به گزارش ایران سپید به نقل از ایرنا دوگانگی توجه به رشته های تیمی و کم توجهی به رشته های انفرادی همواره یکی از بحث های مطرح شده در ورزش ایران است؛ بحثی که با موفقیت چشمگیر ورزشکاران ایرانی در المپیک 2012 لندن به اوج رسید. همچنین رکوردشکنی کاروان اعزامی ایران به بازی های پاراآسیایی 2018 جاکارتا و موفقیت رشته های انفرادی بار دیگر ضرورت توجه به رشته های تیمی را به یکی از دغدغه های کارشناسان تبدیل کرد.
یکی از رشته های پرمدال در بازی های پاراآسیایی و پارالمپیک تنیس روی میز است که بنا به آمار با بیش از 50 مدال پس از دوومیدانی در جایگاه دوم قرار دارد.
برای بررسی میزان توجه به این رشته، خبرنگار ایرنا پای سخنان «مهدی آرمند» سرمربی تیم تنیس روی میز جانبازان و معلولین نشسته است. آرمند در این گفت وگو با گلایه از برخی بی توجهی ها به این رشته، عنوان کرد: رشته تنیس روی میز معلولان با بیش از 50 مدال پارالمپیکی و پاراآسیایی می تواند تغییر چشمگیری در جایگاه کاروان ورزشی ایران در 2 تورنمنت معتبر جهانی و قاره ای داشته باشد.
متن کامل این مصاحبه ر زیر آمده است:
به عنوان رییس انجمن تنیس روی میز شرایط ملی پوشان این رشته ورزشی را چگونه ارزیابی می کنید؟
آرمند:در سال 1397 شماری از انجمن های زیر مجموعه فدراسیون جانبازان و معلولین، به صورت تخصصی به فدراسیون ها واگذار شدند و تنیس روی میز یکی از این انجمن ها بود. در مدت کوتاه انتقال این رشته به فدراسیون تنیس، تا کنون بودجه خاصی برای آن در نظر گرفته نشده است. با این وجود، برخورد «مهرداد قارداشی» رییس فدراسیون تنیس روی میز با ورزشکاران این رشته عالی و آنان به رقابت های اردن اعزام شدند و در این رقابت ها ورزشکار معلول ایران نتایج فوق العاده ای کسب کردند.
هم اکنون نیز با حمایت فدراسیون تنیس روی میز اردوی آماده سازی ورزشکاران این رشته در حال برگزاری است.
این اردوها برای رقابت های گزینیشی پارالمپیک است؟
آرمند: صحبت که از پارالمپیک به میان می آید متاسفانه تنها حسرتش برای ورزشکاران تنیس روی میز باقی خواهد ماند زیرا با وجود بیش از 800 ورزشکار این رشته و ظرفیت هایی که برای مدال آوری وجود دارد از یکسال پیش به ورزشکاران اعلام شده است برنامه ای برای اعزام آنان به توکیو 2020 در دستور کار نیست.
محروم ماندن ورزشکاران معلول تنیس روی میز ایران از رقابت های پارالمپیکی در حالی است که این رشته در کلاس بندی های مختلف انفرادی و تیمی بیش از 50 مدال پارالمپیکی دارد و پس از دوومیدانی پرمدال ترین رشته ورززشی محسوب می شود.
آیا احتمال عدم موفقیت ورزشکاران در پارالمپیک عامل این اعزام نشدن است یا دلایل دیگری وجود دارد؟
آرمند: پاسخ این سوال را نمی شود در دلایل کوتاه مدت یا بهانه ها خلاصه کرد بلکه پاسخ آن را باید در نگاه و میزان توجه مسوولان ورزش ایران به تنیس روی میز معلولان بررسی کرد.
بیش از 800 ورزشکار حرفه ای در این رشته داریم و این ورزشکاران در تورنمنت های مختلف ثابت کردند که توانایی کسب مدال و ایستادن در سکو دارند. اگر بهانه عدم نتیجه گیری باشد که ورزشکاران معلول این رشته هیچگاه دست خالی از تورنمنت ها به ایران برنگشتند.
در سه دوره متوالی بازی های پاراآسیایی تنیس روی میز ایران همواره مدال کسب کرده و با رقیبان قدرتمندی از چین و کره مسابقه داده اند. اما آنچه موجب شده تا سهم ایران از مدال های پارالمپیک صفر باشد شیوه نگاه و نبود چشم انداز برای توجه به این رشته است.
اما با چهار ورزشکار در بازی های آسیایی جاکارتا یک برنز و دو عنوان چهارم کسب کردید که نتیجه ای چندان موفق به شمار نمی رود.
آرمند: واقعیت مسابقات جاکارتا را باید در چیدمان (آرنج) ترکیب تیم جستجو کرد من به عنوان رییس انجمن این رشته پیش از رقابت ها به مسوولان پارالمپیک اعلام کردم که با 6 ورزشکار چهار مدال کسب می کنم اما دخالت سلیقه ای در انتخاب ترکیب موجب شد تا به اهداف از پیش تعیین شده نرسیم؛ یک برنز و 2 عنوان چهارمی تنیس روی میز ایران در جاکارتا می توانست به مدال های مرغوب تری تبدیل شود.
می توانستیم با تلاش بیستر 2 عنوان چهارمی را به برنز تبدیل کنیم اما این تلاش کم بود. اگر اعزام ها ها براساس برنامه ریزی ها من بود بدون شک یک نقره و 2 برنز در این رشته به ورزشکاران ایران می رسید.
