در ابتدای این مطلب به چند نکته درباره ی منطق و اهداف مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی اشاره می کند:
1-معیار ارزیابی «مذاکرات هسته ای» در چارچوب گفتمان استکبارستیزی
اگر چنانچه توانسته باشیم با ایستادگی بر سر اهداف خود بر خواست دشمن غلبه کنیم این مذاکره در چارچوب گفتمان استکبارستیزی پیش رفته و اگر چنانچه دشمن توانسته باشد حرف زور خود را بر ما تحمیل کند مذاکره ی هسته ای در تضاد با اصل استکبارستیزی بوده است.
2-هداف کلانِ دوطرف در چالش هسته ای:
-هدف آمریکایی ها:
ریشه کنی و از بین بردن صنعت هسته ای ایران و دست برداشتن جمهوری اسلامی از غنی سازی
-هدف جمهوری اسلامی:
به رسمیت شناخته شدن حقِ غنی سازی هسته ای ملت ایران برای اهداف صلح آمیز در داخل کشور و به دست خود
3-نتیجه چالش 12 ساله جمهوری اسلامی با استکبار در موضوع هسته ای
این شش قدرت، امروز ناچار شدند که گردش چند هزار سانتریفیوژ ؛ ادامه ی این صنعت در کشور و ادامه ی تحقیقات و توسعه ی این صنعت را تحمّل کنند.
4-هدف گذاری جمهوری اسلامی برای مذاکرات هسته ای
«لغو تحریم های ظالمانهL
«شکست فضاسازی دشمن در سطح افکار عمومی دنیا»
«آشکارتر شدن ماهیت استکباری آمریکا»
5-منطقِ دیپلماسی از نگاه رهبر انقلاب
تعامل با دنیا همراه با شناخت طرف مقابل و شگردهای او و با مدّ نظر داشتن هدفهای اساسی و کلان برای ادامه ی مسیر و عبور از موانع
6-منطقِ مجوز رهبری به هیئت مذاکره کننده برای مذاکره هسته ای با آمریکایی ها
حمایت از رسیدن به توافقِ تأمین کننده ی منافع ملّت و کشور
7-شروط موفقیت در عرصه دیپلماسی
«ایمان و اعتقاد راسخ به اهداف»
«اتکاء به دارایی ها و دستاوردهای قابل توجه داخلی»
8-دست برترِ جمهوری اسلامی در مذاکرات هسته ای
«ما خودمان توانستیم در شرایط تحریم، سوخت بیست درصد را تولید کنیم، [بعد] این سوخت را تبدیل کنیم به صفحه ی سوخت و از آن استفاده کنیم. طرف مقابل مات شد!... ما با این روحیّه وارد مذاکره شدیم».
9-چشم انداز کارزار بین حق و باطل
«ما یقین داریم که در این کارزاری که بین حق و باطل، امروز راه افتاده است - کارزار بین اسلام و طمع ورزیهای استکباری سیاستهای شیاطین عالم - پیروزی با ماست؛ پیروزی با طرف حق است».

در متن کامل این مطلب ضمن اشاره به دو سوال اصلی پیرامون مذاکره با آمریکا و علت صدور مجوز مذاکره موردی برای موضوع هسته ای از سوی مقام معظم رهبری،آمده است:

*سؤالات مهم یک مذاکره
مذاکرات هسته ای ایران با مجموعه ی موسوم به 1+5 و به صورت مشخص نمایندگان دولت آمریکا و متن جمع بندی به دست آمده از آن تحت عنوان برجام (برنامه ی جامع اقدام مشترک) از جمله رویدادهایی است که به صورت پررنگی در فضای سیاسی، اجتماعی و رسانه ای ایران و دنیا محل توجه قرار گرفت. علاوه بر نظرات مختلف درباره ی متن به دست آمده، مسئله ای که به شدت در فضای افکار عمومی محل سؤال قرار گرفت اجازه یافتن هیأت مذاکره کننده ی ایرانی برای مذاکره با نمایندگان دولت آمریکا است. این موضوع از آنجایی در کانون توجهات قرار می گیرد که «اصل مذاکره» با آمریکا در دوره ها و بُرهه های گوناگون از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی رد شده و بر مُضر بودن این مذاکره از سوی ایشان تأکید شده است.
