جدا از نگاه سیاسی به این موضوع اگر بخواهیم تنها و تنها نگاهی انسانی به قضیه داشته باشیم مهم‌ترین نکته‌ای که هویدا می‌شود این است افرادی که دست اندرکار تهیه این چنین تصاویری هستند کوچکترین آشنایی به مسائل و امور مربوط به افراد دارای معلولیت ندارند. آنها نمی‌دانند که ویلچر، عصا و واکر برای من  معلول ضایعه نخاعی، برای من نابینا یا معلول جسمی – حرکتی نماد ناتوانی نیست. ویلچر، عصا یا واکر برای ما نماد حرکت، تلاش و در جا نزدن است، نماد حرکت رو به جلو، نماد تغییر وضعیت مان از گوشه نشینی و انزوا به بطن جامعه، ویلچر برای ما تنها یک وسیله توانبخشی نیست بلکه وسیله‌ای است که راهمان را هموار می‌کند تا طعم فرصت های برابر را در جامعه بچشیم، ویلچر برای من معلول ضایعه نخاعی یا جسمی – حرکتی نماد پیشرفت است چه بسیاری از همنوعان من که با تکیه بر همین ویلچرها و عصاها و واکرها پله‌های سخت ترقی را پیموده‌اند و قدم در راه پیشرفت گذاشته‌اند.

برادران محترم، ویلچر نشانه ضعف نیست. ویلچر من دوست و همراه روزهای سخت من است، یاد بگیرید که کرامت انسان ها را حفظ کنید و با دیده تحقیر به انسان ها نگاه نکنید حتی اگر روی ویلچر باشند یا مجبور باشند که برای آسان تر راه رفتن از واکر استفاده کنند؛ اینها همه از اصلی ترین و مهم‌ترین آموزه های دینی ماست. اگر من از ویلچر استفاده می‌کنم تنها به‌دلیل رد شدن از ناملایماتی است که شما افراد به ظاهر سالم برایم ساخته اید، من و میلیون‌ها انسان همانند من در هر گوشه جهان که نشستن روی ویلچر را تجربه می‌کنند نه تنها این کار را شرم آور نمی‌دانیم و نگاهی تحقیرآمیز به آن نداریم بلکه گاه وقتی دیده‌ایم که مردان عرصه سیاست همچون دکتر ظریف به‌دلیل بیماری مجبور شد در نشست‌های جهانی نشستن روی ویلچر را تجربه کند به خود بالیدیم که روی ویلچر هم می‌توان کارهای بزرگ انجام داد.
 در پایان تأکید می‌کنم که شعار ما معلولان این است که حتی اگر راه‌ها را ناهموار کنید؛ به حقارت نگاهمان کنید؛ یاریمان ندهید و سنگ بر سر راهمان بگذارید، ما با ویلچر یا واکر و عصا و سمعک و با نگاه به پشت سر و راهی که رفته‌ایم، راه پیش رو را هم رفتنی می‌دانیم و از حرکت نمی‌ایستیم.