به گزارش ایران سپید روز جهانی بینایی یعنی 20 مهر ماه فرهنگسرای قرآن در تهران میزبان جمعی از نابینایان  مرکز توانبخشی خزانه بود. وقتی سخن از مرکز خزانه به میان میآید کمتر نابینایی را در تهران میتوان یافت که از دیرباز تاکنون برای آموزش مهارتهای زندگی گذرش به آنجا نیفتاده باشد و همه این کسان حتما از آن مرکز خاطره بانویی را به یاد دارند که با دلسوزی بی وصف خود ،برای یاری رساندن به مددجویی که در مرکز حاضر میشود تمام تلاش خود را به کار میبندد. مینو یثربی از سال 68 به صورت رسمی کار خود را در سازمان بهزیستی و در این مرکز آغاز میکند. او که این روزها سی امین سال خدمت خود را میگذراند 64 ساله است.  و این برنامه امسال در تجلیل از زحمات بی شائبه او برای نابینایان برگزار شده است. یثربی از قبل در جریان برنامه نیست و با حضور در سالن غافلگیر میشود وقتی والدین کودکان نابینایی را در سالن میبیند که آموزش کودک خود را در مهدی که او بنا نهاده بود گذرانده اند همچنین وقتی کارآموزان مرکز همکاران بازنشسته سنوات قبل؛ مسئولین تشکلهای نابینایان ؛ مسئولان بهزیستی شهر تهران،، مسئولان شهرداری و فرهنگسراهای تهران و حتی خانواده اش را در کنار هم میبیند. مددجویان قدیم و جدید مرکز و همکارانش این برنامه را در ایام تعطیل خود تمرین و آماده کرده بودند از قطعه موسیقی و ترانه ای که تنها و تنها برای او سروده و اجرا شد و لحظاتی همه را به روزهایی برد که بی پناه و نا امید وارد مرکز شده بودند و یثربی در حالیکه غم آنها را غم خود میدید به آنها یاد میداد که چگونه با مشکل نابینایی خود روبرو شوند تا برنامه های جانبی دیگر. در بخشی از برنامه نیز آقای دادخواه از نابینایان همکار او در مرکز خزانه مروری بر سیر کاری او داشت و اشاره کرد که او کارش را از کارشناسی نابینایان آغاز کرده و تا مددکاری و در نهایت سرپرستی مرکز ادامه داده است. و از ویژگیهای او به شرکت در کارهای تحقیقی و پژوهشی در زمینه نابینایان؛ پشتکار زیاد.، راه اندازی بخش تربیت بینایی و مهد کودک و .. اشاره کرد. بیاتنژاد رئیس بهزیستی شهر تهران نیز ضمن اشاره به زحمات فراوان خانم یثربی برای نشان دادن تواناییهای نابینایان به جامعه آرزو کرد که هم او و هم همکاران دیگرش در پایان کار خود سرنوشتی همراه با تقدیر چون یثربی داشته باشند یثربی اما در لحظات کوتاهی که با مدعوین صحبت کرد  ، گفت: شکرگزار خداوند هستم که مسیر زندگی من را در این راه قرار داد. وی با اشاره به کارآموزان سابق مرکز که در جمع حضور داشتند ادامه داد: این برای من افتخار بزرگی است که امروز شما را می بینم که دکترا گرفته اید یا استاد شده اید و من در جایی مانده ام که شما  پا بر روی شانه های من بگذارید و از نردبان ترقی بالا بروید تا من بگویم خدایا شکرت و ادامه داد: یکی از دوستان میگفت خانم یثربی شما کی پیر میشوید؟ گفتم من پیر هستم اما پیر سربلند خدایا چنان کن سرانجام کار تو خوشنود باشی و ما رستگار. در پایان مراسم نیز مسئولان حاضر به رسم تقدیر لوحهایی از سوی بنیاد امور ایثارگران و جانبازان؛ ریاست جمهوری؛ بهزیستی و همکاران به او تقدیم کردند.  اما آنچه از یثربی میتوان آموخت که سرلوحه کار دیگران باشد کار و تلاش صادقانه بدون داشتن چشمداشت و اغلب فراتر از حدود وظیفه کاری اوست.