هرچند مذاکرات موردی مانند مذاکره درباره ی موضوع عراق از سوی دولت ها و با مجوز رهبر انقلاب در بعضی مقاطعِ گذشته نیز سابقه داشته است اما سطح و محتوای مذاکرات مرتبط با بحث هسته ای آن را به صورت مشخصی متمایز و خاص می کند. این موضوع و ابعاد گوناگون آن سؤالات مختلفی را در بین مردم و به خصوص قشر جوان و فعالین فرهنگی و سیاسی به وجود آورده است که این مسئله ضرورتِ مراجعه ی جامع و روش مند به بیانات رهبر انقلاب را برای بررسی دقیق تر مسئله و تبیین ابعاد گوناگون آن را دوچندان می کند.
در ادامه براساس بیانات رهبر انقلاب به 2سؤال مهم درباره ی این موضوع پاسخ می دهیم. اول آنکه مذاکره ی موردی با آمریکا در موضوع هسته ای چگونه با جهت گیری کلانِ انقلاب اسلامی در عرصه ی سیاست خارجی یعنی «استکبارستیزی» و « عدم پذیرش نظام سلطه» قابل جمع است؟ و سؤال دوم اینکه دوطرف چه اهدافی را در این چالش چندین ساله دنبال می کردند و چرا رهبر انقلاب مجوز مذاکره ی موردی با آمریکا را در موضوع هسته ای دادند؟
*سؤال اول: آیا مذاکره ی هسته ای با آمریکا با استکبارستیزی قابل جمع است؟ 
برای فهم دقیق تر موضوع ابتدا باید تعریفی اجمالی از استکبار و استکبارستیزی در اختیار داشته باشیم. این دو واژه با پیروزی انقلاب اسلامی وارد ادبیات سیاسی دنیا شد. در «معناشناسی استکبار» زورگویی و دخالت در امور انسان ها اهمیت ویژه ای دارد:
«استکبار یعنی چه؟ استکبار یک تعبیر قرآنی است؛ در قرآن کلمه ی استکبار به کار رفته است؛ آدم مستکبر، دولت مستکبر، گروه مستکبر، یعنی آن کسانی و آن دولتی که قصد دخالت در امور انسانها و ملّتهای دیگر را دارد، در همه ی کارهای آنها مداخله میکند برای حفظ منافع خود؛ خود را آزاد میداند، حقّ تحمیل بر ملّتها را برای خود قائل است، حقّ دخالت در امور کشورها را برای خود قائل است، پاسخگو هم به هیچ کس نیست؛ این معنای مستکبر است.» 1392/8/12 [1]
در مقابل چنین موجودیتی استکبارستیزی معنا پیدا می کند:
«مبارزه ی با استکبار یعنی چه؟ یعنی در درجه ی اوّل زیر بار این زورگویی نرفتن؛ معنای استکبارستیزی یک چیز پیچ وخم دارِ پیچیده ای نیست؛ استکبارستیزی یعنی یک ملّتی زیر بار مداخله جویی و تحمیل قدرت استکبارگر یا انسان مستکبر یا دولت مستکبر نرود؛ این معنای استکبارستیزی است.» 1392/8/12[2]
بنابراین اولین نکته ی مهم در معنای درست استکبارستیزی «زیر بار تحمیل مستکبرین» نرفتن است. در واقع اگر بر اصول و منافع خود ایستادگی به خرج داده و تحمیل استکبار را نپذیریم «استکبارستیزانه» عمل کرده ایم. البته علاوه بر این می توان سطح بالاتری از موضوع را نیز در نظر داشت که «مقابله با نظام سلطه» در سطح جهانی و ارائه ی نظم جدیدی به بشریت است و این همان بُعد جهانی انقلاب اسلامی است:
« چالش اساسی انقلاب عبارت است از اینکه انقلاب یک نظم جدیدی را برای بشریّت ارائه کرده... یک مفهوم جهانی، یک حقیقت جهانی، یک حقیقت بشری به وسیله ی انقلاب پیام داده شد که هر کسی در دنیا آن را بشنود احساس میکند که به این پیام دلبسته است. آن پیام چیست؟ اگر بخواهیم آن پیام را در شکل اجتماعی و انسانی آن در یک جمله بیان بکنیم: مقابله ی با نظام سلطه است؛ این پیام انقلاب است. نظام سلطه، نظام تقسیم دنیا به ظالم و به مظلوم است؛ منطق انقلاب که منطق اسلام است، «لا تَظلِمونَ وَ لا تُظلَمون» است؛ نباید ظلم کنید و نباید بگذارید به شما ظلم بشود.» 1392/6/26[3]
تا اینجا روشن شد معیار قابل جمع دانستن مذاکره ی هسته ای با گفتمان و جهت گیری استکبارستیزی به این نکته برمی گردد که آیا در این موضوع نظام زیر بارِ تحمیل مستکبرین رفته است یا خیر؟
پاسخ صحیح به سؤال طرح شده موکول به بررسی کامل تر جوانب مسئله و روند طی شده براساس این «مبنا و معیار» است. اگر چنانچه توانسته باشیم با ایستادگی بر سر اهداف خود بر خواست دشمن غلبه کنیم این مذاکره در چارچوب گفتمان استکبارستیزی و با حفظ این اصل اعتقادی پیش رفته است و اگر چنانچه دشمن توانسته باشد حرف زور خود را بر ما تحمیل کند مذاکره ی هسته ای در تضاد با اصل استکبارستیزی بوده است.
