در نسل نخست پس از انقلاب با فیلمسازانی همچون؛ کیومرث پوراحمد، ابراهیم حاتمی کیا، کمال تبریزی و محمد علی سجادی روبروییم که چهار فیلم «کفش هایم کو؟»، «بادیگارد»، «امکان مینا» و «تمرین برای اجرا» را کارگردانی کرده اند. 
اولی درامی متکی بر پیرمردی مبتلا به آلزایمر است که آن را می توان رجعت دوباره پوراحمد به سینمای مورد علاقه اش از جنس شب یلدا به حساب آورد که البته با نظرات مساعد مخاطبان خود روبرو نشد. حاتمی کیا هم در بادیگارد که چندان مورد توجه هیات داوران قرار نگرفت، بار دیگر علاقه خود به سینمای قصه گو را با محوریت قهرمان محبوب خود نشان داده و در این مسیر هم تا حدود زیادی موفق نشان داده که می تواند در اکران عمومی هم با استقبال گرم مخاطبان مواجه شود. کمال تبریزی هم در امکان مینا به سراغ قصه ای عاشقانه با درونمایه سیاسی رفته و زندگی یک زوج جوان در سال های ابتدایی دهه 1360 را به تصویر کشیده است. فضاسازی موفق به همراه بازی درخشان میلاد کی مرام را می توان از نقاط قوت فیلم به حساب آورد که در شب اختتامیه با وجود تعداد نامزدهای زیاد موفق به کسب جوایز اصلی نشد. 
سجادی که در اوایل دهه شصت با فیلم های بازجویی یک جنایت و جدال به یکی از فیلمسازان خوش آتیه سینمای بدنه بدیل شده بود، پس از چند سال غیبت در این عرصه با فیلمی به میدان جشنواره آمد که فرمی تجربی متکی بر تئاتر داشته و نتوانست نظر مثبت مخاطبان را جلب کند.
پس از این نسل به نسل میانی فیلمسازان پس از انقلاب می رسیم که از جمله آنها می توان به فرزاد موتمن، پرویز شهبازی، زنده یاد ایرج کریمی و رضا میر کریمی اشاره کرد که با فیلم های «آخرین بار کی سحر را دیدی؟»، «مالاریا»، «نیم رخ ها» و «دختر» پا به جشنواره سی و چهارم گذاشتند. 
موتمن در آخرین ساخته سینمایی اش به دنبال ساخت فیلمی پلیسی-معمایی براساس داستانی برگرفته از واقعیت و متکی بر مولفه های این گونه بوده که در این امر هم تا اندازه ای موفق بوده است. اما فیلم در نیمه دومش با مشکلات زیادی مواجه است که کیفیت کار را پایین آورده و انتظارات برخی سینما دوستان حرفه ای تر را برآورده نکرده است. پرویز شهبازی از جمله فیلمسازان پرامید این گروه است که در فیلم 'دربند' مورد استقبال منتقدان و طیف هایی از مخاطبان عام قرار گرفته است. اما مالاریا به دلیل ضعف در فیلمنامه و حفره های موجود در آن مورد توجه قرار نگرفته و یکی از ناکام های جشنواره سی و چهارم لقب گرفت. هر چند که نمی توان از بازی بسیار خوب آذرخش فراهانی در این فیلم به سادگی گذشت. 
پس از او به ایرج کریمی می رسیم که به سبب ابتلا به سرطان درگذشته و غایب بزرگ جشنواره امسال بوده است. فیلم نیمرخ ها ادامه منطقی سینمای مورد علاقه کریمی بوده که خامی های فیلم های اولیه اش را نداشته و قصه اش به خوبی مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد.
اما نسل سوم سینماگران ایرانی بیشترین حجم از فیلم های جشنواره امسال را تشکیل داده و آثار متنوعی را در ویترین سال آینده سینمای ایران قرار دادند. از شاخص ترین این فیلمسازان می توان به محمد حسین مهدویان، سهیل بیرقی، تینا پاکروان، سعید روستایی، مجید توکلی، هومن سیدی، احسان بیگلری و بهروز شعیبی اشاره کرد. 
مهدویان پس از تجربه درخشان آخرین روزهای زمستان دست به ساخت اولین فیلم سینمایی اش با عنوان ایستاده در غبار با محوریت سردار جاوید الاثر احمد متوسلیان زده است. اثر برگزیده جشنواره سی و چهارم فیلم فجر که به شدت متکی بر اجراست و تکنیک فوق العاده ای داشته که می تواند برای طیف های متنوعی از مخاطبان سینمای ایران جذاب باشد. 
