به گزارش ایران سپید آقای موحدزاده از دست اندرکاران این حرکت میگوید: وقتی موضوع تجمع را با دوستان نابینا در میان گذاشتیم حدود 20 نفری جمع شدند و در آن ایستگاه اعتراض خودمان را نشان دادیم . این حرکت بازتاب خوبی داشت و پس از آن رئیس اتوبوسرانی وقوع این حادثه را به نابینایان تسلیت گفت و عذرخواهی کرد و پذیرفت حادثه هم در اثر قصور راننده و هم نامناسب بودن ایستگاه رخ داده است. هرچند به نظر میآمد افراد بیشتری در تجمع شرکت کنند اما بسیاری ترسیدند و بهانه آوردند یا گفتند این کار خلاف است و شما مجوز تجمع ندارید. چند روز بعد از آن هم جمعی برای گفتگو با رئیس شورای شهر رفتیم و درخواست کردیم فراکسیونی برای معلولان در شورا تشکیل شود یا حداقل کمیته ای برای معلولان به وجود آید تا بتوانیم ارتباطمان را با مسئولان بیشتر کنیم موحدزاده می افزاید: در تلاش هستیم با شهردار و استاندار نیز جلسه داشته باشیم به هر حال ما نباید پیگیری این قضیه را رها کنیم . باور ما این است که باید از نیروی خود بچه ها برای پیشبرد اهدافمان استفاده کنیم چون معمولا تشکلها عادت دارند خودشان نامه بنویسند و معمولا هم به در بسته میخورند همانطور که تا حال نتیجه نگرفته اند ولی ما اعلام کردیم از این به بعد اگر اقدامی صورت نگیرد خود بچه های نابینا را وارد عمل میکنیم چرا باید ایستگاهها اینقدر نا امن باشد چرا درختان کج شده مانع عبور امن نابینایان شوند.امیدوارم نابینایان نسبت به سرنوشت خودشان حساستر شوند و باور کنند تا خودشان حرکت نکنند مشکلات همینطور باقی میمانند. ما این تجمع را در گروه مجازی بچه های ناب اصفهان اعلام و از همه دعوت کردیم و نتایج جلسات را هم به صورت شفاف در گروه بیان میکنیم.او می افزاید: تشکلهای ما قبل از این حوادث بارها با مسئولان صحبت کرده اند و آنها هم هیچوقت جواب منفی نمیدهند ولی در عمل اتفاقی نمی افتد ولی ما به این رسیده ایم که باید از نیروی بچه ها استفاده کنیم تشکلها هم اگر بخواهند در اهدافشان موفق شوند باید از پتانسیل خود بچه ها استفاده کنند و بچه ها هم باید به این خودباوری برسند که به عنوان شهروند این حق را دارند که از امنیت برخوردار باشند اگر این خودباوری در نابینایان و تشکلهایشان به وجود آید با اتحاد به خواسته هایشان میرسند. البته بعضی از طرحها هزینه های سنگینی دارند که مسئولان زیر بار آن نمیروند اما ما میگوییم لا اقل مواردی که هزینه بر نیست را انجام دهند مثل برداشتن یا اصلاح درختانی که مزاحم تردد نابینایان هستند . او در پاسخ این سوال که صدای نابینایان را باید چگونه به هم رساند؛ میگوید: با ایجاد راههای ارتباطی مختلف. مثلا ما با استفاده از همین فضای مجازی توانستیم تعدادی از دوستان نابینا را دور هم جمع کنیم هرچند در همین رابطه هم تجربه های تلخی داشتیم مثلا بعضی از دوستان میگفتند اگر در گروه عضو شویم و از حقوق نابینایان حرف بزنیم بهزیستی مستمریمان را قطع میکند یا از کار بیکار میشویم و ترسهایی که هیچ توجیهی ندارد. آقای هاشمپور نیز از اصفهان در تماس با ما نکاتی را متذکر شدند: اول اینکه حادثه ای که برای آقای ایزدی پیش آمد میتوانست برای هر شهروند دیگری پیش آید و اینکه مسئولان اتوبوسرانی میگویند راننده آینه کنار را ندیده و در آینه جلو نیز نور افتاده بوده که مانع دید او میشده نیز صحیح نیست چون بی آرتی مجهز به دوربین و مانیتور در جلوی راننده است اما او با صدای فریاد مامور کنترل ایستگاه متوجه حادثه شده و توقف کرده و مسئله دیگر اینکه تشکلهای نابینایان از اهداف اصلی خود که شناخت قوانین و حقوق اعضای خود و آگاهی دادن به آنهاست دور شده اند و تنها به بحثهای جانبی میپردازند حتی برخی با کنوانسیونحقوق معلولانکه ایران نیز به آن پیوسته آشنایی ندارند و تنها در صدد جلب رضایت نهادی هستند که جا و امکانات آنها را تامین کرده است.