در ادامه با طرح دقیق تر اهداف دوطرفِ ماجرا به صورت مشخص، براساس بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی به تبیین ابعاد مختلف چالش دوازده ساله ی هسته ای جمهوری اسلامی با قدرت های مستکبر و به خصوص آمریکا می پردازیم. 
*سؤال دوم: اهداف دوطرف در مذاکرات چه بود و چرا اجازه ی مذاکره با آمریکا داده شد؟ 
تبیین شد که تحلیل مذاکره ی هسته ای جمهوری اسلامی با مجموعه ی 1+5 و به خصوص آمریکا براساس جهت گیری و گفتمان «استکبارستیزی» و معیار «زیربار تحمیل نرفتن» مستلزم بررسی ابعاد گوناگون موضوع، اهداف دوطرفِ ماجرا و روند طی شده در این مناقشه ی طولانی مدت است.
برای فهم صحیح از دلیل اجازه ی رهبر انقلاب به هیأت مذاکره کننده ی ایرانی برای مذاکره با دولت آمریکا در موضوع هسته ای و رسیدن به پاسخی منطقی در رابطه با نسبت این مذاکرات با « اصل استکبارستیزی نظام اسلامی» در ادامه موضوع را از رهگذر بررسی اهداف دوطرف این مناقشه مورد تحلیل قرار می دهیم:

1. اهداف کلانِ دوطرف در چالش هسته ای:
در تحلیل کلانِ موضوع می توان بنیادی ترین هدف و خواست طرف مستکبر در این چالش و مذاکرات مربوط به آن را «ریشه کنی صنعت هسته ای ایران» دانست:
« هدف اینها [آمریکایی ها] ریشه کن کردن و از بین بردن صنعت هسته ای در کشور است؛ هدف این است، دنبال این هستند؛ قصدشان این است که ماهیّت هسته ای کشور را از بین ببرند... اینها قصد دارند که نگذارند این حرکت هسته ای کشور، صنعت هسته ای یک کشور با اهدافی که نظام جمهوری اسلامی دارد تحقّق پیدا کند» 1394/4/2 [4]
با این نگاه مهم ترین هدف آمریکا دست برداشتن جمهوری اسلامی از غنی سازی بوده است:
«[در حرفهای آمریکایی ها] این معنا کاملاً خودش را نشان میدهد: بیائیم بنشینیم تا ایران را قانع کنیم که از غنی سازی دست بردارد؛ از انرژی هسته ای دست بردارد.» 1391/11/28 [5]

و از سوی دیگر هدف اصلی جمهوری اسلامی حفظ حقوق مشروع خود در زمینه ی صنعت و فناوری هسته ای و به خصوص حفظ حق غنی سازی در داخل خاک و انجام آن توسط دانشمندان ایرانی بوده است:
« ایران در مسئله ی هسته ای، فقط میخواهد حق غنی سازیِ او ــ که حق طبیعی اش است ــ از طرف دنیا شناخته شود؛ مسئولان کشورهائی که مدعی هستند، اعتراف کنند که ملت ایران حق دارد غنی سازی هسته ای را برای اهداف صلح آمیز در کشورِ خودش و به دست خودش انجام دهد» 1392/1/1[6]
حال می توان با نگاهی به «روند ماجرا» نسبت به موفقیت هریک از دوطرف در رسیدن به هدف و خواستِ اصلی خود به ارزیابی و قضاوت پرداخت. رهبر انقلاب پس از پایان مذاکرات در تحلیلِ کلان مسئله طرف مقابل را در رسیدن به خواست نامشروع و مستکبرانه ی خود شکست خورده ارزیابی می کنند:
