به گزارش ایران سپید متولد مرداد ماه 1375 در شهر زنجان است. پنج ساله بود که بر اثر تومور مخچه, بینایش را از دست داد؛ به طوری که حتی اکنون درک نور را هم ندارد و چشمانش جز سیاهی چیز دیگری را نمیبیند.امکان برقراری تماس تلفنی با کشورهای خارجی فراهم نبود. پس برای برقراری ارتباط رو به سوی شبکه های مجازی آوردم و از طریق تلگرام با او صحبت کردم. با این که اکنون در تب و تاب مسابقات است, اما جوابگوی سؤالهایم شد.
الهه قلی فلاح پرچمدار بازیهای پارا المپیک زمستانی 2018 از راه دور برایم از ورودش به ورزش اسکی گفت: «ورزش را دوست داشتم. برای همین سال 87 به دو و میدانی روی آوردم و زیر نظر مربیانی همچون خانم اصفهانیان و آقای فرهادی تمرینهایم را در این رشته ورزشی آغاز کردم.
اردیبهشت امسال (96) برای مسابقات دو و میدانی به همراه مربیانم عازم تهران شدیم. در این مسابقات بود که به طور کاملاً اتفاقی با عیسی ساوه شمشکی، رئیس انجمن جانبازان و معلولین اسکی کشور آشنا شدم. با این که هیچ آشنایی با فدراسیون جانبازان و معلولان و رشته اسکی نداشتم, از طریق مربیان به ایشان معرفی شدم. آقای شمشکی میان معلولان به دنبال استعدادهای تازه برای ورزش اسکی بود؛ خدا خواست و من هم تست دادم و در این ورزش پذیرفته شدم. آبان ماه امسال به اردوی رول اسکی در شمشک اعزام شدیم. این اولین باری بود که پایم را روی برف میگذاشتم و اسکی میکردم.
محلهای تمرین ما معمولاً در پیستهای شمشک، دیزین و دربندسر است. اگر بخواهم تعریفی از رول اسکی داشته باشم, رول اسکی در زمینهای مختلف حتی آسفالت با تجهیزات خاص انجام میشود. در پایان اردوی تهران مسابقه ای برگزار شد که به غیر من, تمام شرکت کنندگان از افراد عادی بودند و توانستم به مقام پنجم دست پیدا کنم.
این پیروزی سبب شد برای تیم ملی اسکی انتخاب شوم. بعد از انتخابیه تیم ملی از 25 آذر 96 به مدت یک ماه در پیست شمشک تمرین کردیم تا برای مسابقات وردکاپ آلمان آماده شویم. در این مدت به علت کمبود بارش برف در ایران فقط توانستیم 7 جلسه روی برف تمرین کنیم و در سایر روزها رول اسکی میکردیم. اگر درست خاطرم باشد, فکر کنم 20 دی ماه بود که برای مسابقات دو هفته به آلمان اعزام شدیم؛ هفته اول در کمپ آموزشی تمرین کردیم و هفته دوم مسابقات شروع شد که خوشبختانه توانستم برای مسابقات پارا المپیک زمستانی 2018 کره جنوبی کسب سهمیه کنم.
اکنون هم در کشور کره جنوبی هستم و تحت نظر مربیم "فرزانه رضا سلطانی" خود را برای روز مسابقه آماده میکنم.» وی در پاسخ به این پرسش که سطح مسابقات چگونه است و آیا ایران میتواند در اسکی صاحب مدال شود, گفت: «پارا المپیک اوج ورزش است و آرزوی هر ورزشکاریست که در این تورنمنت شرکت کند. ورزشکارانی هم که برای مسابقات حضور دارند, همه در رشته های خود حرفه ای هستند.
نمیخواهم نا امید باشم؛ من انسانی واقعبین هستم, من نسبت به دیگر ورزشکاران تازه کار محسوب میشوم و نمیتوانم به مدال دست پیدا کنم؛ چرا که رقبای قدری در این دوره شرکت کردند. همان طور که گفتم من از آذر 96 به این رشته پیوستم و برای اولین بار پا روی برف گذاشتم. شاید در این دوره نتوانم به مدال دست پیدا کنم, اما همه تلاشم را میکنم تا بهترین بازیم را به نمایش بگذارم.» الهه در مورد نحوه اسکی کردن افراد نابینا توضیح داد: «نابینایان برای اسکی نیاز به یک راهنما یا پارتنر دارند.
راهنما همچون ورزشکار اسکی میکند و مسیر را برای فرد نابینا با بیان کلمات خاصی مثل «هُب هُب، چپ یا راست» توضیح میدهد تا ورزشکار در مسیر درست اسکی کند. آن چه دیگر نابینایان باید برای ورود به این رشته بدانند این است: کافی است علاقه و پشتکار را با هم ادغام کنند و با جسارت این ورزش را انجام دهند. نابینایانی که جهتیابی صوتی قوی دارند, میتوانند به راحتی راه را تشخیص دهند.
البته اسکی صحرانوردی ورزش سختی است و انجام آن مستلزم کسب آمادگی جسمانی بالا است. نابینایانی که به این رشته علاقه دارند, میتوانند مثل من وارد شوند و استعدادهایشان را در این راه کشف کنند. خوشحالم که اولین بانوی نابینای این رشته هستم و میتوانم راه را برای ورود دیگران هموار سازم.» آیا درخواستی از مسئولان دارید؟ «بله! از مسئولان کشورم درخواست میکنم انجمن اسکی نابینایان را در ایران راه اندازی کنند تا بتوانیم به صورت حرفه ای این ورزش را ادامه دهیم. نباید منکر این موضوع شد که معلولیت محدودیت است, اما میتوانیم این محدودیت را به فرصت تبدیل کنیم.
من همیشه میگویم باید روی نیمه پر لیوان زندگیمان سرمایه گذاری کنیم. معتقدم باید به گونه ای زندگی کنیم که وقتی به گذشته مان نگاه کردیم احساس نکنیم بیفایده بوده ایم. برای هرچه میخواهید, تلاش کنید و فرصتهایتان را بسازید. همه میتوانند اگر خودشان را باور دارند, برای رسیدن به این باور تلاش کنند.»