به گزارش ایران سپید نوجوان است و همچون هم سن و سالهایش پر جنب و جوش. به گفته مادرش، کودکی فعال بوده و همراه خواهر دوقلویش محدثه، خانه را زیرو رو میکردند. دوقلوهایی که در هفت ماهگی متولد شدند و یکی از آنها به خاطر حضور در دستگاه نابینا میشود. حدیثه بیناییش را در بدو تولد از دست میدهد، اما از خواهر دوقلویش پر جنب و جوشتر است و از دیوار راست خانه بالا و پایین میرود.  13 ساله بود که به همراه داییش برای دیدن تمرین سنگنوردی به سالن تمرین میرود و با لمس سنگهای روی دیوار منقلب میشود و این احساس درونش شکل میگیرد که میتواند همانند دیگران دست به سنگ شود و این دیوار موفقیت را بالا رود.

حدیثه رجبپور، دختر نابینای قزوینی اکنون 16 ساله است و از حضورش در کلاسها و مسابقات سنگنوردی میگوید: «اولین دختر نابینای سنگنورد بودم. به خاطر عدم حضور نابینایان در این رشته باید با افراد بینا تمرین کرده و مسابقه میدادم. اگر دیگر دوستان نابینایم به سمت این رشته سوق پیدا میکردند، میتوانستیم گروهی تشکیل داده و زمان تمرین ویژه نابینایان را داشته باشیم یا مسابقات مخصوص خودمان را، اما حالا باید در کلاسی شرکت کنم که هم تعداد شرکت کنندگان آن زیاد است و هم اینکه آنها بینا هستند. خدا را شکر مربی خوبی دارم و با توجه به نابیناییم میتواند به درستی آموزشم دهد و راهنمایی کند، اما چون شاگردان بسیار دارد، نمیتواند وقت زیادی برای آموزش من بگذارد.

با وجود این همیشه تلاش کردم در بین این گروه بهترین باشم و ثمره این تلاش سه مدال بود. سال 94 نفر دوم مسابقات کشوری جانبازان معلولان، سال 95 نفر اول و سال 96 هم رتبه اول را در این مسابقات کسب کردم. سال 97 به خاطر حجم بالای درس و البته سختی رشته انسانی نتوانستم در مسابقات شرکت کنم و اکنون روی درس و مدرسه تمرکز کردم.» حدیثه از کمبود امکانات استانی در این رشته میگوید: «تجهیزات استان قزوین برای این رشته بسیار ضعیف است و گاهی در مسابقات، گیره ها و دیوارهایی را میبینم که پیش از آن در تمرینات استانی هرگز آنها را تجربه نکرده بودم.»

او ادامه میدهد: «مادرم حامی همیشگیم است و در همه کلاسها مرا همراهی میکند و گاهی فکر میکنم اگر کس دیگری بود، تا حالا جا زده بود، اما مادر هر روز با اشتیاق و بدون اینکه خسته شود همراهیم میکند.» حدیثه از فعالیتهای این روزهایش میگوید: «به تازگی آموزش موسیقی را آغاز کردم و میخواهم استعدادم را در این رشته محک بزنم.»

مادر حدیثه از سرزندگی دخترش میگوید: «ورزش همیشه راه مناسبی برای کسب سلامتی و تخلیه انرژی بچه ها است. وقتی علاقه دخترم را به ورزش دیدم سعی کردم همراه همیشگیش باشم تا رفت و آمد و سختی راه او را از هدفش منصرف نکند. محدثه و حدیثه دوقلوهایی هستند که هیچ وقت فرقی بینشان نگذاشتم و همواره سعی کردم یار زندگیشان و مشوق موفقیتهایشان باشم.»