به گزارش ایران سپید به گزارش ایران سپید، در این برنامه که به همت انجمن موج نور و خانه ریاضیات اصفهان در آمفی تئاتر این انجمن برگزار شد، علاوه بر نابینایان مقیم اصفهان که در برنامه حضور یافتند، جمع زیادی از علاقه مندان جواد ایزدی در ایران و اقصی نقاط جهان، از طریق نرم افزار تیم تاک به صورت مجازی میهمان این برنامه شدند. بر اساس این گزارش، میهمانان بزرگداشت زنده یاد جواد ایزدی –اعم از حاضران در سالن و میهمانان شرکت کننده به صورت مجازی-، احساسشان از غم فقدان این جوان فعال و کارشناس رایانه ای را در قالب خاطره، دلنوشته و شعر بیان کردند. – هیچ کس مرا به خاطر خودم دوست ندارد: ستاره از انگلیس، اولین کسی بود که درباره زنده یاد جواد ایزدی صحبت کرد. او ضمن تسلیت به خانواده جواد اظهار کرد: «باید به خودمان هم تسلیت بگوییم؛ چون نمی توانیم چنین گوهر گرانبهایی را که از دست داده ایم، دوباره به دست بیاوریم.» ستاره در ادامه خاطره ای از جواد نقل کرد: «یادم هست یک بار با جواد درباره دوست داشتن صحبت میکردیم. او گفت: کسی مرا به خاطر خودم دوست ندارد. همه به چشم یک وسیله به من نگاه میکنند. گفتم این طور نیست جواد. همه اتفاقاً تو را دوست دارند و خدای نکرده از نبودنت غصه دار میشوند. او گفت: از این بابت غصه دار میشوند که دیگر کسی نیست مشکلاتشان را حل کند. وقتی تعدادی از پیامهایی را که مستقیماً دریافت کرده بودم مرور میکردم، فهمیدم تا چه اندازه جواد درست میگفت و متأسفانه ما در شناخت اطرافیانمان چقدر ضعیف هستیم. امیدوارم از این پس به جای فقدانها، برای بزرگداشت عزیزانمان که در قید حیاتند دور هم جمع شویم. بیا تا قدر یکدیگر بدانیم، که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم.» - جواد متعلق به همه ما بود: در ادامه سید اسماعیل کیانی، از نابینایان حاضر در سالن در بیان سجایای اخلاقی جواد ایزدی، ضمن تسلیت به خانواده او اظهار کرد: «جواد فقط متعلق به خانواده اش نبود؛ بلکه به همه ما نابینایان تعلق داشت. او صدای خوشی داشت و همیشه از آواز خوانیهایش لذت میبردیم. از دست دادن جواد برای جامعه نابینایان ضایعه سنگینیست.» در پایان صحبتهای کیانی، تصنیف «میگذرم» ساخته علی تجویدی با صدای زنده یاد جواد ایزدی پخش شد که اشک و آه حاضران، فضای برنامه را منقلب کرد. – من همه چیزم جواد بود: زری شهریاری از تهران، مهمان دیگری بود که از طریق نرم افزار تیم تاک در این برنامه شرکت کرد. او ضمن اظهار این نکته که «ما» گوهر گرانبهایی را از دست داده ایم، گفت: «من از طرف خودم میگویم که همه چیز من جواد بود. زمانی که در سوئد بودم، وقتی اشکالی برای کامپیوترم پیش میآمد، جواد بدون هیچ ادعایی به کمکم میآمد. همیشه میگفتم تو مثل موریانه ای در کامپیوتر. واقعاً به خانواده جواد تبریک میگویم که چنین نازنینی را در دامن خود پروراندند.» شهریاری در ادامه شعری را که در سوگ جواد سروده بود، خواند. بخشی از آن شعر چنین است: چون گل نوشکفته رفتی، قلب ما را شکسته رفتی؛ دریای دانشت را در خاک نهفته رفتی، عشق و محبتت را در ما نشانده رفتی؛ چون نسیم خوش بهاری بر ما وزیده رفتی؛ مظلوم و بیگناه از جهل زمانه رفتی.....» - من الفبای دستگاه همراه را از جواد آموختم: در بخش دیگری از این برنامه، سید مرتضی نیکزاد، مدیر عامل بنیاد قرآنی روشندلان اصفهان به ایراد سخن پرداخت. او از جواد به عنوان نخبه یاد کرد و اظهار داشت که الفبای دستگاه همراه را از او آموخته است. نیکزاد از حادثه ای که برای جواد ایزدی رخ داد، چند نتیجه گرفت: «از فقدان جواد باید چند نتیجه بگیریم. اول اینکه ما نمیدانیم تا کی زنده ایم؛ پس باید سعی کنیم برای جامعه و همنوعانمان مثمر ثمر باشیم تا بعد از رفتنمان، دیگران غمگینمان شوند. دیگر اینکه جواد به گردن ما حق معلمی داشت. پس باید با قرآن خواندن، انفاق، به جا آوردن نماز قضا و رد مظالم از طرف او، خوبیهایش را جبران کنیم. حمایت از افراد مثمر ثمر و حمایت از فراخوانهایی که برای حل مشکلات نابینایان از سوی انجمنها منتشر میشود، میتواند در حل مشکلاتی که حوادثی مثل این اتفاق را به بار آورد، اثرگذار باشد. پس باید همه ما از این حرکتها پشتیبانی کنیم که مبادا دوباره حادثه ای برای یکی دیگر از ما اتفاق بیفتد.» نیکزاد در ادامه به موضوع تعطیلی مجتمع شهدای هفتم تیر و مرکز فاطمه زهرا (س) اشاره کرد و اظهار داشت: «موضوع تعطیلی دو مرکز شهدای هفتم تیر و فاطمه زهرا (س) مطرح است. به جای غصه خوردن باید کاری بکنیم. ما با دو تن از رؤسای سازمان بهزیستی در این زمینه صحبت کردیم، اما نتیجه نگرفتیم. الآن دوستان طوماری نوشته اند تا حرکتی گسترده انجام دهیم. باید بدانیم که حق گرفتنیست نه دادنی. پس بیایید دستهایمان را به هم دهیم تا احقاق حق کنیم و از حوادثی که برای جواد عزیزمان رخ داد، جلوگیری کنیم.» - قصه یک دوستی دیرین: نصر الله رضایی، مدیر انجمن موج نور اصفهان هم به جمع دوستان جواد پیوست تا خاطرات خود از دوستی دیرینش با جواد ایزدی را نقل کند؛ دوستی ای که از ۱۸ سال پیش آغاز شد. رضایی ماجرا را چنین تعریف میکند: «آشنایی من با جواد به ۱۸ سال پیش، زمانی که به کانون زبان میرفتم برمیگردد. او از من برنامه جاز را خواست تا با آن کار کند. بعد اظهار علاقه فراوان به آن برنامه نشان داد. آن زمان ما سه کتاب نوشته بودیم که دو تای آن با همکاری آقای حاتمی و دیگری با همکاری مهندس شفیعی بود و آماده میشدیم کتاب وورد را بنویسیم. در همین مقطع بود که جواد اظهار علاقه فراوان برای همکاری بدون چشمداشت با ما کرد. با توسعه فعالیتها، یک گوشی موبایل تهیه کردیم و قرار شد مشکلات دوستانی را که کتابهای ما را تهیه میکنند، جواد برطرف کند. او هم با علاقه و اشتیاق این کار را انجام داد. میگفت من از این کار خیلی لذت میبرم؛ چون مشکلات مردم را حل میکنم.» رضایی ادامه داد: «از سال ۸۲ و ۸۳ تا ۹۲ همکاری ما با جواد ادامه داشت و اولین کتابی که با همکاری هم نوشتیم که بیشترین کارهای آن را جواد انجام داد، بسیار مورد علاقه نابینایان قرار گرفت. بعد هم که به خانه ریاضیات نقل مکان کردیم، جواد رسماً اینجا استخدام شد. همیشه راه طولانی از خانه تا محل انجمن را با اتوبوس طی میکرد و با زحمت زیاد خود را به انجمن میرساند. دائماً میگفتیم با تاکسی بیا، اما اصلاً قبول نمیکرد. از ساعت ۶ از خانه میزد بیرون و ساعت ۴ بعد از ظهر خسته به خانه برمیگشت. تازه بعد از آن موبایل را برمیداشت تا جوابگوی مشکلات بچه ها باشد. هرچه اصرار میکردیم بابا لازم نیست خودت را اینقدر به زحمت بیندازی، اثر نمیکرد. خلاصه ما با همکاری جواد حدود ۸۰ کتاب را در خانه ریاضیات و انجمن موج نور ویرایش کردیم که در ایران و کشورهای فارسی زبان مثل افغانستان و تاجیکستان و دیگر کشورها که نابینایان فارسی زبان در آنها زندگی میکنند، بشدت مورد استقبال واقع شد.»

بر اساس این گزارش، جواد ایزدی، کارشناس نابینا در حوزه فنآوریهای رایانه ای هنگام پیاده شدن از اتوبوس بی آر تی، به علت عجله راننده در بستن در اتوبوس دچار حادثه شد و جان خود را از دست داد.