به گزارش ایران سپیدبه نقل از ایرنا: مهدی تهرانی دوست ، اظهار داشت: پرخاشگری نوعی اختلال رفتاری است و کودکان هیجانی و بیش فعال با این گونه رفتار در مواردی نه تنها برای خود بلکه دیگران نیزمشکل ساز خواهند بود.

وی گفت: بسیاری از کارشناسان علوم رفتاری ریشه پرخاشگری را درون افراد می دانند و معتقدند پرخاشگری نیروی نهفته ای در انسان است که به تدریج در شخص متراکم و فشرده ‌شده و به شکل های استرس، اضطراب و در نهایت عصبانیت خود را نشان می دهد.

وی افزود: روانپزشکان و روانشناسان علوم رفتاری معتقدند عمده عواملی که باعث شدت، تخفیف یا تعدیل اثرگذاری پرخاشگری در بین افراد جامعه اعم پیر و جوان و حتی در بین کودکان می شود تغذیه نامناسب، رخدادهای اجتماعی- فرهنگی، رسانه‌ها و نقش بازی های ویدئویی، است.

وی تصریح کرد: برخی متخصصان علوم رفتاری معتقدند علی رغم تمام مسائل پرخاشگری همیشه اوقات نیز زیان‌آور و مضر نیست بلکه چنانچه پرخاشگری از حد اعتدال خارج نشود و هدف آن تسلط بر مشکلات زندگی انسان باشد نه تنها سودمند است بلکه ضروری نیز هست.

تهرانی دوست افزود: کودکی که در برابر والدین خود سرکشی می‌کند، این کار او نوعی پرخاشگر است ولی در عین حال نشان می‌دهد که انگیزه‌ای او را به سوی استقلال که جزء ضروری و با ارزش رشد اوست رهبری می‌کند پس نتیجه می گیریم حد و مرز برای پرخاشگری وجود دارد و در مواردی سودمند و در مواقعی هم مضر است.

فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان افزود: پرخاشگری در کودکان و نوجوانان عمدتا به شکل یک اختلال رفتاری بروز می کند اما در مواردی دیگر نمی توان این گونه رفتار را به عنوان اختلال خاص تلقی کرد.

وی گفت: وقتی فردی تحت استرس باشد ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان دهد. این مساله معمولا به صورت گاه گاهی روی می دهد و به صورت الگوی پایدار نیست ولی در مواردی پرخاشگری در کودکان و نوجوان به عنوان الگوی پایدار مشاهده شود و این رفتار را به مدت طولانی تری از خود نشان می دهد که در این حالت باید ارزیابی رفتاری روانی و هیجانی در این کودک و نوجوانان انجام شود.

*کودکان بیش فعال مستعد پرخاشگری

تهرانی دوست افزود: برخی اعمال هستند که پرخاشگری را تشدید می کند و به این رفتار دامن می زند. از جمله کودکانی که دچار بیش فعالی و پرتحرکی هستند این کودکان آمادگی لازم را برای رفتار پرخاشگرانه دارند و معمولا نسبت به محرک های محیطی که در اطراف آنان اتفاق می افتد بیشتر در ارتباط با همسالان خود یا خانواده ها، زود تحریک می شوند و ممکن است رفتار پرخاشگرانه از خود نشان دهند.

وی گفت: دسته ای از این افراد هستند که ممکن است علاوه بر مشکل بیش فعالی، مخالفت جویی و لجبازی هم داشته باشند. در این گونه موارد مساله پرخاشگری شدیدتر و جدی تر خواهد بود و در حوزه ها و موقعیت های مختلف اتفاق می افتد.

این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان اظهار کرد: این دسته افراد ممکن است در بین اعضای خانواده، همکلاسان در مدرسه و حتی محیط بیرون درگیری و دعوا به راه انداخته و نه تنها به خود بلکه دیگران نیز آسیب و اذیب رسانند.

تهرانی دوست ادامه داد: در سنین نوجوانانی به تدریج این بچه ها ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه بیشتری از خود نشان دهند. در این سنین اگر این رفتارهای پرخاشگرانه شدت پیدا کند باید تغییرات هیجانی را در بچه ها مدنظر قرار داد.

وی تصریح کرد: نوجوانان گاهی غمگین، گاهی شاد و مواقعی هم عصبانی می شوند برخی مواقع این موارد موجب می شود این دسته افراد به محرک ها پاسخ دهند و باعث پرخاشگری آنان شود.

فوق تخصص روانپزشکی گفت: در مواردی که این پرخاشگری به صورت الگوی رفتار در خانه یا مدرسه تبدیل شود باید به طور طبیعی مورد ارزیابی روانپزشکی و روانشناسی قرار گیرد و مداخلاتی که لازم است اعم از دارویی و غیردارویی برای این دسته انجام شود.

* پرخاشگری در کودکی به بزرگسالی هم کشیده می شود

تهرانی دوست بیان کرد: برخی از کودکان به ویژه آنهایی که زمینه بیش فعالی و هیجانی دارند در سنین بزرگسالی هم ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه در آنان بیشتر از افراد دیگر باشد و در این شرایط هم نیاز به بررسی روانپزشکی بیشتر دارد.

وی ادامه داد: گاهی ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه بر اثر عوامل دیگر بروز یابد یا مشکلات دیگری مانند اضطراب های شدید، افسردگی، رفتارهای وسواسی در آنها دیده شود که در این شرایط بچه ها چون نگران اتفاقاتی برای خود و اطرافیان هستند، این نگرانی باعث بروز تحریک پذیری و پرخاشگری آنان شود و این موارد را هم باید والدین درنظر داشته باشند.

*محرک های پرخاشگری

این روانپزشک درباره محرک های پرخاشگری، گفت: هرگونه محرک محیطی در خانه یا مدرسه می تواند باعث پرخاشگری کودک شود. برای نمونه در مدرسه فرد در امتحانات نمره کم گرفته، در بازی یا مسابقات ورزشی یا علمی شکست خورده یا با یکی از همکلاسی ها مشاجره کرده و نمی خواهد کسی بفهمد، این ها از جمله مواردی است که می تواند باعث تحریک پذیری فرد شود و پرخاشگری او را شعله ور کند.

تهرانی دوست افزود: این رفتار پرخاشگرانه اگر یک الگوی رفتاری باشد و برای نمونه هفته ای دو الی سه مرتبه در بچه ها سرزند، طبیعتا خانواده ها باید به کلینیک های رفتاردرمانی و مراکز مشاوره برای پیگیری و ارزیابی و درمان آن اقدام کنند و در صورتی که گاه گاهی مشاهده شود، برای نمونه در زمان تشنگی و گرسنگی، خستگی یا بدخوابی به آنان سرزند، عصبانی می شوند و در این رابطه خانواده با توجه به میزان پرخاشگری فرزند می تواند از وقوع اختلال رفتاری کودک خود جلوگیری کند.