بویو اولین بار در سال ۱۹۷۵ سعی کرد اورست را فتح کند. اما وقتی تنها ۲۵۰ متر با قله فاصله داشت، آب و هوا به شدت بد شد و تیم را به مدت دو روز و سه شب متوقف کرد. این انتظار طولانی آسیب زیادی به کوهنوردان رساند و باعث شد برگردند و این صعود را به دفعه بعد موکول کنند. شیا هنگام بازگشت کیسه خوابش را به یکی از همراهانش داد که وضعش از او بدتر بود. متاسفانه این از خودگذشتگی باعث شد هر دو پایش را بر اثر سرما از دست بدهد.

 

 

بویو در سال ۱۹۹۶ مبتلا به لنفوم، نوعی سرطان خون شناخته شد و هر دوپایش دوباره قطع شد، اما این بار از بالای زانو. این ضربه سختی بود، اما کوهنورد بلندپرواز ماجرای ما هرگز تسلیم نشد و رویای فتح بلندترین قله جهان را از سر بیرون نکرد. تا زمانی که نفس می‌کشید فرصت داشت به آرزویش برسد.

 

 

شیا بیش از دو دهه بعد از قطع پاهایش، تمریناتش را از سر گرفت تا به آمادگی کامل برای یک صعود دیگر برسد. در سال ۲۰۱۴ دواره سعی کرد، اما باز هم به علت شرایط آب و هوایی بد مجبور شد بازگردد. همین اتفاق در سال بعد و هم چنین سال ۲۰۱۶ که تنها ۱۰۰ متر با قله فاصله داشت هم پیش آمد. او می‌گوید: «اگر تنها بودم، به علت کهولت سن و چهل سال تلاش برای تحقق این آرزو، احتمالا بدون توجه به شرایط ادامه می‌دادم. اما چون پنج نفر پشت من بودند که خانواده داشتند، تصمیم گرفتم برگردم.»

 

 

خوشبختانه سال پیش شیا به عنوان یک کوهنورد ۶۹ ساله در پنجمین تلاشش برای فتح اورست موفق شد.