به گزارش ایران سپید برای اثبات این شعار قدیمی، توصیه قدیمیها را آویزه گوش خود کرده و پا در راهی نهاده که قطعاً بیخطر نیست. بعید است سخن شیخ شیراز ما به گوش او رسیده باشد که: «بسیار سفر باید تا پخته شود خامی»؛ اما ممکن است داستانهای سفرهای هموطن ونیزی خود را –اگر هم نخوانده باشد-، از زبان این و آن شنیده و در ذهنش نگه داشته باشد که در گرفتن چنین تصمیمی از آن بهره ها ببرد. مهم اراده صادق است و یاران موافق. بقیه کار خود به خود مهیا میشود. اصل سفر است و تجربه های جذاب و مواجهه با خطرهای خاطره ساز.

داویده والاکی، نابینای ۲۸ ساله ایتالیایی ساموئل و میکله را با خود همراه ساخت تا در سفری طولانی با هم جهان را سیاحت کنند. داویده به علت وجود آب سیاه «گلوکوم» بیناییش را از دست داده است، اما معتقد است تفاوت فیزیکی آدمها ربطی به میزان توانایی و اراده آنها ندارد:

او و دوستان بیناییش، سفرشان را از اسلوونی آغاز کرده، کشورهای کروواسی، صربستان، بلغارستان و ترکیه را سیاحت کردند و از مرز بازرگان وارد ایران شدند. بعد از گشت و گذار در مرند و تبریز، به تهران رسیدند و از کمیته پارالمپیک بازدید کردند و دوچرخه شان را که در تبریز آسیب دیده بود، به عنوان نماد سفر به کمیته هدیه کردند. این تیم ساعتی هم مهمان ایران سپید شدند. در این گپ و گفت صمیمی، هم از سفرشان گفتند و هم اشاره ای کوتاه به وضع زندگی نابینایان ایتالیا کردند.

«ایده این سفر از انگیزه من برای کشف مکانهای جدید و آشنایی با مردم کشورهای مختلف شکل گرفت. هیچ کدام از ما ورزشکار به شکل حرفه ای نیستیم و صرفا برای گردشگری و انتقال این پیام که افراد با توانمندی های مختلف می توانند ماجراجویی کنند، وارد این مسیر طولانی شدیم.» داویده و دوستانش با حمایت چند اسپانسر ایتالیایی، عنوان پروژه سفرشان را «I to eye» گذاشتند.

داویده میگوید: «هدف از این پروژه رو به رو شدن با خود واقعی و شناخت توانمندیمان است. میخواهیم اثبات کنیم تواناییهای هر فرد ربطی به تفاوتهای فیزیکی او ندارد. او میتواند به آرزوهایش برسد به شرطی که خود را باور داشته باشد.» ساموئل ۲۵ ساله و تحصیلکرده تربیت بدنی است. او و میکله از قبل با داویده دوست بودند و وقتی این پیشنهاد را از سوی او میشنوند، بلافاصله قبول میکنند. ساموئل میگوید: «داویده دوچرخه سوار حرفه ای نیست، اما این ورزش را به خاطر حس رهاییش دوست دارد.» میکله آشپز است و گیاهخوار؛ از اینکه در ایران نمیتواند غذاهای گیاهی پیدا کند رنج میبرد: «متأسفانه ایرانیها خیلی گوشت میخورند و من به سختی میتوانم غذای گیاهی پیدا کنم.»

داویده درباره خطرات این سفر میگوید: «یکی از ترسهای ما مواجهه با حیوانات وحشی در طول سفر بود. خوشبختانه تا امروز این اتفاق نیفتاد. اما مشکلی که برایمان دردسر ساز شد، شکستن دوچرخه در تبریز بود که مجبور شدیم چند روز صبر کنیم تا اسپانسرهایمان دوچرخه تازه ای بفرستند.» داویده دانشآموخته روانشناسیست. او پیرامون تسهیلات و خدماتی که در ایتالیا به نابینایان ارائه میشود چنین میگوید: «خوشبختانه دولت ایتالیا از نابینایان حمایتهای خوبی میکند. ما از تسهیلات بیمه ای تا سقف ۸ هزار یورو برخورداریم و این تسهیلات مادام العمر است.

علاوه بر این هر ماه ۱۲۰۰ یورو دریافت میکنیم. البته ما مشکل اشتغال را داریم و حتی در استفاده از امکان فرهنگی و هنری هنوز به استانداردهای لازم نرسیدیم اما از طریق انجمن نابینایان ایتالیا به صورت شبکه ای با دیگران نابینایان در تماسیم تا خواسته هایمان را پیگیری بکنیم.»  مهمان نوازی ایرانیها یکی از جذابترین خصوصیاتی بود که داویده و دوستانش به آن اذعان داشتند. این تیم بعد از تهران و عبور از آمل، گرگان و شیروان به مرز سرخس میرسد و از آنجا وارد ترکمنستان میشود. قرار است بعد از ترکمنستان، از ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و مغولستان عبور کنند تا به چین که مقصد نهایی است برسند.