با این شرایط باید تا چه زمانی منتظر باشیم تا نگاه ویژه به تنیس روی میز شود و این رشته در جمع مدال آوران پارالمپیکی قرار گیرد؟
آرمند: آب پاکی ریختن روی دست ورزشکاران معلول تنیس روی میز بدون شک در روحیه آنان تاثیر دارد. این ورزشکاران از یکسال گذشته مطمئن شدند که مانند دیگر دوره های پارالمپیک در توکیو نیز حضور نخواهند داشت و این موجب شده انگیزه آنان کاهش پیدا کند. مسوولان به جای این اعلام ها بهتر است برای ایجاد انگیزه در میان ورزشکاران تنیس روی میز، با صرف اندکی هزینه بیشتر چند ورزشکار به صورت نمادین را به این دوره از رقابت ها اعزام کنند.
بدون شک این اعزام ها موفق خواهد بود و مدال انفرادی را نصیب کاروان ایران می کند. مدالی که نه تنها ارزش آن از مدال های تیمی کمتر نیست بلکه هزینه های کمتری برای کاروان اعزامی ایران به توکیو دارد.
با این شرایط می شود از شما به عنوان کسی یاد کرد که باور دارد سرمایه گذاری بر روی ورزش انفرادی می تواند ثمر بخش تر از هزینه های کلان در رشته های تیمی است؟
آرمند: کسی منکر قدرتنمایی تیم ملی والیبال نشسته ایران یا بسکتبال ایران در پاراآسیایی و پارالمپیک نیست اما فراموش نکنیم اعزام مجموعه چند ده نفری این رشته ها با هزینه های زیاد، در نهایت به یک مدال ختم می شود که ارزش آن با مدال انفرادی برابر است.
فراموش نکنیم جایگاه کاروان ورزشی هر کشوری در پارالمپیک و پاراآسیایی را مدال های انفرادی تعیین می کند. سیاست کلی کشورهایی مانند چین که برای موفقیت در المپیک ها سرمایه گذاری می کنند بر روی تمرکز بر رشته های انفرادی است. مدال های انفرادی رشته دوومیدانی، ژیمناستیک، تنیس روی میز و ... چین را به یکی از مدعیان اصلی تبدیل کرده است.
همچنین برخی از کشورها با شمار اندکی بازیکن در رشته های خاص جایگاهی به مراتب بهتر از ایران در المپیک کسب می کنند و این نشان می دهد سرمایه گذاری آنان بر روی بخش انفرادی در رشته ای مانند دوومیدانی است که بیش از 80 مدال دارد.
تنیس روی میز معلولان در رقابت هایی مانند پارالمپیک و پاراآسیایی پس از دوومیدانی یکی از پرمدال ترین رشته ها به شمار می رود چه تضمینی وجود دارد بخش از این مدال ها سهم ایران باشد؟
آرمند: اینکه بخواهیم با چند اعزام به توکیو 2020 بخش زیادی از مدال ها را از آن خود کنیم کار سختی است. تنیس روی میز معلولاندر سایه صدای بلند بوق های تبلیغاتی بسکتبال و والیبال مهجور مانده است. لازمه کسب مدال در بازی های پارالمپیک نگاه ویزه به این رشته است.
با تدوین چشم انداز بلند مدت برای توسعه این رشته می شود برای پارالمپیک های آینده برنامه ریزی کرد.
تا کنون این برنامه ریزی انجام نشده است؟
آرمند: شرایط برای موفقیت مهیا و راحت است اما گرایشی برای توسعه و پیاده کردن چشم انداز نداریم زیرا دچار سادگی فکر شدیم. در این شیوه از تفکر یک رشته تا آستانه چهره شدن برجسته می شود و رشته ای دیگر به فراموشی سپرده شده است.
البته در چند سال گذشته این شیوه تفکر از حالت تابو خارج شده است. باید ما از تجربه شمشیربازی، والیبال و ... در رشته ای مانند تنیس روی میز معلولین استفاده کنیم. کسی منکر محبوبیت و توانایی سیامند رحمان، زهرا نعمتی، ساره جوانمردی و ستارگان والیبال نشسته نیست اما در کنار این عزیزان باید ستاره های دیگر رشته های ورزشی دیده شوند چون هر کدام از معلولین ورزشکار ایرانی ظرفیت ایستادن در سکو های جهانی دارد.
چگونه باید تفکر نگاه به تک رشته ها در ایران شکسته شود و در نهایت یک توازن در بین رشته های مختلف ورزشی برقرار کنیم؟
آرمند: بدون شک ما ظرفیت داریم و در تمام اعزام ها دست خالی نبودیم در اینچئون 2014 با دو نفر دو مدال کسب (نقره و برنز) کردیم،اگر در جاکارتا آرنج اشتباه نبود بدون شک چهار مدال با شش ورزشکار می گرفتیم. در گوانژو نیز یک نقره کسب کردیم.
این نتایج نشان می دهد که تنیس روی میز معلولان ایران ظرفیت نتیجه گیری با برنامه های کنونی را دارد. البته برای چشمگیر تر شدن موفقیت این تیم باید برنامه ریزی ها را براساس هزینه - فایده انجام دهیم. هزینه فایده ای که در آن ارزش مدال و میزان هزینه برای رسیدن به آن مدال، در نظر گرفته شود.
رشته هایی مانند والیبال نشسته یا بسکتبال امید اصلی کسب مدال به شمار می رود اما اعزام یک تیم با هزینه گزاف و چندین نفر تنها برای کسب یک مدال است در حالی که سرمایه گذاری بر روی تک ستاره های رشته ای مانند تنیس می تواند هزینه - فایده بیشتری داشته باشد.
هزینه اعزام یک ورزشکار تنیس روی میز به اندازه یک ورزشکار ذخیره عضو تیم ملی والیبال یا بسکتبال است اما در مقابل تک ستاره های رشته های ورزشی مدالی به ارزش مدال قهرمانی رشته های تیمی کسب می کند.