استاد پور داود پس از اقامت کوتاهی که در ایران داشت، در آلمان مطالعات عمیق خود را درباره آیین، زبان و فرهنگ ایران باستان آغاز کرد و کتاب اَوِستا را محور اصلی پژوهش خود قرار داد. وی همچنین برای تکمیل مطالعات و پژوهش‏های ایران‏شناسی خود به هندوستان رفت و به تدریس در دانشگاه پرداخت. این محقق برجسته در سال 1315 جهت تدریس در دانشکده ادبیات و حقوق دانشگاه تهران دعوت شد. از آن پس در ایران ماندگار گردید. وی در سال 1317 به عضویت پیوسته فرهنگستان جهانی هنر و دانش درآمد و در سال 1346 به پاس خدمات انسان دوستانه‏اش، از دربار واتیکان نشان علمی دریافت کرد. وی در نهایت پس از 27 سال تدریس مداوم، در سال 1342، با عنوان استاد ممتاز از دانشگاه بازنشسته شد. استاد پور داود سرانجام در سال 1347 در هشتاد و سه سالگی در گذشت. پورداود یکی از شایسته‏ترین و ارجمندترین فرزندان ایران زمین و نمونه کامل یک استاد در سطح جهانی بود که در شیرازه بندی کارنامه باستانی ایران رنج فراوان برد و آثاری عرضه کرد که فرهنگ ایران باستان، آناهیتا و هرمزنامه از آن جمله‏اند.