محمد نیکزاد با اشاره به اینکه هم‌اکنون انجمنی تحت عنوان ابابصیر فعالیت دارد اما مرکز شبانه روزی نیست، افزود: انجمن نابینایان ابابصیر در حال حاضر فعالیت می‌کند اما مانند آن مجتمع گذشته نیست. ابابصیر سابق حکم مدرسه شهید محبی تهران را برای ما داشت. این انجمن به آموزش های جنبی به کودکان نابینا و کم بینا مشغول است. در آن زمان خیرین ابابصیر را با پول مردم ساختند و این ساختمان وقف بود اما حالا مکانی که وقف برای دانش‌آموزان نابینا بود به بخش دیگر واگذار شده. جامعه اسلامی نابینایان اصفهان درخواست پیگیری در این مورد را دارد. خیرین نمی‌توانند براحتی ساختمانی را که وقف شده برای امور دیگر صرف کنند.
در ادامه به سراغ یدالله قربعلی رفتیم که زمانی دانش‌آموز ابابصیر بوده و پس از فارغ‌التحصیلی به تدریس در همین  مجتمع مشغول بوده. او داستان ابابصیر را این گونه تعریف می‌کند: ابابصیر سال 48 تأسیس شد. ساختار ابابصیر از همان ابتدا دو قسمت داشته است. یکی ساختار آموزشی آن که نیروی انسانی و هزینه‌اش را آموزش و پرورش استثنایی تأمین می‌کرد و  دیگر ساختار ملی آن که انجمن مددکاری امام زمان(عج) آن را اداره می‌کرد.

این انجمن مددکاری هم از طریق کمک‌های مردمی، قبوضی که چاپ می‌شد یا صندوق‌هایی که در سطح شهر وجود داشت تأمین هزینه می‌شد. این انجمن مسئولیت بخش شبانه روزی یا همان خوابگاه و کارگاه را برعهده داشت. انصافاً هم در زمینه آموزش نابینایان خدمات خوبی ارائه می‌دادند. زمزمه‌های منحل شدن ابابصیر تقریباً در سال‌های 57 و 58 شنیده شد. در آن سال‌ها با آن که مجتمع به نابینایان خدمت می‌داد اما از نظرات خود افراد و حتی معلمان نابینا برای چرخاندن و حتی تعلیم به کودکان نابینا استفاده نمی‌شد و این موجب نارضایتی‌هایی درونی در ابابصیر شد. به خاطر دارم در آن زمان حدود 60 نفر از بچه‌های ابابصیر جمع شدیم و به سراغ رئیس هیأت مدیره ابابصیر رفتیم برای حل اختلافات. ما به ایشان گفتیم بچه‌های نابینا سرنوشتی دارند که خود باید آن را رقم بزنند.

ایشان در پاسخ گفتند مگر نابینایان سرنوشت دارند؟ شما نانی می‌خواهید گدایی می‌کنید و به شما می‌دهند. می‌خواهم طرز نگاه ابابصیر در آن سال‌ها را به شما بگویم. این موضوع گذشت و ما از ابابصیر فارغ‌التحصیل شدیم. سال‌های 66 و 67 من برای تدریس به ابابصیر برگشتم. یکی از مشکلاتی  که آن موقع ابابصیر داشت آن بود که ساختمان آن حدود 7–8 کیلومتر از شهر فاصله داشت.

منظورم همین ساختمان راغب است، که این مشکل اگر ساختمان به نابینایان اختصاص یابد باز به آن وارد است. غیر از این مشکل، مشکل دیگر همان نگاه بد نسبت به نابینایان بود که پس از گذشت چندین سال هنوز روی ابابصیر حاکم بود. در آن زمان مرکز آموزشی به دست آموزش و پرورش استثنایی بود و بخش خصوصی را همان هیأت مدیره ابابصیر می‌چرخاند اما مدیریت برعهده یک شخص بود که از سمت هیأت مدیره ابابصیر تعیین شده بود.

نگاه به بچه‌ها در مدرسه تحقیر‌آمیز بود و عزت نفس بچه‌ها را واقعاً پایین می‌آورد. در این مدت یک بار مدیریت مجتمع عوض شد که مدیریت جدید، نگاه به مراتب بهتری به بچه‌ها داشت و تغییرات مثبت زیادی را هم ایجاد کرد و از نظرات نابینایان نیز استفاده می‌کرد. تا حدود سال 82 و 83 همین روند ادامه داشت. در این مدت فعالیت ابابصیر افت وخیز داشت اما به کار خود ادامه می‌داد. بخش خصوصی ابابصیر هرگز حاضر نشد مورد حسابرسی قرار گیرد. یعنی بارها شده بود که از سازمان‌های مختلف برای تعیین دارایی ابابصیر آمده بودند اما ابابصیر زیر بار حساب پس دادن نرفت.