« ده سال، دوازده سال است که شش دولت بزرگ جهانی -که از لحاظ ثروت اقتصادی و غیره، جزو کشورهای مقتدر دنیا محسوب میشوند- اینها نشسته اند در مقابل ایران، با هدف اینکه ایران را از پیگیری صنعت هسته ای خودش باز بدارند؛ این را صریحاً گفته اند. هدف واقعی آنها این است که پیچ ومهره های صنعت هسته ای بکلّی باز بشود؛ این را سالها پیش هم به مسئولین ما صریحاً بیان کردند، الان هم در همین آرزو هستند. ده سال، دوازده سال کشمکش با جمهوری اسلامی، نتیجه [اش] این شد که این شش قدرت، امروز ناچار شدند که گردش چند هزار سانتریفیوژ را در کشور تحمّل کنند؛ ناچار شدند ادامه ی این صنعت را در کشور تحمّل کنند؛ ناچار شدند ادامه ی تحقیقات و توسعه ی این صنعت را تحمّل کنند. تحقیق و توسعه ی صنعت هسته ای ادامه خواهد یافت؛ گردش صنعت هسته ای ادامه خواهد یافت؛ این چیزی است که آنها سالها تلاش کردند، [ولی] امروز روی کاغذ آوردند و امضا دارند میکنند که حرفی ندارند. این معنایش چیست جز اقتدار ملّت ایران؟ این بر اثر ایستادگی ملّت، مقاومت ملّت، و بر اثر شهامت و ابتکار دانشمندان عزیز ما است» 1394/4/27[7]

2. هدف گذاری جمهوری اسلامی برای مذاکرات هسته ای:
براساس بیانات رهبر انقلاب، جمهوری اسلامی علاوه بر هدف کلانِ حفظ حقوق هسته ای و حق غنی سازی در رأس آن، به دنبال رسیدن به اهداف و دستاوردهایی نیز بوده است که رسیدن به آنها در بستر مذاکرات میسر می شده است. «لغو تحریم های ظالمانه»، «شکست فضاسازی دشمن در سطح افکار عمومی دنیا» و «آشکارتر شدن ماهیت استکباری آمریکا» را می توان از جمله مهم ترین هدف گذاری های جمهوری اسلامی در این عرصه دانست.
لغو تحریم ها و خارج کردن سلاح تحریم از دست دشمن یکی از اهداف نظام در پیگیری مذاکرات بود:
« ما دنبال از بین بردن و برداشتن تحریمها هستیم؛ هدف ما از این مذاکرات لغو تحریمها است؛ جدّاً دنبال این هستیم که این تحریمها لغو بشود.» 1394/4/2[8]

علاوه بر اینها در عرصه ی افکار عمومیِ دنیا نیز جمهوری اسلامی به دنبال شکست توطئه ی دشمن و گرفتن ابتکار عمل از طرف مقابل بود:
« یکی دیگر از ترفندهای جبهه استکبار در مقابل نظام اسلامی، ایجاد فضای بین المللی بر ضد جمهوری اسلامی، با بهانه های عامه پسند برای افکار عمومی است. موضوع هسته ای، یک نمونه از مسائلی است که تلاش کردند، به بهانه آن، بر ضد نظام اسلامی فضاسازی و دروغ پردازی کنند... هدف آنها این است که با این بهانه، فضای بین المللی را بر ضد ایران حفظ کنند و بر همین اساس بود که با طراحی جدید دولت برای مذاکره درخصوص موضوع هسته ای موافقت شد تا این جوّ جهانی شکسته و ابتکار عمل از طرف مقابل گرفته شود و حقیقت نیز برای افکار عمومی دنیا مشخص شود.» 1393/1/20[9]

از سوی دیگر، غیرمنطقی و غیرقابل اعتماد بودن آمریکایی ها همواره یکی از نکات مورد توجه و تأکید رهبر انقلاب بوده است. ایشان در مسائل گوناگون و از جمله مسئله ی هسته ای اصرار داشته و دارند که روحیه ی استکباری دولتمردان آمریکایی و دشمنی آنها با ایران برای عموم مردم و به خصوص نسل جوان بیش از پیش روشن شود. اتفاقی که طی مراحل مختلف مذاکره و با دبه کردن ها و بدعهدی های آمریکایی ها روی داد:
« یکی از برکات همین مذاکرات اخیر این بود که دشمنی آمریکایی ها و مسئولین دولت ایالات متّحده ی آمریکا با ایران و ایرانی، با اسلام و مسلمین آشکار شد، برای همه مدلّل شد، همه این را فهمیدند.» 1392/10/19[10]
