به گزارش ایران سپید حتی آنهایی که سر سوزنی فوتبال را تعقیب نمی‌کردند هم تحت تأثیر این خبر قرار گرفتند. مارادونا، مردی افسانه‌ای بود که با وجود تخلفات ورزشی، مالی و حتی اخلاقی متعددی که در طول عمر شصت ساله‌اش مرتکب شده بود، باز دنیا او را به عنوان یک چهره تمام نشدنی به خاطر می‌آورد. حالا دیگر کسی نیست که با پله بر سر این که کدام یک برترین فوتبالیست تاریخ فوتبال است کل کل کند.
هر کس به فراخور سن و سال و جایگاهی که دارد، خاطراتی از این ابر ستاره فوتبال دارد و اینجا و آنجا آن را نقل می‌کند. شاید دانستن این نکته خالی از جذابیت نباشد که دیوگو آرماندو حتی برای نابینایان آرژانتینی هم خاطره ساخته بود. «سیلویو ولو»، دارنده مدال پارالمپیک و عضو سابق تیم ملی فوتبال نابینایان آرژانتین، برایمان از خاطره دیدار با مارادونا می‌گوید.
قضیه گویا به سال ۲۰۰۵ بر‌می‌گردد. دیگو آن روز‌ها یک برنامه تلویزیونی با نام «ساعت ده شب» را روی آنتن می‌برده و در هر قسمت از برنامه‌اش هم چهره‌های گوناگون ورزشی و هنری آرژانتین را به عنوان میهمان دعوت می‌کرده است. در یکی از قسمت‌ها او اعضای تیم ملی فوتبال پنج نفره نابینایان را به برنامه فرا می‌خواند و با آنها در باره ویژگی‌های این نوع از فوتبال گپ می‌زند. سیلویو در باره این دیدار می‌گوید: «مارادونا از من در باره چگونگی انجام فوتبال پنج نفره پرسید. من هم چشم‌بندم را به او دادم و او در حالی که چشمانش را با چشم‌بند بسته بود، دقایقی با من فوتبال بازی کرد و من هم روش کار را به او آموزش دادم.» سیلویو می‌افزاید: «امروزه صحبت کردن در باره موضوعاتی نظیر فرا‌گیر‌سازی و مشارکت نابینایان در اجتماع چیز غریبی نیست اما مارادونا زمانی نابینایان را در برنامه‌اش شرکت داد و از حضور نابینایان در جامعه گفت که چنین کلید واژه‌هایی هنوز در فرهنگ لغت عمومی تعریف نشده بود. میلیون‌ها نفر در سر تا سر دنیا برنامه مارادونا را تماشا می‌کردند و همین هم به ما کمک کرد بتوانیم از آن طریق این ورزش را به جهانیان بشناسانی.م»
حمایت فوتبالیست‌های نابینا به آن دیدار محدود نشد و او ده سال بعد هم با حمایت خود از ورزشکاران نابینا به تقویت روحیه قهرمانی در آنها کمک کرد. در سال ۲۰۱۵ درست زمانی که نابینایان آرژانتینی در کمپ تیم‌های ملی آرژانتین خود را برای حضور در رقابت‌های پارا پانامریکن که آن سال در کانادا برگزار می‌شد آماده می‌کردند، پیام دل‌گرم کننده مارادونا به اردوی آنها رسید و عزم آرژانتینی‌ها را برای درخشش در رقابت‌های پیش رو جزم‌تر کرد. آنها این مسابقات را با جایگاه دومی و مدال نقره به پایان رساندند.
سیلویو ولو از مرگ مارادونا به مثابه یک لگد که به شکمش خورده باشد یاد می‌کند و می‌گوید: «این قهرمان نه یک ورزشکار معمولی، که برای آرژانتینی‌ها به واقع عضوی از اعضای خانواده محسوب می‌شد.» او که خودش هم در دنیای ورزش نابینایان توسط نقادان و ورزشی‌نویس‌ها از نظر تکنیک با مارادونا مقایسه می‌شود در باره عمر ورزشی مارادونا می‌گوید: «من گلی را که مارادونا در ۱۹۸۶ به انگلستان زد ندیده‌ام. بقیه گل‌هایش را هم همینطور. اما برای درک فوتبال و زیبایی‌هایش، نیازی به دیدن نیست. فقط کافی است بتوانی آن را حس کنی.» کمیته جهانی پارالمپیک هم در پیامی جداگانه مرگ اسطوره را به طرفدارانش تسلیت گفته است.