به گزارش ایران سپید سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک تنه حقیقت را خاموش نکند. افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد! آه از زمزمه های شرحه شرحه بتول که در نیمه شبِ سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می افکند! آه از ریحانه رسول خدا (ص) که در مشام حسادتِ زمین، به هدر میرفت و چشمانِ حقیقتستیز زمانه، رخساره طهارتش را طاقت نداشت.
محمد اقبال لاهوری یا علامه اقبال، شاعر، فیلسوف، سیاستمدار و متفکر مسلمان پاکستانی بود که اشعار زیادی نیز به زبانهای فارسی و اردو سروده است. شعری که در ادامه میخوانید، وصف زیبای اقبال لاهوری در مورد حضرت فاطمه (س) است:
مریم از یک نسبت عیسى عزیز، از سه نسبت حضرت زهرا (سلام الله علیها) عزیز
نور چشم رحمة للعالمین، آن امام اولین و آخرین
آنکه جان در پیکر گیتى دمید، روزگار تازه آیین آفرید
بانوى آن تاجدار هل أتى، مرتضى مشکلگشا، شیرخدا
پادشاه و کلبه اى ایوان او، یک حسام و یک زره سامان او
مادر آن مرکز پرگار عشق، مادر آن کاروان سالار عشق
آن یکى شمع شبستان حرم، حافظ جمعیت خیر الامم
تا نشیند آتش پیکار و کین، پشت پا زد بر سر تاج نگین
در نواى زندگى سوز از حسین، اهل حق حرّیت آموز از حسین
سیرت فرزندها از امّهات، جوهر صدق و صفا از امّهات
مزرع تسلیم را حاصل بتول، مادران را اسوه کامل بتول
بهر محتاجى دلش آنگونه سوخت، با یهودى چادر خود را فروخت
نورى و هم آتشى فرمانبرش، که رضایش در رضاى شوهرش
آن ادب پرورده صبر و رضا، آسیاگردان و لب قرآن سرا
گریه هاى او ز بالین بىنیاز، گوهر افشاندى به دامان نماز
اشک او برچید جبریل از زمین، همچو شبنم ریخت بر عرش برین
رشته آیین حق زنجیر پاست، پاس فرمان جناب مصطفى است
ورنه گرد تربتش گردیدمى، سجده ها بر خاک او پاشیدمى.