به گزارش ایران سپید بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا چندی است که به اتمام رسیده و ورزشکاران جانباز و معلول کشورمان با افتخارات و مدال‌های رنگارنگ شادی را به مردم کشورمان هدیه دادند.
در این میان آذربایجان غربی نیز با داشتن تک‌ستاره‌هایی چون «سیامند رحمان» و «حسن جانفشان» سهم موثری در درخشش کاروان اعزامی به مسابقات پاراآسیایی داشتند.
در حاشیه مراسم تجلیل از این ورزشکاران که به همت اداره کل ورزش و جوانان و با حضور استاندار آذربایجان غربی و چندین مدیر کل دیگر برگزار شد گفت‌وگویی را با جانفشان جانباز 70 درصد و دارنده تنها مدال برنز بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا در رشته تنیس روی میز انجام دادیم که صحبت‌هایش را در ادامه می‌خوانید.
تنها یک مدال به کاروان اعزامی تیم تنیس روی میز ایران تعلق گرفت که شما آن را گرفتید، درباره این موفقیت کم ورزشکاران این رشته بگویید؟
در این دوره از بازی‌ها ۵ نفر به نمایندگی از ورزشکاران ایران در رشته تنیس روی میز در مسابقات پاراآسیایی شرکت داشتند که در این بین تنها یک مدال برنز کسب کردیم که آن هم به من تعلق گرفت. بقیه هم‌تیمی‌ها به دلیل قرعه‌های سخت و برخی شرایط دیگر موفق به کسب مدال نشدند. در مسابقات تیمی نیز به دلیل حواشی پیش‌آمده که در حال حاضر نمی‌خواهم درباره آن صحبت کنم موفق به کسب مدال نشدیم. به این ترتیب تیم پاراآسیایی تنیس روی میز کشورمان تنها با یک مدال برنز مسابقات را به پایان رساند.
از حمایت‌های هیات و اداره کل ورزش و جوانان برای حضور در مسابقات پاراآسیایی برخوردار بودید؟
از زحماتی که مسئولان اداره کل ورزش و جوانان و هیات ورزشی جانبازان و معلولان استان برای بنده و سایر ورزشکاران کشیدند تشکر می‌کنم، اما ورزش‌های انفرادی مثل تنیس روی میز برای موفقیت نیاز به حمایت‌های بیشتری دارد. تنیس روی میز شاید در نگاه اول یک ورزش ساده به نظر برسد اما به دلیل این‌که همه عضلات بدن و مغز به‌شدت درگیر می‌شود ورزش سنگینی است. نمی‌خواهم مدعی شوم که اصلا به وضعیت ورزشکاران رسیدگی نمی‌شود، اما این خدمات کافی نیست و باید افزایش پیدا کند. چون مخاطبان، جانبازان و معلولان از لحاظ جسمانی و ایاب و ذهاب دچار مشکلات فراوانی هستند و باید با نگاه ویژه‌تری به آنها توجه شود.
مراحل آماده‌سازی برای حضور در این مسابقات را چگونه سپری کردید؟
برای حضور در این رقابت‌ها هیچ مربی اختصاصی همراه نبود. در شهرستان با یکی از دوستانم به نام «امید امیدی» که به عنوان سرمربی، یار تمرینی و دوست در کنارم است، تمریناتم را پیگیری کردم. اما با توجه به در پیش بودن بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ نیاز است یک مربی اختصاصی همراه من در استان حضور داشته باشد. طبق رایزنی‌هایی که با فدراسیون انجام دادم، به آنها اعلام کردم که اگر خواهان مدال پارالمپیک هستید، باید تمریناتمان را از هم‌اکنون آغاز کنیم که این امر نیاز به حمایت مادی و معنوی آنها دارد. اما اگر تنها به دنبال رفع تکلیف هستند ما نیز به دنبال کار و زندگی خود برویم. البته با توجه به توزیع بیش از ۵۰ مدال در رشته تنیس روی میز، فدراسیون اهمیت این رشته ورزشی را بیش از پیش قائل شده و قول همکاری داده‌اند.
مشکلات شما برای فعالیت در این رشته ورزشی چیست؟
فکر نکنید که این مدال در بازی‌های آسیایی به‌راحتی به دست آمد، برای آن‌که امیدوار به کسب سهمیه المپیک و همچنین کسب مدال در آن باشیم باید نواقص کار برطرف شود. من هنوز در شهرستان اشنویه میز استاندارد تنیس روی میز ندارم. اگر اینها رفع شود، انتظار درخشش از ورزشکاران را می‌توان داشت. هزینه یک دسته راکت در حدود ۵ تا ۶ میلیون تومان است. برای این هزینه‌ها باید کمک‌های ویژه‌ای در نظر گرفته شود. اگر مسئولان به قول‌هایشان عمل کنند و از لحاظ مربی، تمرین و اردوهای پیوسته و ناپیوسته مشکلی نداشته باشیم، می‌توان امید زیادی به کسب سهمیه و درخشش در بازی‌های المپیک 2020 داشت.