در آن سال‌ها کسی در جریان قرار نگرفت که درآمد ابابصیر چقدر است یا اینکه کمک‌های مردمی چقدر است. این پنهانکاری باعث اعتراض عده‌ای شد. این افراد با درخواست‌های مکتوب اعتراض خود را اعلام کردند که منجر به آن شد که سال 85 وزارت اطلاعات مجوز بخش غیر دولتی ابابصیر را تمدید نکرد. با تمدید نشدن مجوز ابابصیر، آموزش و پرورش استثنایی، جلسه ای در ابابصیر ترتیب داد و مدیریت را برکنار کرد. هیأت مدیره ابابصیر در برابر این موضوع موضع گرفت و از همان شب شروع به تقسیم‌بندی اموال مجتمع کرد. چرا که بالاخره مرکزی بود که یکسری از اموال آن را آموزش و پرورش استثنایی و یکسری را هیأت مدیره ابابصیر از طریق کمک‌های مردمی تهیه کرده بود.

تقریباً یک سالی به این صورت گذشت. پس از یک سال ابابصیر به آموزش و پرورش اخطار داد که خوابگاه را تخلیه کند و دانش‌آموزان را از آنجا ببرد. یکی دو سالی هم با هشدار و اخطار گذشت تا اینکه آموزش و پرورش استثنایی مدرسه‌ای به نام شهید سامانی راه‌اندازی کرد و از ابابصیر رفت و قسمت شبانه روزی که حدود 100دانش‌آموز در آن درس می‌خواندند هم به صورت کامل منحل شد. البته در این سال‌ها دیده شده بود که ابابصیر همچنان در حال جمع کردن کمک‌های مردمی است. بعد از منحل شدن قسمت شبانه روزی خیلی از کودکان نابینا که در شهرستان‌های دور اصفهان بودند از تحصیل بازماندند. ما چند باری به سازمان آموزش و پرورش استثنایی نامه نوشتیم و مشکل را مطرح کردیم اما هر دفعه اعلام شد که موضوع در حال پیگیری است. خیلی از دانش‌آموزان تا 50 کیلومتر دور‌تر از شهر زندگی می‌کنند.

هستند کسانی که با سرویس رفت و آمد کنند اما واقعاً پاسخگوی نیاز نیست. البته این را اضافه کنم ابابصیر از سال 90 دوباره شروع به کار کرده اما بخش شبانه روزی ندارد و در حد آموزش و مهارت‌های غیر درسی و جنبی به بچه‌ها خدمت‌رسانی می‌کند. نکته مهم ماجرا در این است که استان اصفهان با وجود وسعت و طبعاً تعداد دانش‌آموزان نابینا و کم بینایی که دارد همچنان فاقد مدرسه شبانه روزی برای نابینایان است لذا برای بررسی ضرورت وجود یک مدرسه شبانه روزی در اصفهان از سازمان آموزش و پرورش استثنایی خواستار توضیحاتی شدیم و به سراغ کارشناس آموزش و پرورش استثنایی اصفهان رفتیم.

محمد فصیحی در این مورد با تأکید بر اینکه اصفهان مدرسه شبانه روزی ندارد، گفت: در حال حاضر اصفهان مدرسه شبانه روزی برای آموزش نابینایان ندارد اما دانش‌آموزی نیست که به خاطر این موضوع از تحصیل بازمانده باشد، ما به همه شهرستان‌ها و روستاها در صورت نیاز معلم رابط می‌فرستیم و در مدارس استثنایی مان هم کلاس‌های ضمیمه برای نابینایان راه‌اندازی کردیم.

اگر بچه ای  از مدرسه باز مانده است شاید پدر و مادر یا والدینش به ما مراجعه نکرده و به نحوی ما از وجود کودک بی‌خبریم. البته برنامه‌هایی برای راه‌اندازی خوابگاهی برای دانش‌آموزان است اما قرار نیست مدرسه شبانه روزی احداث شود چرا که رویکرد آموزش و پرورش استثنایی، سیستم تلفیقی و فراگیر است. در صورت راه‌اندازی خوابگاه، بچه ها می‌توانند در خوابگاه مستقر شوند اما در مدارس عادی در کنار دیگر بچه ها درس بخوانند.