به گزارش ایران سپید به نقل از ایسنا  در این خبر قصد داریم چهار نوآوری پزشکی که ممکن است در درمان نابینایی موثر باشد را معرفی کنیم.

"کاشت قرنیه‌ای"(Corneal Inlay)

کاشت قرنیه‌ای که به نام کاشت درون‌قرنیه‌ای هم شناخته می‌شود، روشی است برای درمان پیرچشمی که در آن یک کاشتنی زیست‌سازگار داخل قرنیه کار گذاشته می‌شود. از این روش برای کاهش وابستگی بیمار به عینک مطالعه و بهبود دید نزدیک و میانه سود برده می‌شود. بیمار پس از عمل کاشت درون‌قرنیه‌ای قادر می‌شود اموری همچون خواندن صفحه تلفن همراه، خواندن قیمت‌های زده شده روی اجناس در فروشگاه‌ها و خواندن صفحه نمایش رایانه و هر کاری که نیاز به دید نزدیک خوب داشته باشد را بدون استفاده از عینک به انجام برساند. کاشت‌های قرنیه‌ای در ابعاد بسیار کوچک، نازک و نفوذپذیر به منظور غذارسانی به بافت قرنیه ساخته می‌شوند. عموماً این کاشت‌ها در یک چشم و بیشتر در چشم غیرغالب بیمار کار گذاشته می‌شوند.

لنزهای "نانو- الماس"(nano-diamonds)

"گلوکوم" یا "آب سیاه"(Glaucoma) یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که می‌تواند منجر به نابینایی شود. داروهای بسیاری در پروسه درمان این بیماری تجویز می‌شوند، اما عوارض جانبی زیادی دارند و از طرفی مصرف طولانی مدت آنها با طبیعت طبیعی انسان مغایرت دارد و برای انسان سخت است.

آب‌سیاه یا گلوکوم اصطلاحی برای توصیف گروهی از اختلالات چشمی با علت‌های متفاوت ولی اثری بالینی و مشترک بر روی چشم و عصب بینایی و وابسته به فشار داخل چشمی است.این مشکل می‌تواند به بینایی چشم آسیب برساند که غیرقابل برگشت است و در صورت عدم معالجه سبب کوری می‌شود. به زبانی ساده علت آن افزایش شدید فشار زلالیه یا همان ماده درون چشم است.

هرچند که لنزهای تماسی جدید می‌توانند تحویل داروهای لازم را ساده و موثر انجام دهند. قطره چشمی "تیمولول مالئات"(timolol maleate) می‌تواند به نانو الماس‌های جاسازی شده در لنزهای تماسی، وصل شده و سپس دارو می‌تواند به طور خودکار اداره شود.

همانطور که اشک‌های طبیعی چشم با "نانو الماس"(nano-diamonds) ارتباط برقرار می‌کنند، قطره چشمی تیمولول در طول زمان آزاد می‌شود و بیماری را کنترل می‌کند.

"ژن درمانی"‌(Gene Therapy)

در برخی موارد جهش‌های ژنتیکی می‌توانند سبب ایجاد بیماری‌ها و اختلالاتی در چشم افراد شوند. یکی از این شرایط، "دیستروفی شبکیه"(retinal dystrophy) است و مربوط به جهش ژنتیکی در ژن "RPE۶۵" است که منجر به ایجاد یک بیماری نادر چشم می‌شود که باعث دژنراسیون شدید بصری می‌شود.

سال گذشته، سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا اعلام کرد که ژن درمانی می‌تواند برای درمان این بیماری تاثیرگذار باشد. در ژن درمانی این بیماری از یک ویروس که یک شکل غیر متضاد ژن را حمل می‌کند، استفاده می‌شود و ویروس مذکور به داخل ناحیه آسیب دیده تزریق می‌شود.

این ویروس، سپس همانند دیگر ویروس‌ها عمل کرده و سلول‌ها را مورد هدف قرار می‌دهد و دی.ان.ای آنها را به طور معمول به سلول تزریق می‌کند و کد ژنتیکی سلول‌ها را از بین می‌برد.

با این حال، در مورد ژن درمانی، این دقیقا همان چیزی است که شما می‌خواهید، از آنجا که نه تنها کد ژنتیکی جهش یافته سلولی ثابت شده و با DNA سالم جایگزین می‌شود، بلکه DNA اصلاح شده در سراسر چشم، پخش شده و جهش را اصلاح کرده و بیماری چشمی افراد را درمان می‌کند.

"پروتزهای بینایی"(Bionic Eyes)

پروتزهای بینایی که اغلب به عنوان "چشم بیونیک"(bionic eye) نامیده می‌شوند، یک دستگاه بینایی تجربی می‌باشد که برای بازگرداندن دید عملکردی در افراد مبتلا به نابینایی جزئی یا کامل در نظر گرفته شده‌ است. در بسیاری از دستگاه‌های توسعه یافته که معمولا در کاشت حلزونی یا دستگاه‌های بیونیک گوش کاربرد دارند، از پروتزهای عصبی استفاده می‌شود که از اواسط دهه ۱۹۸۰ مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ایده استفاده از جریان الکتریکی برای میسر ساختن بینایی به قرن ۱۸ باز می‌گردد، که توسط بنجامین فرانکلین، تیبریوس کاوالو و چارلز لیروی مورد بحث قرار گرفته‌ است.

توانایی دادن بینایی به یک فرد نابینا از طریق چشم بیونیکی، بستگی به موقعیت محل از دست دادن بینایی دارد. در مورد پروتزهای شبکیه که رایج‌ترین پروتزهای بینایی در حال توسعه هستند(به علت سهولت دسترسی به شبکیه)، بیماران مبتلا به ضایعات بینایی، در صورتی که علت بیماری آنها انحطاط سلول‌های گیرنده نور در چشم باشد، بهترین نامزد برای درمان هستند. در صورتی که اعصاب بینایی، پیش از شروع نابینایی به خوبی توسعه یافته باشند، این فرایند بیشتر موفقیت آمیز خواهد بود. افرادی که نابینایی مادرزادی دارند، ممکن است فاقد عصب بینایی کاملاً توسعه یافته باشند که معمولاً قبل از زایمان پیش می‌آید. البته انعطاف پذیری عصبی این امکان را ایجاد می‌کند که عصب و بینایی، بعد از کاشت پیشرفت کند.