پس از او به سهیل بیرقی می رسیم که پس از سال ها 'دستیاری من' را کارگردانی کرده و تلاش فراوانی برای ساخت یک فیلم نوآر از جنسی نزدیک به سینمای کلاسیک فرانسه به خرج داده است. تجربه پر ریسکی که چندان مورد استقبال قرار نگرفته و حال باید دید که در اکران عمومی چه نتیجه ای به دست خواهد آورد. 
نیمه شب اتفاق افتاد عنوان دومین ساخته سینمایی تینا پاکروان در مقام کارگردان است که چند پله ای از فیلم قبلی اش بالاتر بوده و قصه درگیرکننده و جذابی دارد. بازی های خوب حامد بهداد، رویا نونهالی و ستاره اسکندری از نقاط قوت فیلم به حساب می آید که در صورت برخورداری از زمان مناسب برای اکران می تواند به فروشی معقول دست پیدا کند. 
ابد و یک روز که در شب اختتامیه تقریبا تمامی سیمرغ های اصلی را درو کرد، بدون شک غافلگیری بزرگ جشنواره امسال بود که نام کارگردانی جوان به نام سعید روستایی را بر پیشانی خود دارد. او با مهارت خاصی این قصه تلخ و تاثیرگذار را از کار درآورده و با بهره گیری از جمعی از بهترین های سینمای ایران همچون؛ پیمان معادی، شبنم مقدمی و پریناز ایزدیار، به آن عمق بخشیده و در ذهن تماشاگرانش ماندگار کرده است. مجید توکلی هم که سابقه چند ساله روزنامه نگاری دارد، در متولد 65 به سراغ موضوع جذاب و بکری رفته و تلاش کرده تا قصه سر راستی را برای مخاطبان خود روایت کند. کاری که در بخش های ابتدایی فیلم به خوبی انجام داده اما در نیمه پایانی فیلم به ورطه تکرار افتاده و فیلم را از نفس انداخته است. با این حال بازی های خوب و گرم پدرام شریفی و مریم سعادت به کمک فیلم آمده و آن را سرپا نگه داشته است که می تواند روی فروش فیلم در اکران هم تاثیر بگذارد. 
خشم و هیاهو به مانند اسمش فیلم پرهیاهویی است که براساس قصه ای واقعی شکل گرفته اما در عمل تاثیرگذاری و کوبندگی آن را به شدت کاهش داده است. بازی نوید محمدزاده در کنار طناز طباطبایی از نقاط قوت فیلم به حساب می آیند که احتمالا در اکران عمومی با فروش بالایی مواجه خواهد شد. 
احسان بیگلری در برادرم خسرو به خوبی از تجربیات دوران دستیار کارگردانی اش سود جسته و قصه نه چندان تازه خود را به شکل جذابی روایت کرده که مخاطب را تا آخر با خود همراه می کند. در این بین علاوه بر فیلمنامه خوب آن باید به بازی های درخشان و دیدنی شهاب حسینی، هنگامه قاضیانی و ناصر هاشمی اشاره کرد که حسینی در نقش یک بیمار دو قطبی به سطح مطلوبی از باورپذیری رسیده است. 
بهروز شعیبی هم پس از تجربه موفق دهلیز این بار به سراغ دوره ای از تاریخ معاصر و جریان های مربوط به سازمان مجاهدین در سال 1354 و انشعاب داخلی آن رفته است. فیلمی که تولید به شدت سختی داشته و از طراحی صحنه و لباس درخشانی بهره می برد که در عین حال نباید از کارگردانی سنجیده شعیبی هم غافل شد. تم عاشقانه فیلم هم به خوبی با درونمایه سیاسی اش ترکیب شده که از این نظر می تواند مخاطبان بیشتری را هم به سالن سینماها بکشاند.
در بخش سینما حقیقت هم با مستندهای بلند جذابی روبرو شدیم که برخی از آنها همچون، «رویای دم صبح» ساخته مهرداد اسکویی، «زمناکو» ساخته مهدی قربان پور و «اهالی خیابان یکطرفه» به کارگردانی مهدی باقری از کیفیت بسیار بالایی برخوردار بوده و می توانند در صورت اکران در گروه سینمای هنر و تجربه، نظر مخاطبان خاص پسندتر سینمای ایران را به خود جلب کنند.
سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر از 12 بهمن ماه آغاز و تا 22 ماه جاری در برخی از سینماهای پایتخت برگزار شد.
این جشنواره شامگاه پنجشنبه پس از معرفی آثار و هنرمندان برتر در مراسمی در برج میلاد به کار خود پایان داد.