چشمانش ورم کرده. قطرات اشک از شکاف باریک پلک های کبودش چکه می کرد. درد مانند موج بر دنده های شکسته اش سوار بود و هر چند ثانیه یک بار تنش را می لرزاند. آه می کشید. دلم منقلب شد، دیدن جوانی روی تخت بیمارستان سخت و طاقت فرساست ... عباس نوباغی آن روز مثل هر روز با اطمینان قدم هایش را بر پله های پل عابر پیاده گذاشت اما در نهایت زیر پایش خالی شد.