به گزارش ایران سپید چهارشنبه 13 آذرماه سازمان بهزیستی میزبان دانشجویان دارای معلولیت ممتازی بود که موفق به کسب رتبه های برتر در کنکور شده اند و حال در مقاطع مختلف و رشته های تحصیلی متفاوت در دانشگاه های دولتی مشغول تحصیلند.
جمعی 50 الی 60 نفر به نیابت از 500 دانشجوی دانشگاه دولتی گرد هم آمدند تا از دغدغه هایشان بعد از فارغ التحصیلی بگویند. این بار تریبون صحبت به دانشجویان سپرده شد و اولین دانشجو از دانشگاه تهران بود که با رتبه دو موفق به تحصیل در رشته حقوق عمومی شده بود. او گفت: «میدانیم سازمان بهزیستی تلاش میکند و با بودجه اندک و جامعه هدف گسترده زحمت بسیار میکشد اما کافی نیست. سازمان باید از ظرفیتهای مددجویانش استفاده کند و آنها را به سمت درآمدزایی هدایت کند.» این جوان دانشجو ادامه داد: «سازمان باید کارگروه های متفاوت بسته به تخصص مددجویانش تشکیل دهد و ظرفیتهای انسانی متفاوت را با یکدیگر آشنا کند تا در جمعهای گروهی بتوانیم فعالیت کرده و کسب و کارهایی راه اندازی کنیم.
به عنوان مثال مددجویانی را که در فعالیتهای صنایع دستی مهارت دارند را با هم آشنا کند و به عنوان حامی مالی برای آنها سالنی برای عرضه محصولاتشان تهیه کند. یا مددجویانی که در تدریس زبانهای مختلف مهارت دارند را جمع کند و آموزشگاهی برایشان ایجاد سازد. مصطفی پیشنهاد کرد اگر سازمان بهزیستی متولی ایجاد شغلهای مختلف شود و از افراد دارای معلولیت در این شغلها کمک بگیرد هم یک شرایط کسب درآمد برای خود سازمان و هم یک اشتغالزایی برای معلولان و درآمد افزایی است.»
نیلوفر ربانیفر یکی دیگر از دانشجویان ممتاز است که با رتبه شش کنکور اکنون دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد است او با تشکر از ایجاد این فضای گفتگو بیان میکند: «وقتی به ما میگویند دانشجوی نخبه فقط نباید در حد حرف و شعار باشد بهزیستی باید در تصمیمات سازمانی که برای مددجویان میگیرد از نظرهای دانشجویان و فارغ التحصیلان نخبه استفاده کند.» این دانشجوی مدیریت توانبخشی از عدم اجرای صحیح استخدام افراد دارای معلولیت گله هایی هم داشت و گفت: «مقرر شده بود ماهانه مبلغی را به عنوان هزینه کمک تحصیلی پرداخت کند اما چند ماه در میان هم این هزینه به دستمان نمیرسد.
دانشجویان دانشگاه دولتی به ظاهر هزینه خاصی برای تحصیل ندارند اما پرداخت هزینه های جانبه ای مانند پول خوابگاه، خرید کتاب، هزینه های رفت و آمد و ... از توان ما مددجویان تحت پوشش خارج است.» پوریا نادری یکی دیگر افراد دارای معلولیتی است که با رتبه 292 موفق به نشستن در یکی از صندلیهای دانشگاه شده بود با وجود نابینایی حافظ کل قرآن است و قهرمان شطرنج و دوومیدانی.»
پوریا هم از عدم استخدام معلولان در دستگاه های دولتی گله کرد و گفت: «سه درصد از کل استخدامیها مگر چقدر است که برای همین تعداد هم معلولان باید بجنگند. بیشتر افرادی که در آزمون قبول میشوند تازه با رای دیوان عدالت اداری به کار گرفته میشوند.» پوریا گفت: «درست است که در دانشگاه دولتی درس میخوانیم، اما هزینه های جانبی دانشگاه زیاد است من و افراد شبیه من برای صوتی کردن کتابهای درسی باید برای هر کتاب ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار تومان هزینه پرداخت کنیم که به دلیل مشکلات اقتصادی و عدم وجود برخی از کتابهای صوتی نمیتوانیم بسیاری از کتابها را مطالعه کنیم.»
وی گفت: «اگر میخواهید معلولان را از گوشه های خانه خارج کنید و از انزوا در آورید پیشنهاد کارگروه اولین سخنران را پخته و عملیاتی کنید.» تریبون صحبت گشت تا به نسیم حسنوند رسید دختری با معلولیت جسمی- حرکتی که ورزشکار تیم اسکی روی برف و دانشجوی رشته علوم سیاسی در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه علامه طباطبایی است. این دانشجوی جوان گفت: «در سال ۹۷ در مسابقات آسیایی توانستم مقام دوم را کسب کنم و اکنون تا ۱۰ روز دیگر راهی مسابقات پارالمپیک هستم. ما افراد دارای معلولیت مشکلات جسمی، روحی، روانی، خانوادگی، مسکن و شغل داریم، اما قشر کمی هم هستیم آنقدر کم که میشود برای رفع این مشکلات کاری کرد.»
با آغار صحبتهایش همه ساکت شدند تا بهتر بشنوند چگونه میشود با ماهی 150 هزار تومان در تهران زندگی کرد آن هم به تنهایی.! تنها درآمدش مستمریست که سازمان بهزیستی هر ماه پرداخت میکند و این مستمری تنها ۱۵۰ هزار تومان است. او در باره مشکلات ورزشکاران معلول گفت: «مدتی که برای مسابقات آسیایی آماده میشدم اجازه استفاده از پیست را به صورت رایگان داشتم اما فردای روزی که مقام دوم آسیایی را کسب کردم اجازه ورود به پیست را به من ندادند و گفتند که مانند بقیه باید بلیط تهیه کنی آن هم بلیطی 160 هزار تومانی که نه پولش را داشتم و نه میتوانستم از پس هزینه آن بربیایم. اکنون دو مسابقه در پیش دارم و برای شرکت درآن باید ۱۰ روز دیگر عازم کره جنوبی شوم.»
وی در پایان صحبتهایش در خصوص وسایل وزشی اش گفت: «وسایل ورزشی مناسبی برای استفاده ندارم و تنها توانسته ام چند وسیله کهنه دست دوم را اجاره کنم تا بتوانم سر تمرین ها حاضر شوم چرا که این وسایل گران هستند و من پول تهیه وسایل نو و مناسب را ندارم. توقع من از سازمان این است که توجه ویژه ای به معلولان ورزشکار داشته باشد و شرایط را برایشان هموار سازد. » بعد از صحبتهای دانشجویان مسئولان حاضر در جلسه یک به یک در پاسخ به مشکلات صحبت کردند و در پایان این گفتگوی صمیمی چند ساعته از دانشجویان دارای معلولیت تقدیر شد.