخت. در کارنامه هاتف جوان علاوه بر تولید دو آلبوم موسیقی، برگزاری بزرگداشت مشاهیر موسیقی مثل حبیب الله بدیعی، مجید وفادار، ناصر زرآبادی و مصطفی گرگینزاده دیده میشود. در آغاز گفتگو اگر به روال کلیشه ها عمل کنیم، فکر می کنم بد نباشد که از جزئیات آلبوم دومتان بگویید و ضمن تشریح این جزئیات، به این سؤال پاسخ دهید که آیا این آلبوم هم شبیه آلبوم «چه میشد» مبتنی بر آثار گذشته و امروز با تم ایرانی تولید شده یا به سراغ فضای دیگری رفته اید؟ آلبوم «چه میشد»، مرکب بود از دو ترانه جدید و سه تصنیف قدیمی همراه با یک قطعه آواز که مرحوم محمود رضایی، آهنگساز و معلم نابینا آن قطعات را تنظیم کرده بود. اما دومین آلبوم من به نام «انگار نه انگار» شامل ۷ ترانه و سه دکلمه است که آهنگهای آن از خودم و تنظیم قطعات از ایمان ملکیست. کلام هم از سید مرتضی کیوان هاشمی، سمانه مصدق (شاعر نابینا)، عباس اسلامی شرار (پدرم) و مولاناست. دکلمه ها هم توسط خواهرم نرگس اجرا شده است. فضای این آلبوم در واقع پاپ ایرانیست؛ یعنی فضایی ترکیبی با تنظیمهای مدرن، اما متکی بر موسیقی دستگاهی ایرانی. کلام، تا چه اندازه به فضای اجتماعی روز نزدیک است؟ کلام قطعات فضایی عاشقانه دارد؛ به جز ترانه «انگار نه انگار» که رگه هایی از مضامین اجتماعی در آن نهفته است. شما یک خواننده جوان نابینا هستید که وارد عرصه تولید آلبوم شده اید؟ از موانعی که در مسیر تولید آلبوم داشتید بگویید. یک سری موانع ارتباطی به بینایی یا نابینایی ندارد. مثلاً بحث مالی و نبود اسپانسر که یکی از مهمترین موانع و معضلات در تولید آلبوم است، حتی دامن خواننده های بزرگ موسیقی ما را گرفته؛ تا آن جا که آنها تصمیم به تولید تک آهنگ به جای آلبوم گرفته اند. خواننده های مطرح جدید مثل بهنام بانی هم که اساس کارشان را بر تولید تک آهنگ گذاشته اند. نبود قانون کپی رایت هم که به این آشفتگی دامن زده است. اما من مجبور شدم این آلبوم را روانه بازار کنم؛ چون یک سال و نیم قبل کارها ضبط و سرمایه گذاری شده بودند. اما یکی از مهمترین مشکلاتی که خواننده های نابینا دارند، بحث تنظیم قطعات است. ما در بین نابینایان تنظیم کننده خوب داریم، اما فنآوریهای نوین در مباحث تخصصی مثل تنظیم آهنگها، برای موسیقیدانهای نابینا دسترسپذیر نیست. امروز هر موسیقی دان با استفاده از نرم افزارهای جدید، کار تنظیم قطعات را انجام میدهد، اما یک موسیقیدان باید کسی را به عنوان اپراتور در اختیار داشته باشد تا بتواند بر اساس سلیقه موسیقایی خود تنظیم کند. مشکلاتی مثل رفت و آمد برای خواننده نابینا هم که غیر قابل انکار است. خوشبختانه من در این زمینه اذیت نشدم؛ چون دوستان عزیزم در مؤسسه فرهنگی-هنری «آوای همنواز» به مدیریت نیما فریدونی که اتفاقاً اولین آلبوم من را هم منتشر کرده بود، زحمت رفت و آمد برای تهیه مجوز را کشیدند. وقتی با خواننده های جوان در خصوص تولید آلبوم صحبت میکنیم، وجود مافیا را مهمترین مانع برای تولید آلبوم میدانند. آیا شما با این مافیا برخورد کردید؟ یا برعکس، آیا از سوی نهاد یا سازمانی دولتی یا غیر دولتی حمایت شدید؟ مؤسسات دولتی به هیچ وجه حمایت نکردند. تنها جایی که از ما حمایت کرد، بخش کارآفرینی معاونت اجتماعی شهرداری بود. متأسفانه موسیقی دست مافیاست. من به هر مدیر برنامه ای مراجعه کردم، با عدم حمایت مواجه شدم؛ میگفتند تو باید مطرح شوی که ما بتوانیم از تو حمایت کنیم. به طور کلی هر کس دو شرط داشتن سرمایه آنچنانی و امکان تبلیغات گسترده را داشته باشد، میتواند در زمینه تولید آلبوم کار بکند. گرچه وجود فضای مجازی کار تبلیغات را کمی آسان کرده، اما شرایط تبلیغات واقعاً سخت است. صدا و سیما هم که مافیای خودش را دارد و اصلاً نباید طرفش رفت. پاسخم به سؤال قبلی شما را این طور تکمیل میکنم که معلولیت، در تولید اثر موسیقایی تأثیری ندارد؛ بحث مالی و مافیا مهمترین موانع هستند. چند سال پیش مصاحبه ای با مرحوم بنان خواندم که در آن مصاحبه گفته بود، باید افراد ثروتمند به سراغ موسیقی بروند. ممکن است این اظهار نظر در آن زمان درست نبوده، اما امروز کاملاً مصداق پیدا میکند. امروز ما با حجم عظیمی از تولید آثار عمدتاً بی کیفیت و بعضاً با کیفیت در فضای مجازی هستیم که به شدت هم مورد استقبال واقع میشوند. ضمن این که مخاطب برای تهیه اغلب این آهنگها هزینه نمیکند. در چنین فضایی، چه چشم اندازی برای موفقیت دومین آلبومتان دارید؟

آلبوم اول من که سه سال و نیم پیش منتشر شد، فضایی کاملاً ایرانی داشت. متأسفانه اقبال عمومی نسبت به این نوع آثار کم شده؛ به همین علت تصمیم گرفتم با بهره گیری از آموزه هایم در موسیقی ایرانی، آلبوم دوم را در فضایی مدرن با حفظ اصالتها روانه بازار کنم. طبعاً آلبوم من حتی با داشتن تبلیغات گسترده نمیتواند از نظر اقبال عمومی در جایگاه نخست بایستد و من نباید چنین انتظاری داشته باشم، اما معتقدم نسبت به فضایی که این نوع آثار (تلفیقی از موسیقی دستگاهی و فضای مدرن) دارند، با اقبالی نسبی مواجه شوم. این نکته را تأکید میکنم که علت این اقبال نسبی در مقابل تولیدات امروز، ضعف کلام و ملودی نیست؛ اگر ضعفی هست، در میکس و مسترینگ است که باز به مسئله مالی بر میگردد؛ اگر اوضاع مالی مناسبی داشتیم، قطعاً از تجهیزات و سازهای بهتر و بیشتری در تنظیم و فضا سازی استفاده میکردیم. چقدر در بحث تبلیغ آلبوم جدیدتان فعالیت کردید؟ تا آن جا که ممکن بود، سعی کردم هزینه ها را پایین بیاورم تا بتوانم در زمینه تبلیغات کار کنم. خب فضای مجازی عرصه خوبی برای این کار است و من هم سعی کردم حتی الامکان در این فضا کار کنم. امیدوارم با دعوتی که از هنرمندان برای حضور در آئیین رونمایی آلبوم به عمل آورده ام و همچنین همراهی اصحاب رسانه و مردم، این آلبوم با اقبال خوبی مواجه شود. شما شاگرد استاد اکبر گلپایگانی بودید. نظر ایشان درباره کارهای شما و مخصوصاً گرایشتان به فضای ترکیبی پاپ ایرانی چیست؟ حقیقتاً چند سال است که به محضر استاد نرسیده ام، اما آهنگها را برایشان ارسال کرده ام. طی تماسهای تلفنی که در این مدت داشته ام، فرموده اند که هنوز فرصت نکرده اند آهنگهای مرا گوش کنند و درباره شان نظر دهند.