داستان مناسب نبودن فضای شهری برای‌ تردد شهروندان معلول در تهران، قصه امروز و دیروز نیست. موضوعی که هرسال به بهانه‌های مختلفی چون روز «معلولان» و روز «عصای سفید» از پشت ‌تریبون‌های مختلف جامعه هدف و برخی از مسئولان روایت می‌شود. گرچه تکرار این قصه نخ‌نما و کهنه سبب اتخاذ برخی تصمیمات در راستای بهسازی فضای شهری برای معلولان شده اما اجرای ناقص این تصمیم‌ها نتوانسته دردی از دردهای معلولان کم کند.

جای خالی چراغ‌های راهنمایی هوشمند و سخنگو در چهارراه‌ها برای اطلاع نابینایان از وضعیت چراغ راهنمایی، عدم استفاده از کاشی‌های پولکی در نزدیکی تقاطع‌ها، عدم ایمن‌سازی ایستگاه‌های بی. آر. تی و مترو برای نابینایان از خواسته‌های بحقی است که در طول سال‌های گذشته مطالبه شده اما تاکنون اقدامی برای تحقق آنها شکل نگرفته است و مهم‌ترین دلیلش هم این است که ما برنامه مدونی برای اجرا شدن مصوبات فوق نداریم. به همین دلیل، حرکت‌های مقطعی و سلیقه‌ای نمی‌تواند به حجم انبوه خواسته‌های تلنبار شده معلولان جامه عمل بپوشاند. از سوی دیگر تشکل‌های حامی حقوق معلولان، مستمر و منسجم پیگیر مشکلات فوق نیستند و تجربه ثابت کرده است که حرکت‌های جزیره‌ای هیچ‌گاه نتیجه مثبت و قابل قبولی در برنداشته است.

شعار «تهران؛ شهری برای همه» گرچه نور امید را در دل اقشار مختلف ساکن این شهر تاباند اما واقعیت امر این است که تحقق این شعار و فراهم شدن بستر مناسب زندگی شهری برای معلولان، سالمندان و دیگر اقشار توانیاب تنها در صورتی ممکن است که حقوق برابر شهروندی را برای همه پذیرا باشیم و تلاش کنیم با ایجاد زیرساخت‌های شهری لازم، موجب آرامش همه شهروندان در شهر باشیم. همشهری انلاین