درهمین راستا یک بانداژ احیا کننده ساخته شده که از وقوع این امر جلوگیری می کند. گروهی از محققان دانشگاه نورث وسترن ایلینوی به رهبری پروفسور گولرمو آمیر  این بانداژ را ساخته اند. آنها فعالیت خود را از یک پروتئین شناخته شده به نام laminin آغاز کردند که در پوست و بقیه بافت های بدن انسان وجود دارد. این پروتئین با سلول ها ارتباط برقرار و آنها را وادار می کند به یکدیگر بچسبند ، با یکدیگر متمایز شوند یا به جای دیگری کوچ کنند.

این محققان توانستند بخش خاصی از پروتئین را شناسایی کنند که نقشی کلیدی در فرایند درمان زخم دارد. این بخش از ۱۲ آمینو اسید ساخته شده و A۵G۸۱ نام دارد. چون این بخش کوچکتر و ساده تر از پروتئین لامینین است، ساخت آن در آزمایشگاه نیز ارزانتر و راحت تر است.

محققان پس از ساخت بخش مذکور در آزمایشگاه آن را به یک بانداژ هیدروژل آنتی اکسیدان دار اضافه کردند. این بانداژ هنگامیکه روی پوست قرار می گیرد، به شکل مایع در می آید اما در مجاورت دمای بدن سخت می شود. به این ترتیب با سطح زخم همخوان می شود و آن را پر می کند. از سوی دیگر ژل نوعی قالب سه بعدی ایجاد می کند که می تواند در آن رشد کند.

در آزمایش های انجام شده، این بانداژ توانست زخم های دیابت را ۳۳ درصد زودتر از بانداژهای معمولی درمان کند.