|
مشکل فقط بودجه نیستسمیه افشین فر: بیش از 10 انجمن غیر دولتی معلولان سراسر کشور طی نامه‌ای از نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی خواستند همان‌طور که در تصویب قانون همت گماشتند، در بررسی بودجه سال ۱۳۹۸ کل کشور، به بودجه و اعتبارات حوزه معلولان نیز توجه ویژه‌ای داشته باشند. |
به گزارش ایران سپید اردیبهشت ماه امسال بود که قانون حمایت از حقوق معلولان توسط رئیس جمهوری برای اجرا به تمام وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های اجرایی ابلاغ شد؛ قانونی که جامعه معلولان ایران سال‌ها چشم انتظار تصویب و اجرایی شدنش برای زندگی بهترشان بوده‌اند با این همه پس از ابلاغ رئیس جمهوری محترم بسیاری از مواد این قانون به‌دلیل داشتن بار مالی و عدم تخصیص بودجه قابلیت اجرا نداشته و اجرایی نشدند. سازمان‌ها و دستگاه‌های مربوطه هم اجرای قانون را تنها منوط به تعیین بودجه سال آینده می‌کردند و همه اینها باعث شد تا هنوز جامعه معلولان ایران طعم و لذت این قانون جدید ابلاغ شده را نچشد. برای همین است که با تقدیم لایحه بودجه از سوی دولت به مجلس افراد معلول هم به تکاپو افتاده‌اند، همین چند وقت قبل بود که بیش از10 انجمن غیر دولتی (سمن ها) گروه‌ها و افراد دارای معلولیت سراسر کشور طی نامه‌ای از نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی خواستند همان‌طور که در تصویب قانون همت گماشتند، در بررسی بودجه سال ۱۳۹۸ کل کشور، به بودجه و اعتبارات حوزه معلولان نیز توجه ویژه‌ای داشته باشند و اعتبارات لازم را برای اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان پیش‌بینی کنند.
امسال اولین سال اجرای تمام عیار قانون حمایت از معلولان کشور است و شهروندان معلول هم اجرای بی‌کم و کاست این قانون را انتظار دارند. براساس صحبت‌های متولیان امر هم ظاهراً دولت هزار و 100 میلیارد تومان ذیل ردیف بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان کنار گذاشته است که البته تنها برای اجرای 10 درصد از برآورد نیاز مالی برای اجرای این قانون است، از ذکر این نکته نباید غافل شد که گروه‌ها، انجمن‌ها و افراد دارای معلولیت باید به شرایط کشور نیز آگاه باشند و بدانند که بودجه سال آینده با توجه به تحریم‌های تحمیلی اولویت‌بندی نیازهای دهک‌های مختلف جامعه را در نظر گرفته است. اما همه مشکلات در راه اجرای قانون جدید حمایت از حقوق معلولان فقط بودجه نیست چرا که بسیاری از مواد قانون اصلاً بار مالی را به سازمان و ارگانی تحمیل نمی‌کند و بیشتر مشکل فرهنگی و ناشی از نا آشنایی به قوانین و مقررات است و گر نه بسیاری از دستگاه‌هایی که در قانون از آنها نام برده شده می‌توانند در اولین اقدام از خود بپرسند که برای اجرایی شدن مواد مربوط به خودشان در قانون حمایت از حقوق معلولان چه کاری می‌توانند انجام دهند؟ طرح همین پرسش و پیدا کردن راهکارهای مناسب اولین قدم برای اجرای این قانون خواهد بود. مثلاً در قانون از شهرداری‌ها به‌عنوان متولیان امر مناسب‌سازی یاد شده است و خوب طبعاً شهروندان معلول شهرداری را متولی مناسب‌سازی می‌دانند و در بسیاری از مواقع شهرداری هم مناسب‌سازی را به بودجه ربط می‌دهد در حالی که مثلاً با حذف یک دستک فلزی در یک پیاده رو این مناسب‌سازی برای شهروند معلول انجام شده بدون اینکه نیاز به هزینه خاصی باشد. یا اخیراً در آسانسورهای چند ساختمان عمومی اقدام به نصب میله‌ای کرده‌اند که مانع ورود فرد معلول ویلچری به درون آسانسور می‌شود این کارها که صرفاً ناشی از ناآگاهی به حقوق دیگران است چه ارتباطی به بودجه دارد! در واقع مهم تر از بودجه و مسائلی که باید کلان نگریسته شوند دیده شدن خود شهروندان معلول در بخش بخش و
جزء به جزء زندگی اجتماعی است اینکه من و شما به‌عنوان شهروندان حق زندگی را برای شهروندان دارای معلولیت هم به رسمیت بشناسیم به بیان دیگر چه اشکالی دارد که یک مغازه دار ورودی مغازه‌اش را برای عبور افراد معلول مناسب‌سازی کند و.... کارهای زیادی از این دست هستند که نیاز نیست حتماً در ردیف بودجه تعریف شوند و رنگ و بوی مادی به خود بگیرند کارهای زیادی هست که می‌شود انجام داد تا زندگی شهروندان معلول هم رنگ و بویی از طراوت و تازگی بگیرد و اندکی از راه ناهموارشان را هموار کند فقط کافی است از خودمان در هر پست و سمتی که هستیم بپرسیم از من چه کاری بر می‌آید؟
 |
 |
 |
 |
 |
 |