3. منطق دیپلماسی و تاکتیک نرمش قهرمانانه
از سوی دیگر توجه به نگاه رهبر انقلاب نسبت به مقوله ی دیپلماسی برای فهم صحیحِ این رویکرد ضروری است. رهبر معظم انقلاب به «دیپلماسی» در معنای درست خود که به نتایج عادلانه و منصفانه منجر شود معتقد بوده و این موضوع را از سالیان پیش به صراحت اعلام کرده اند. در این نگاه به خدمت گرفتن دیپلماسی در جهت «اهداف کلان» و برای از بین بردن موانع و حربه های دشمن بدون عدول از اصول و منافع ملی امری مثبت است:
«ما از اول هم اهل تعامل با دنیا بودیم؛ منتها در تعامل، طرف مقابل را باید شناخت؛ شگردهای او را باید دانست؛ هدفهای اساسی و کلان را باید در مدّ نظر داشت. ممکن است دشمنی سر راه شما را بگیرد، بگوید از اینجا نباید جلو بروید. سازش با او به این صورت نیست که شما قبول کنید، برگردید؛ هنر این است که شما کاری کنید که راهتان را ادامه دهید، او هم مانع کار شما نشود؛ والّا اگر چنانچه توافق و تفاهم به این معنا بود که او بگوید شما باید از این راه برگردید، شما هم بگوئید خیلی خوب، این که خسارت است.» 1392/4/30[11]
از همین منظر منطقِ مجوز رهبر انقلاب به هیأت مذاکره کننده برای مذاکره پیرامون موضوع هسته ای با آمریکایی ها در چارچوب اهداف کلان و برای تأمین منافع ملت روشن می گردد:
« با وجود اینکه من خوش بین نبودم به مذاکره ی با آمریکا، با این مذاکرات موردی، مخالفت نکردم، موافقت کردم؛ از مذاکره کنندگان هم با همه ی وجود حمایت کردم... اگر کسی بگوید که ما مثلاً با توافق یا با رسیدن به یک نقطه مخالفیم، نه، خلاف حق و خلاف واقع گفته است. اگر یک توافقی انجام بگیرد که این توافق توافقی باشد که منافع ملّت را، منافع کشور را تأمین بکند، بنده کاملاً با آن موافقت خواهم کرد.» 1394/1/20[12]
این مسئله با اطلاع از «تاریخچه ی مذاکره با آمریکایی ها در موضوع هسته ای» و توجه به این نکته که اولاً درخواست مذاکره از طرف دشمن مطرح شده و ثانیاً با به رسمیت شناخته شدن حق و قدرت ایران اسلامی همراه شده دقیق تر فهم می شود:
« این مذاکراتی که در واقع فراتر از مذاکرات ما با پنج به علاوه ی یک است؛ مذاکره ی با آمریکایی ها است. متقاضیِ این مذاکرات آمریکایی ها بودند. مربوط به زمان دولت دهم هم هست. قبل از آمدن این دولت این مذاکرات شروع شد. آنها درخواست کردند، واسطه ای قرار دادند و یکی از محترمینِ منطقه، آمد اینجا با من ملاقات کرد، گفت که رئیس جمهور آمریکا با او تماس گرفته و از او خواهش کرده و گفته است که ما میخواهیم مسئله ی هسته ای را با ایران حلّ وفصل کنیم و تحریمها را هم میخواهیم برداریم. دو نقطه ی اساسی در حرف او وجود داشت: یکی اینکه گفت ما ایران را به عنوان یک قدرت هسته ای خواهیم شناخت؛ دوّم اینکه گفت ما تحریمها را در ظرف شش ماه بتدریج برمیداریم. بیایید بنشینید مذاکره کنید، این کار انجام بگیرد.» 1394/4/2[13]
در چنین چارچوبی تاکتیک اسلامی «نرمش قهرمانانه» مطرح می شود:
