به گزارش ایران سپید بنا بر آن چه روی کارت دعوت قید شده بود, باید رأس ساعت مقرر در محل ضیافت که سالن اجلاس سران کشور های اسلامی است, حاضر می شدیم. با این پیش زمینه که هر نوع دستگاه الکترونیکی را دم در تحویل می گیرند و نمی توانیم با خود به داخل سالن ببریم, از همراه بردن دستگاه ضبط خبرنگاری صرف نظر کردم. اتفاقاً آن چه به عنوان پیش زمینه ذهنی و بر اساس تجربه های قبلی داشتم, رخ داد. دم در محوطه, اعلام کردند که گوشی های تلفن همراه, ریموت سوییچ خودرو و کلید و هر شیء الکترونیکی و فلزی باید به محل مخصوص تحویل داده شود. حتی دوربین های عده ای از عکاس ها را گرفتند و فقط عکاس هایی که از پیش با آن ها هماهنگ شده بود (اصطلاحاً آفیش شده بودند), حق بردن دوربین را داشتند.

 بعد از عبور از در اصلی و طی کردن مسیر محوطه سالن, وارد محل برگزاری برنامه شدیم.

 در بدو ورود به راهروی سالن, قبل از عبور از گیت مخصوص, مدعووین باید هر وسیله ای که به همراه دارند, روی ریل مخصوص بگذارند تا چک شود. من هم عصای سفید را که تنها وسیله همراهم بود, روی ریل گذاشتم و بعد از تأیید این که مشکلی نیست, رهسپار سالن برنامه شدم. با وجودی که فکر می کردم زودتر از زمان مقرر حاضر شده ام, اما با تعجب دیدم که خیلی ها زودتر از من در سالن حاضر شده و بهترین موقعیت ها را برای نشستن انتخاب کرده اند.

 تمام میهمانان از اهالی قلم بودند؛ از مدیران مسئول بگیر تا خبرنگاران و روزنامه نگاران و عکاسان اساتید دانشکده های خبر.

 محل ورود مسئولان, همان دری بود که میهمانان از آن وارد می شدند. با ورود هر وزیر از آن در, همه به احترام بر می خاستند و با آن ها خوش و بش کرده یا اگر عرض حالی داشتند, تقدیم می کردند. مخصوصاً وقتی دکتر سید رضا صالحی امیری, وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و دکتر سید محمود علوی, وزیر اطلاعات وارد سالن شدند, این خوش و بش ها و عرض حال ها, گرمتر شد. همه گمان می کردند که رئیس جمهور هم از آن در وارد سالن می شود, اما با ورود دکتر روحانی از در مخصوص, خلاف گمان ها اتفاق افتاد.

 با ورود رئیس جمهور و هیئت همراهش به سالن و استقرار در محلی که تعیین شده بود, برنامه آغاز شد. به محض ورود رئیس جمهور, ابتدا حضار خواستند با کف زدن از او استقبال کنند, اما بلافاصله به حرمت مولا الموحدین, علی (ع), بدون هیچ هیجانی به عنوان ادای احترام از جا برخاستند و نشستند.

 دکتر روحانی کمی با تأخیر رسید, البته تأخیرش خسته کننده نبود, اما باعث شد برنامه دیرتر از وقت معین آغاز شود. بعد از پخش سرود و تلاوت قرآن, حسن سلطانی, مجری تلویزیون اجرای برنامه را بر عهده گرفت و اعلام کرد که پیش از صحبت های دکتر روحانی, قرار است چند نفر به نمایندگی از اصحاب رسانه حاضر در سالن, خواسته های جامعه مطبوعات را مطرح کنند. او تأکید کرد که هر یک از کسانی که دعوت می شوند, فقط سه دقیقه فرصت دارند.

 اولین کسی که در جایگاه قرار گرفت, محمد علی وکیلی, نماینده مجلس و مدیر مسئول روزنامه ابتکار بود. تقدیم لوایح اصلاح قانون مطبوعات و نظام صنفی از سوی دولت به مجلس و تلاش برای تعیین تکلیف وضعیت شماری از مدیران کانال های تلگرامی که در بازداشت به سر می برند, از مطالباتی بود که وی مطرح کرد.

 محمد علی نادعلی, مدیر پایگاه خبری جماران, دومین سخنرانی بود که اجرای قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات از سوی همه دستگاه ها و نهاد ها را خواهان شد.

     صحبت های نادعلی از زمان مقرر تجاوز کرد و در مقابل  تذکرات مجری گفت: «شما خسته می شوی, نفر بعدی را خودم معرفی می کنم.» بعد از صحبت های او, مجری برنامه ضمن گلایه از عدم رعایت زمان توسط سخنران دوم که باعث تضییع حقوق سایرین شد, از حجت الاسلام دکتر حسن روحانی, رئیس جمهوری برای ایراد سخنرانی دعوت کرد. پیش از صحبت های دکتر روحانی, محمد برنو برنده جایزه نخست جشنواره عکس px3 اروپا، جایزه و مجموعه آثار خود را به دکتر روحانی اهدا کرد.

 با پایان صحبت های دکتر روحانی, برنامه به پایان رسید و میهمانان برای اقامه نماز و صرف افطار طبقه بالای سالن هدایت شدند. تمام کسانی که سر میز های افطار نشسته بودند, به دنبال فرصتی برای دیدار با رئیس جمهور و بیان مطالبشان بودند, اما اطراف رئیس جمهور خلوت نمی شد. در نهایت وقتی دکتر روحانی عزم رفتن کرد, همه از جا برخاستند تا بلکه در طول مسیر تا بیرون سالن غذاخوری, فرصت کوتاهی پیدا کنند.

 من هم یکی از آن افراد بودم که با وجود حلقه محافظان رئیس جمهور, موفق شدم پیام تبریک ایران سپید و مخاطبان این روزنامه را به مناسبت پیروزی دکتر روحانی در انتخابات ریاست جمهوری, به حضورشان ابلاغ کنم.

مجید سرایی