اکثر دانشمندانی که هر سال موفق میشوند نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را از آن خود کنند، موفقیت خود را مدیون حیوانات آزمایشگاهی هستند که بر روی آنها آزمایش کرده‌اند، اما تعدادی از آنها نیز در حین آزمایش برای حیوانات مزاحمتی ایجاد نمیکنند و خود را سوژه آزمایشهایشان قرار میدهند. از میان برندگان نوبل فیزیولوژی و پزشکی،‌ سه دانشمند را میتوان نام برد که روند طبیعی آزمایشهای علمی را نادیده گرفته و برای پیشبرد علم از خود به عنوان موش آزمایشگاهی استفاده کرده‌اند. وارنر فورسمان نوبل 1956: این اورولوژیست آلمانی حین آموزش جراحی موفق به کشف تکنیک سوند‌گذاری قلبی شد، تکنیکی که به واسطه آن برای محاسبه میزان فشار درونی و تصمیمگیری درباره نیاز بیمار به جراحی یک سوند درون قلب کار گذاشته ‌میشود. فورسمان تصمیم گرفت این‌کار را برروی انسان آزمایش کند. اما به او اجازه انجام این عمل بر روی بیماران داده نشد زیرا به شدت خطرناک بود. وی که در تصمیم خود مصمم بود از پرستار اتاق عمل خواست تا تجهیزات لازم جراحی را برای او آماده کند. پرستار با فورسمان توافق کرد که به جای اینکه جراحی را بر روی خود انجام دهد،‌آزمایش بروی پرستار انجام بگیرد. پس از آن بود که فورسمان پرستار  را به تخت بست و بازوی خودش را بیحس کرده و برش داد و سوندی 30 سانتیمتری را درون رگ خود جا داد،‌ سپس سوند را به سمت قلبش هدایت کرد. پس از انجام این آزمایش فورسمان مجبور شد کار و تحقیقاتش را رها کند. وی به حزب نازی پیوست در ارتش آلمان به درجه سرگردی رسید تا در نهایت در جنگ جهانی دوم دستگیر شده و در کمپ POW زندانی شد. در دورانی که در زندان به سر میبرد مقاله او بوسیله آندره فردریک کورناند و دیکینسون ریچاردز خوانده شد و این سه مدتی بعد نوبل پزشکی را با یکدیگر تقسیم کردند.