« نرمش قهرمانانه به معنای مانور هنرمندانه برای دست یافتن به مقصود است.» 1392/8/29[14]

و رهبر انقلاب سازش کار دانستن هیأت مذاکره کننده را نهی می کنند:
« هیچ کس نباید این مجموعه ی مذاکره کنندگان ما را با مجموعه ی شامل آمریکا - همان شش دولت، به اصطلاح پنج بعلاوه ی یک - سازش کار بداند؛ این غلط است؛ اینها مأموران دولت جمهوری اسلامی ایران هستند، اینها بچّه های خودمان هستند، بچّه های انقلابند؛ یک مأموریّتی را دارند انجام میدهند» 1392/8/12[15]
نکته ی مهم دیگر اینکه از نگاه رهبر انقلاب عرصه ی دیپلماسی «عرصه ی جنگ» است. پیروزی در این عرصه به سادگی به دست نمی آید و دو شرط مهم برای موفقیت در این حوزه وجود دارد. شرط اول «ایمان و اعتقاد راسخ به اهداف» است:
«عرصه ی دیپلماسی مانند میدان جنگ است. واقعیت این است که میدان دیپلماسی عرصه ی پنجه انداختن است و اگر کسی بدون اعتقاد راسخ به هدف، به این کار اقدام کند یا در همان موقعیت و یا در نهایت شکست خواهد خورد.» 1393/5/22[16]
علاوه بر این باید در صحنه ی دیپلماسی به «دارایی ها و دستاوردهای قابل توجه داخلی» متکی بود تا به پیروزی رسید:
در هماوردی های جهانی، منطقِ هماوردیِ جهانی ایجاب میکند که ما دو میدان را مورد نظر داشته باشیم. یک میدان میدان واقعیّت و عمل است؛ که این میدان میدان اصلی است. در میدان واقعیّت و در میدان عمل، مسئولی که دنبال فعّالیّت است، دارایی هایی را در میدان عمل ایجاد میکند، تولید میکند؛ این یک میدان. یک میدان میدان دیپلماسی و سیاست است که دارایی ها را در این میدان دیپلماسی و سیاست و مذاکره، تبدیل میکند به امتیاز برای کشور، تبدیل میکند به منفعت ملّی. اگر در آن میدانِ اوّل دست انسان خالی باشد، در میدان دوّم کاری از انسان ساخته نیست؛ باید در میدان اوّل - یعنی میدان عمل، میدان واقعیّت، روی زمین - دستاورد داشته باشد، دارایی داشته باشد» 1394/4/2[17]
بنابراین طبق منطقِ دیپلماسی بده بستان با طرف مقابل در این فرآیند مذاکراتی با حفظ اصول و برای رسیدن به اهداف پذیرفته شده است:
«ما از اوّل، منطقی وارد شدیم، منطقی حرف زدیم، زیاده خواهی نکردیم؛ ما گفتیم طرف، یک تحریم ظالمانه ای را تحمیل کرده است، ما میخواهیم این تحریم برداشته بشود؛ خیلی خب، این یک بده بستان است، حرفی نداریم که در این زمینه یک چیزی بدهیم، یک چیزی بستانیم تا تحریمها برداشته بشود؛ امّا صنعت هسته ای متوقّف نباید بشود، لطمه نباید بخورد؛ این حرف اوّل است؛ از اوّل این حرف را زدیم و دنبال کردیم» 1394/4/2[18]

*ایستادگی جواب داد
چنانکه اشاره شد «سازش» با دشمن مستکبر در گفتمان استکبارستیزی در صورتی اتفاق افتاده است که جبهه ی حق از اصول و اهداف اصلی خود عقب نشینی کرده و تحمیل و زورگویی طرف مقابل را بپذیرد. در این مذاکرات جمهوری اسلامی با دستاوردها و دارایی های ناشی از «ایستادگی و مقاومت» و «مجاهدت های فرزندان غیور ملّت» و در حالی که دشمن زیاده خواه از توانمندی هایش«مات» شده بود وارد صحنه ی مذاکرات شد. این «دست برترِ جمهوری اسلامی» و «استیصال دشمن» شروط پیروزی در این عرصه را تضمین کرد:
