این گروه‌ها و افراد خواستار تجدید نظر در پیش‌بینی بودجه و پذیرش پیش‌بینی اعتبارات سال ۱۳۹۸ حوزه معلولان و دستگاه‌های متولی بویژه سازمان بهزیستی کشور شدند. درعین حال فراخوان ها و حرکت‌های مدنی دیگری را نیز به راه انداختند از نامه نگاری معلولان شهرستانی به نمایندگان شهر و روستاهایشان تا تجمع جلوی مجلس شورای اسلامی و سازمان برنامه و بودجه، هر چند که تجمع اعضای فراخوان بازتاب زیادی در رسانه‌ها پیدا نکرد و مثل بیشتر خبرهای افراد معلول در بین هزاران خبر جذاب گم شد. در واقع از آنجا که بودجه به رفاه نسبی افراد دارای معلولیت گره خورده است و بسیاری از این افراد تنها با حداقل مستمری و یارانه‌های دولتی زندگی را می‌گذرانند طبیعی است که به‌دنبال سهم بیشتری از بودجه دولتی باشند و کم و زیاد شدن بودجه‌های حمایتی برای این افراد تأثیرگذار و خبرساز باشد.
امسال اولین سال اجرای تمام عیار قانون حمایت از معلولان کشور است و شهروندان معلول هم اجرای بی‌کم و کاست این قانون را انتظار دارند. براساس صحبت‌های متولیان امر هم ظاهراً دولت هزار و 100 میلیارد تومان ذیل ردیف بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان کنار گذاشته است که البته تنها برای اجرای 10 درصد از برآورد نیاز مالی برای اجرای این قانون است، از ذکر این نکته نباید غافل شد که گروه‌ها، انجمن‌ها و افراد دارای معلولیت باید به شرایط کشور نیز آگاه باشند و بدانند که بودجه سال آینده با توجه به تحریم‌های تحمیلی اولویت‌بندی نیازهای دهک‌های مختلف جامعه را در نظر گرفته است. اما همه مشکلات در راه اجرای قانون جدید حمایت از حقوق معلولان فقط بودجه نیست چرا که بسیاری از مواد قانون اصلاً بار مالی را به سازمان و ارگانی تحمیل نمی‌کند و بیشتر مشکل فرهنگی و ناشی از نا آشنایی به قوانین و مقررات است و گر نه بسیاری از دستگاه‌هایی که در قانون از آنها نام برده شده می‌توانند در اولین اقدام از خود بپرسند که برای اجرایی شدن مواد مربوط به خودشان در قانون حمایت از حقوق معلولان چه کاری می‌توانند انجام دهند؟ طرح همین پرسش و پیدا کردن راهکارهای مناسب اولین قدم برای اجرای این قانون خواهد بود. مثلاً در قانون از شهرداری‌ها به‌عنوان متولیان امر مناسب‌سازی یاد شده است و خوب طبعاً شهروندان معلول شهرداری را متولی مناسب‌سازی می‌دانند و در بسیاری از مواقع شهرداری هم مناسب‌سازی را به بودجه ربط می‌دهد در حالی که مثلاً با حذف یک دستک فلزی در یک پیاده رو این مناسب‌سازی برای شهروند معلول انجام شده بدون اینکه نیاز به هزینه خاصی باشد. یا اخیراً در آسانسورهای چند ساختمان عمومی اقدام به نصب میله‌ای کرده‌اند که مانع ورود فرد معلول ویلچری به درون آسانسور می‌شود این کارها که صرفاً ناشی از ناآگاهی به حقوق دیگران است چه ارتباطی به بودجه دارد! در واقع مهم تر از بودجه و مسائلی که باید کلان نگریسته شوند دیده شدن خود شهروندان معلول در بخش بخش و
جزء به جزء زندگی اجتماعی است اینکه من و شما به‌عنوان شهروندان حق زندگی را برای شهروندان دارای معلولیت هم به رسمیت بشناسیم به بیان دیگر چه اشکالی دارد که یک مغازه دار ورودی مغازه‌اش را برای عبور افراد معلول مناسب‌سازی کند و.... کارهای زیادی از این دست هستند که نیاز نیست حتماً در ردیف بودجه تعریف شوند و رنگ و بوی مادی به خود بگیرند کارهای زیادی هست که می‌شود انجام داد تا زندگی شهروندان معلول هم رنگ و بویی از طراوت و تازگی بگیرد و اندکی از راه ناهموارشان را هموار کند فقط کافی است از خودمان در هر پست و سمتی که هستیم بپرسیم از من چه کاری بر می‌آید؟