«اَلو سلام خوبی، فرزانه جون، جواب سلام؛ علیک نمی‌خوای باهام حرف بزنی این مصاحبه نیست یه مکالمه دوستانه است، فقط می‌خوام صدات رو بشنوم. قابل نمی‌دونی با من همکلام بشی فرزانه خانم اگر می‌خوای مشکلات حل بشن اول باید بیانشون کنی...» این چند خط مکالمه‌ای کوتاه با دختری 22 ساله و دارای معلولیت ضایعه نخاعی است که به گفته مادرش دچار افسردگی شده، فعالیت‌های روزانه را ترک گفته و خود را در خانه حبس کرده است، تنها یک روز در میان برای انجام دیالیز از خانه خارج می‌شود و بعد دوباره به خانه 40 متری پدرش در میدان خراسان بازمی‌گردد.