«ما آن روزی که وارد این مذاکرات شدیم، دستاورد قابل قبول و مهمّی داشتیم؛ احساس کردیم با دست قوی داریم وارد میشویم. دستاورد آن روز ما از جمله این بود که ما توانسته بودیم درحالی که همه ی قدرتهای هسته ای دنیا امتناع کردند که به ما سوخت بیست درصد را برای مرکز [تحقیقاتی] تهران بدهند ما خودمان توانستیم در شرایط تحریم، سوخت بیست درصد را تولید کنیم، [بعد] این سوخت بیست درصد را تبدیل کنیم به صفحه ی سوخت و از آن استفاده کنیم. طرف مقابل مات شد!... ما با این روحیّه وارد مذاکره شدیم. راهبرد ایستادگی و تاب آوری در مقابل فشارها جواب داد. آمریکایی ها اذعان کردند که تحریم اثری ندارد... ما هم با این منطق، توکّل کردیم و وارد مذاکره شدیم» 1394/4/2[19]
مقایسه ی این فضا با فضای سال 82 تفاوت قدرتِ نظام اسلامی و برتری آن بر مستکبرین در میز مذاکره را شفاف تر می کند:
«امروز وضعیّت جمهوری اسلامی با سال 82، زمین تا آسمان فرق کرده؛ آن روز ما چانه میزدیم سرِ دو، سه سانتریفیوژ، [در حالی که] امروز چندین هزار سانتریفیوژ مشغول کارند. جوانهای ما، دانشمندان ما، محقّقین ما، مسئولین ما همّت کردند، کارها را پیش بردند.» 1392/8/12[20]

*به سوی پیروزی نهایی
در جمع بندی موضوع می توان گفت این مذاکرات موردی ذیل جهت گیریِ استکبارستیزانه و با توجه به دستاوردهای ایستادگی هسته ای و برای رسیدن به اهداف مدنظر نظام و «رفع شرّ شیطان» بوده است:
«ما قبلاً هم اعلان کردیم، قبل از این حرفها هم ما گفتیم [که] نظام جمهوری اسلامی درباره ی موضوعات خاصّی که مصلحت بداند، با این شیطان برای رفع شرّ او و برای حلّ مشکل، مذاکره میکند.» 1392/10/19[21]
استکبارستیزی به تصریح رهبر انقلاب اصل قطعی نظام اسلامی بوده است 1394/4/20[22]
و بعد از مذاکرات هسته ای سیاست های کشور در مقابل دولت مستکبر آمریکا تغییری نخواهد کرد. 1394/4/27[23] نشانه های قدرت روزافزون ایران اسلامی و افول قدرت مادی و نامشروع مستکبران در این مناقشه ی چندساله به وضوح دیده شد و این نویدبخش «پیروزی نهاییِ جریان حق» در افق پیش روست:
«ما یقین داریم که در این کارزاری که بین حق و باطل، امروز راه افتاده است - کارزار بین اسلام و معارف اسلامی و بیداری اسلامی از یک سو، و طمع ورزیهای استکباری سیاستهای شیاطین عالم و در رأس آنها شیطان بزرگ یعنی دولت امریکا از یک طرف دیگر - پیروزی با ماست؛ پیروزی با طرف حق است. در این، هیچ تردیدی وجود ندارد... جمهوری اسلامی در همه ی ابعاد پیشرفتهای محیرالعقولی کرده است؛ از جهت علمی، از جهت فناوری، از جهت سیاسی، از جهت مدیریتی، کارآمدی بیشتری پیدا کرده است؛ قوت بیشتری پیدا کرده است... از آن طرف هم امریکای امروز از امریکای بیست سال قبل بمراتب ضعیف تر است. امریکای امروز ابهت آن امریکا را ندارد، قدرت آن امریکا را هم ندارد. شکستهائی را هم تحمل کرده که روزبه روز ضعف او را بیشتر کرده است.»