یک تیم بین‌المللی با حضور منجمانی از بریتانیا، اسلوونی و ایتالیا زیرساخت یک جت دارای سرعت بالای انفجار را مشاهده کردند.

انفجارهای اشعه گاما درخشان‌ترین انفجارهای کیهان هستند و تصور می‌شود بسیاری از این رخدادها زمانی صورت می‌گیرند که سوخت هسته‌یی هسته‌ یک ستاره عظیم تمام می‌شود، ستاره زیر وزن خود نابود می‌شود و سیاهچاله‌ای را شکل می‌دهد.

این سیاهچاله سپس جت‌هایی از ذرات را ساطع می‌کند که تمامی راه ستاره‌ در حال واژگونی را حفاری کرده و تقریبا با سرعت نور به درون فضا فوران می‌کنند.

در هشتم مارس سال 2012، ماهواره «سویفت» ناسا پالس‌ 100 ثانیه‌ای از اشعه‌های گاما را از منبع صورفلکی Ursa Minor شناسایی کرد.

این فضاپیما فورا مکان انفجار این اشعه گامای موسوم به GRB 120308A را برای رصدخانه‌های سراسر جهان مخابره کرد.

بزرگ‌ترین تلسکوپ نوری رباتیک کاملا خودکار که تلسکوپ دومتری «لیورپول» است و در رصدخانه‌ای واقع در جزایر قناری قرار دارد، به این عمل سویفت به طور خودکار واکنش نشان داد.

کارول موندل که رهبری تیم انفجار اشعه گاما در موسسه تحقیقاتی نجوم در دانشگاه جان مورز لیورپول بریتانیا را بر عهده دارد، گفت: فقط چهار دقیقه پس از این که این تلسکوپ تکانه سویفت را دریافت کرد، پس‌جرقه مرئی انفجار را شناسایی و شروع به انجام هزاران اندازه‌گیری کرد.

این تلسکوپ مجهز به ابزاری به نام RINGO2 است که برای بررسی میدان‌های مغناطیسی و با هدف تمرکز بر جت‌های انفجارهای اشعه گاما ساخته است. این ابزار با فیلتر قطبی‌کننده چرخان و یک دوربین فوق‌سریع جفت شد.

انرژی زمانی در عرض منشور و از امواج رادیویی گرفته تا اشعه‌های گاما، ساطع می‌شود که یک جت به درون محیطش‌ حرکت کرده و سرعت آن شروع به کندشدن کند.

این موضوع به شکل‌گیری یک موج شوک متحرک به سمت بیرون، منجر می‌شود. همزمان یک موج شوک معکوس به درون پسماندهای جت می‌رود و انتشار درخشانی را تولید می‌کند.

مشاهدات پیشین پس‌جرقه‌های نوری، قطبش‌هایی را در حدود 10 درصد نشان داده بودند اما هیچ اطلاعاتی را در مورد چگونگی تغییر این ارزش طی زمان در اختیار نگذاشته بودند و نمی‌توان از آن‌ها برای آزمایش مدل‌های جت رقیب استفاده کرد.

هدف‌گیری سریع تلسکوپ لیورپول تیم علمی را قادر به گیراندازی این انفجار اشعه گاما درست چهار دقیقه پس از انفجار اولیه کرد.

طی 100دقیقه بعدی، RINGO2 پنج هزار و 600 تصویر را از پس‌جرقه‌های انفجار جمع‌آوری کرد، در حالی که ویژگی‌های میدان‌های مغناطیسی هنوز در درون نور گیرانداخته‌شده آن‌ کدبندی شده بودند.

مشاهدات نشان می‌دهد پس‌جرقه اولیه حدود 28 درصد قطبی شد و این بالاترین ارزشی است که تاکنون برای یک انفجار ثبت شده است. این قطبش به کندی به 16 درصد کاهش یافت، در حالی که زاویه نور قطبی یکسان باقی ماند.این امر حضور یک میدان مغناطیسی سازمان‌بندی‌شده در مقیاس بزرگ مرتبط با سیاهچاله و نه یک میدان مغناطیسی بی‌نظم که توسط بی‌ثباتی‌های موجود در درون خود جت تولید می‌شود را نشان می‌دهد.