به گزارش ایران سپید به نقل از تسنیم، وقتی در کودکی تومور مغزی بر عصب بینایی مینا عطایی تاثیر گذاشت و برای همیشه نور دیدگانش را گرفت، می‌شد نگرانی را در چشمان مادرش دید. مادری که از آن پس باید چشمان فرزندش می‌شد.
امروز هم که مادر مینا از موفقیت‌های دخترش می‌گوید همان نگرانی مادرانه را دارد با این تفاوت که برق خوشحالی با نگرانی مادرانه‌اش آمیخته شده است. مینا عطایی با اراده و پشتکار فعل خواستن را درست و کامل صرف کرده است تا الگویی شود برای همه آنانی که در راه موفقیت قدم گذاشته‌اند.
مینا عطایی رتبه یک کارشناسی ارشد محیط زیست است و آرزوهای بزرگی برای زندگی‌اش دارد. او آرزو دارد که علم به اندازه‌ای پیشرفت کند تا بتواند دوباره بینایی‌اش را به دست آورد چراکه عامل نابینایی‌اش تاثیر تومور بر عصب‌های مغزش بوده است.
مادر مینا از کمک‌های مربیان و مدیر مدرسه مینا در مقطع ابتدایی می‌گوید و اینکه اوایل امیدوار بودند با بزرگ کردن خط کتاب بتوانند به مینا کمک کنند تا به تنهایی از عهده دروسش برآید اما این کار نتیجه‌بخش نبود.
مینا مجبور بود تمام مقاطع تحصیلی‌اش را با قوه شنوایی بگذراند و اینجا بود که خانواده و دوستانش به یاری‌اش شتافتند و با ضبط کردن دورس به او کمک کردند تا مقاطع ابتدایی، راهنمایی و متوسطه را پشت سر بگذارد.
مینا قوه شنوایی فوق‌العاده‌ای دارد و افراد را از صدایشان تشخیص می‌دهد به علاوه اینکه از طریق شنیدن مطالب را می‌آموزد و به راحتی آنها را انتقال می‌دهد و به همین دلیل برای تدریس در دانشگاه درخواست داده است.
دانشگاه اعلام کرده باید این ترم تمام شود و از ترم بعد مینا می‌تواند شروع به کار کند، با این کار آرزوی مینا برای یافتن شغلی که متناسب با رشته و وضعیتش باشد محقق می‌شود.
مشروح صحبت‌ها و دغدغه‌های مینا عطایی در ادامه می‌آید:
تسنیم: این موفقیت‌ها با وجود نقص جسمانی چگونه در کنار هم جمع می‌شود؟
عطایی: همیشه سعی می‌کردم با همراهی دوستان، معلمان، اساتید و علاقه‌ای که نسبت به آنها داشتم مراحل تحصیل را سپری کرده و در زمینه تحصیلات پیشرفت کنم. در کنار تحصیلاتم به کارهای هنری از جمله نقاشی، رنگ روغن، شعر و داستان، گل چینی و بلندر می‌پرداختم.
تسنیم: نوع برخورد با نابینایان در ایران و سایر کشورها چگونه است؟
عطایی: در دیگر کشورها از لحاظ اقتصادی برای افرادی که مشکل جسمی دارند راهکارهایی ارائه شده تا آن افراد را تامین کنند. در کشورهای مختلف برای افراد نابینا منشی در نظر می‌گیرند به این صورت که فرد واجد شرایط، همراه دائمی دارد.
در اینجا وسایلی مثل ذره‌بین و خط بریل در اختیار ما گذاشتند که برای من کاربرد زیادی نداشت چون من بیشتر با شنوایی کار می‌کنم. در شیراز کلاس‌های خط بریل برگزار می‌شد اما من علاقه‌ای به شرکت در آن کلاس‌ها نداشتم و کتاب‌ها را به صورت صوتی مرور می‌کردم و توانستم به این شیوه مطالعاتم را دنبال کنم. به نظرم اگر امکانات صوتی بیشتری برای نابینایان در نظر گرفته شود موفقیت‌های بیشتری کسب می‌کنند.
تسنیم: در حال حاضر مهمترین دغدغه شما چیست ؟
عطایی: مهمترین دغدغه امروز من داشتن شغلی متناسب با شرایط و رشته تحصیلی‌ام است. همه کسانی که به هر شکل دچار نقص هستند، دوست دارند که شیوه برخورد اجتماع با این اشخاص راحت‌تر باشد تا این افراد هم به‌راحتی بتوانند از امکانات جامعه استفاده کنند.
تسنیم: بزرگترین مشکل نابینایان را چه می‌دانید؟
عطایی: بزرگترین مشکلی که برای افراد نابینا وجود دارد مشکل رفت و آمد بیرون از منزل است، چون رفت و آمد در منزل تا حدودی کنترل شده است اما تنهایی خارج از منزل رفت و آمدکردن کار سختی است.
بسیاری برای رفت و آمد خارج از منزل استفاده از عصا را پیشنهاد می‌دهند، در صورتی که در شهر کوچکی مثل لار که هنوز استفاده از عصا جا نیافتاده و وجود موتورسیکلت‌ها، حتی ممکن است عصا را با چوب اشتباه بگیرند و این می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
تسنیم: بهترین رویدادی که می‌تواند شما را خوشحال کند، چیست؟
عطایی: بهترین رویداد و خبری که می‌تواند من را خوشحال کند این است که روش‌ها و امکانات پزشکی پیشرفت کند و بتوانم با عمل جراحی بینایی خود را به دست بیاورم.
سلول‌های عصبی بر بینایی من اثر گذاشته و امیدوارم علم در این زمینه پیشرفت کند تا بینایی خود را به دست بیاورم. البته قبل از اینکه تحت نظر بهزیستی باشم، از وسایلی مثل عینک و ذره‌بین استفاده می‌کردم که کارآیی چندانی نداشت.